Цешачыся сваёю беспакаранасцю, яна запаўзла ў Радзімава вуха і дзелавіта шуршэла там, нібы чагосьці шукаючы. Радзіму было да жуду невыносна, ён, здавалася, вар'яцее, але хлопец усё ж цярпеў, не варушыў галавою — ад болю, відаць, забыўся, што ў пчалы бывае толькі адно джала, і ўсё чакаў, калі яна ўджаліць зноў.
Час цяпер ужо ён не помніў, не сачыў за ім. Барацьба з насякомым захапіла яго ўсяго. Радзім не ведае, колькі дзён ці месяцаў мінула з таго моманту, калі ён пачуў гэтае гудзенне, і ўстрывожыўся.
Што ён ні рабіў, колькі ні прыкладаў намаганняў, пчала жыла. Нейкі час яму нават здавалася, што таля-малі яшчэ больш жорсткія, як ён думаў,— маўляў, яны пусцілі ў ягоны скафандр несмяротнае насякомае!
І ўсё ж ён перамог пчалу.
Неяк, калі яго лоб быў зусім блізка да шкла і калі насякомае неасцярожна ўшчамілася ў гэты цесны прасвет, яму нічога не аставалася, як толькі прыціснуць лоб да скафандра і крыху пацерціся ім аб шкло. На гэты раз пчала не паспела ўзляцець.
Радзім адчуў нешта халоднае, ліпкае, непрыемнае на сваім твары, яму адразу ж захацелася сашкрэбці ўсё гэта са скуры, і ён раз'юшана пачаў церціся лбом па скафандры. Але чым больш ён цёрся, тым болей размазваў гэтую ліпкую, смярдзючую масу і па лбе, і па сценках скафандра. Калі ўсё гэта засохла, з'явілася адчуванне, што на чало нехта наклаў нейкі пластыр, і цяпер, як толькі ён наморшчваў скуру, увесь лоб сцягвала, казытала, нібы насякомае ажыло і зноў поўзае па твары.
Было непрыемна, але ён цярпеў: цяпер у скафандры Радзім быў адзін і дзяліць паветра яму ні з кім ужо не даводзілася.
Толькі зараз, сцішыўшыся і супакоіўшыся, хлопец успомніў пра час і падумаў, што ў гэтым жалезным завале сядзіць ён ужо даўно. Яму было холадна і зябка — жалезнае ламачча напаўняла холадам не толькі цела, але і душу. А цемра ўсё не рассейвалася, не радзела — было гэтак жа цёмна і чорна, як і напачатку: нічога не відаць пад самым носам, а што цябе акружае, можна адчуць, даведацца толькі рукамі — навобмацак.
Паволі ў яго пачынала з'яўляцца думка, што ўвогуле ён марна чакае світання — на Жалезным Хаосе хутчэй за ўсё не бывае дня, а ўвесь час пануе вось такая густая ноч. Ад гэтай здагадкі яму рабілася яшчэ халадней, і ён глыбей уцягваў шыю ў каўнер лёгкай сарочкі, якая цяпер, здаецца, не грэла зусім.
Што рабіць? Сядзець у гэтай цемры і чакаць? Але чаго чакаць, колькі чакаць? А калі раніца не прыйдзе сюды ніколі? Можа, Жалезны Хаос якраз і славуты тым, што тут знішчылі самае галоўнае — святло.
Радзім непрыемна перасмыкнуўся і пачаў выбірацца з ямы. Асцярожна намацаў бліжэйшую жалезіну, павагаў, пакратаў яе, потым падцягнуўся, трымаючыся за востры край, на руках — яна, здаецца, трымалася моцна. Але калі ўзлез наверх, усё раптам загрымела і забразгатала, усё, распаўзаючыся, пасунулася ўніз, і ён у адзін момант зноў апынуўся на дне ямы.
У другі раз спрабаваў выбірацца больш асцярожна — доўга намацваў настылае жалеза, доўга прымерваўся перад тым, як стаць нагою, доўга шукаў, куды зрабіць наступны крок.
Калі падняўся, здаецца, на самы верх кучы, зразумеў, што з ямы пакуль яшчэ не выбраўся. Цягнучыся рукою ўвышыню, каб зачапіцца за што-небудзь, ён натрапіў пальцамі на нейкую ручку. Радзім з надзеяй схапіўся за дзяржанне, моцна ўчапіўся, сціснуў яго ўсёю даланёю і завіс на ім перад тым, як падцягнуцца і лезці вышэй.
І раптам ручка паволі, са скрыпам пачала апускацца ніжэй пад цяжарам ягонага цела. І — о, дзіва! — па меры таго як апускалася ручка, наваколле Жалезнага Хаосу ўсё святлела і святлела. Праз нейкі час ён ужо, прызвычаіўшы вочы да цемры, не мог, не зажмурваючыся, глядзець на святло — яго сляпілі сотні, тысячы лямпачак, якія засвяціліся па розныя бакі ад ягонай кучы.
Да яго слыху даносіліся бразгат, рыпенне, скрогат жалеззя — усё наваколле, здавалася, прачнулася, заварушылася, загуло, быццам вялікі механічны завод. Калі ручка апусціла яго на жалеза, яму здалося, што яно само сабою дыбіцца, падымаецца, спрабуе ўстаць. І не паспеў ён як след астояцца на нагах, як падэшвы слізганулі па ўжо нахіленых лістах бляхі, і Радзім, выпусціўшы дзяржанне з рук, паляцеў уніз. Яшчэ падаючы, паспеў убачыць, як імкліва, нібы заведзеная, нібы на спружынах, вярталася ў сваё папярэдняе становішча ручка і супакойвалася жалеза — клаліся на свае ранейшыя месцы істоты, вельмі ж падобныя на зямных робатаў.
Калі Радзім упаў, зноў стала цёмна і ціха. Толькі зрэдзь дзе зручней укладалася жалеза ці ссоўвалася на зямлю тое, што, патрывожанае, дрэнна вісела.
Убачанае вельмі ўразіла. Значыць, Жалезны Хаос не мёртвы, ён проста выключаны. Гэта хутчэй за ўсё нейкі склад, нейкая звалка мёртвых робатаў, у якіх хтосьці адабраў энергію. Яны мёртвыя, але яны і жывыя. І ён цяпер іхні правадыр і валадар — ядзерная кнопка, як казалі на зямлі, знаходзіцца зараз у яго руках: дастаткова толькі яму знайсці ў цемры і яшчэ раз павярнуць ручку, як увесь Хаос заззяе і ажыве, і робаты пад яго «мудрым кіраўніцтвам» будуць рабіць тое, што ён ім загадае.
Але чапаць у другі раз ручку Радзім пакуль што не спяшаўся: і лезці да яе высока, і падаць адтуль не хочацца — ён адчуваў, як саднела пасадраная на руках і нагах скура.
Трэба пакуль адседзецца, разабрацца, што і да чаго, падумаць, што рабіць далей.
Ён сцішыўся, супакоіўся. І раптам аж здрыгануўся — што гэта за насланнё! У скафандры зноў нешта гуло, звінела. Няўжо другая пчала?! Няўжо і яна будзе даймаць яго?
Радзіму нават здалося, што насякомае ўжо ходзіць па валасах. Ён, каб хутчэй сагнаць яго, пахітаў галавою. З валасоў ніхто не ўзляцеў, аднак у скафандры ўсё роўна штосьці звінела. Праўда, звінела яно і танчэй, і далікатней за пчалу.
Радзім наморшчыў лоб — нібыта каб пераканацца, што задушаная пчала не аджыла, — адчуў засохлую корку, пакратаў языком джала, якое ўсё яшчэ тырчала ў апухлай губе, пачаў варушыць яго і варушыў да таго часу, пакуль яно не вывалілася з ранкі.
А зык у скафандры не праходзіў: невідомае насякомае ўсё яшчэ, нібы жалячыся на што, гуло і звінела.
Хлопец уважлівей прыслухаўся да гэтага гуку, і яму здалося, што ён чуе — больш здагадваецца, чым чуе, — быццам яму хтосьці загадвае:
«Уключыце сінюю кнопку… Уключыце сінюю кнопку…»
Што гэта з яго нехта здзекуецца, ці што? «Сіняя кнопка… Сіняя кнопка…» А як яе, гэтую сінюю кнопку, убачыць у такой непраніклівай, пракаветнай цемры?!
Пачаў пальцамі, далонямі вадзіць па скафандры, шукаючы тую кнопку. Націскаў, уключаў усё, што траплялася пад рукі, і прыслухоўваўся: ці не тая? ці не абзываецца хто?
Але ў скафандры было ціха. І толькі калі ён намацаў ці не апошнюю ўжо кнопку — недзе ззаду, уверсе скафандра — у ім нешта гучней зашуршэла і праз гэтае шуршанне прарэзаўся, нарэшце, нейчы незнаёмы голас. Ён доўга не мог зразумець, што гэта гаворыць Оя, — такі быў чужы і нязвыклы яе голас.
— Радзім, ты мяне чуеш? Гэта я, Оя. Ты таксама ўжо тут, на Жалезным Хаосе?
Ад радасці, што чуе Оін голас, у яго перасела ў роце, зашэрхла ў горле, і ён не мог вымавіць ніводнага слова.
— Чаго ты маўчыш? — затрывожылася дзяўчына і яшчэ больш спалоханым голасам спыталася: — Радзім, ты мяне чуеш?
— Чую, — нарэшце вымавіў ён.
— А чаму не адказваеш?
— Ад радасці. Рады, што я тут не адзін, ужо нармальным голасам загаварыў ён і адразу ж спахапіўся, што гаворыць нешта не тое: дзяўчыну саслалі сюды, на гэтае жалеззе, а ён радуецца… Не радавацца трэба, а думаць, як яе выбавіць адсюль!
І каб неяк выправіць, прыхарошыць няёмкасць, спытаўся:
— Табе не холадна?
— Холадна, — адказала Оя, і ён адчуў, як яна там, дзесьці далёка-далёка ад яго, сцялася ўся. — Слухай, а гэта не ты толькі што ўключаў святло на Хаосе?
— Я.
— Я так і падумала. Убачыла, як засвяцілася ўсё навокал, і здагадалася, што ты ўжо тут. Дарэчы, а на чым цябе прывезлі?
— Не ведаю. У цемры не разглядзеў. Але нешта дрымцела і бразгатала.
— Той жа самы драндулет, з якога скінулі і мяне.
— Ты не пабілася? — ласкава спытаўся ён.
— Пабілася. Руку садрала. Нагу падвярнула. Кульгаю. Ён нават сам здзівіўся, што яго нечакана агарнулі пяшчота і замілаванне, — яму вельмі хацелася вось зараз ласкава, далікатна дакрануцца да яе, пагладзіць.
— А дзе ты цяпер знаходзішся?
— Недзе непадалёк ад Цмока.
— Ты думаеш, я ведаю, дзе гэта? Дарэчы, а што сталася з Цмокам? Калі я яшчэ быў у Талямаліі, калі мяне вялі на суд, раптам сціх вецер, усе выйшлі на вуліцы і плошчы, крычалі, радаваліся: «Цмок памёр! Памёр Цмок!» Як ён памёр, ты не ведаеш?
— Ведаю. Я яго задушыла…
— Ты? Задушыла Цмока? Як?
— Проста выключыла рубільнік. Бо Цмок — гэта ўсяго толькі вакуумная ўстаноўка, якая працуе ў пераменным рэжыме.