Антосікаў выгляд сведчыў, што яна гаворыць праўду. Ён стаяў, апусціўшы вочы, нават не думаючы рвацца да гарэлкі. Яна ж гаварыла далей:
- Выраслі яны ў мяне не п'яніцамі і не злодзеямі... Берагла іх ад п'янства і ад усялякай распусты, як ад агню... З малых гадоў да паслухмянасці і да працы прывучала. Ведалі яны, як я з імі гаравала, свету за імі не бачыла, то і шкадавалі мяне і слухаліся. Вось так іх і пагадавала. Сама. Апрача Бога, аніхто не дапамагаў.
Ясюк і Мікалай у знак згоды ці пашаны ківалі галовамі. Антосік падышоў да маткі і пацалаваў ёй руку, яна пагладзіла яго па ільняных валасах, але зараз жа звярнулася да Мікалая. Той, другі, далёкі і ў бядзе, як стрэмка, балеў у яе сэрцы. Зноў пачала прасіць былога салдата, каб за яе да таго вялікага хадваката слова замовіў.
- Мы ўжо ўдваіх з Ясюком прыйдзем, і што мой бабскі розум расказаць не патрапіць, Ясюк дагаворыць.
Былы салдат устаў з лавы і пачаў развітвацца з гаспадаром. Не п'яныя ад выпітай гарэлкі, але трохі расчуленыя, абдымаліся і гучна цалаваліся. Праз нейкі час у хаце стала зусім цёмна і ціха. Затое праз шчыліны ў дзвярах было відаць святло ў бакавой каморцы і чуліся адтуль прыглушаныя шэпты. Там перад адчыненай невялікай скрыняй сядзела на зямлі Хрысціна, а каля яе стаяў Антосік і трымаў у руках запаленую лучыну. Жанчына паспешліва адхінула ўбок крыху адзення, свайго і сынавага, і з-пад яго, з самага дна куфра, выцягнула нейкі прадмет, прадаўгаваты, як вузкі мех, звязаны ўверсе шнурком. Была гэта нечым напханая тоўстая ніцяная панчоха. Хрысціна развязала мноства вузлоў, якімі быў завязаны верх панчохі, і спачатку выцягнула адтуль дзве нейкія паперы, пажоўклыя, пачарнелыя, з абдзёртымі краямі. З вялікай пашанай агледзеўшы іх з усіх бакоў, асцярожна, як быццам бы гэта было шкло, якое магло пабіцца, адклала іх убок. Гэта былі гмінныя пасведчанні пра яе паходжанне і паходжанне яе сыноў, а таксама пра розныя правы, якія мелі яны на гэтым свеце. Тых правоў было няшмат, і не было ў іх нічога надзвычайнага, аднак без гэтых пасведчанняў правы іхнія ўвогуле зводзіліся да нуля. І таму гэта быў скарб, які Хрысціна берагла як вока ў лобе; пасля выйсця яго на свет з панчохі паказаўся другі скарб: асігнацыі адна- і трохрублёвыя, а таксама срэбныя саракоўкі, залатоўкі і дзесяткі, нават трошкі медных манет. Відаць, што складала яна ў панчоху ўсё, што мела, як трапляла да рук. За тое, што дзень палола пшаніцу, - саракоўка, за два дні жніва - рубель, за тое, што насіла ваду каромысламі гаспадыні намесніка, - шэсць грошаў, за згрэбанае сена - два злотых, за цэлыя два тыдні жніва - дзве трохрублёўкі, трэцяя - за тры месяцы даення кароў, чацвёртая і пятая - зберагла з парабкоўскага заробку Антосіка і г.д. і г.д. Колькі разоў штодзённым спажыткам былі для яе і сыноў ячныя крупы, бульба, хлеб і соль, столькі разоў кожны грош, што трапляў у руку, хаваўся ў глыбінях ніцяной панчохі. Хавалася там усё гэта на працягу цэлых дзевятнаццаці гадоў.
Цяпер Хрысціна лічыла асігнацыі. Лічыла б яна доўга, калі б не дапамагаў ёй у гэтым сын. Малады парабак, якога нейкі вясковы разумнік, таксама з былых салдатаў, паводле жадання маткі чытаць, пісаць і лічыць вучыў, умеў чытаць так слаба, што амаль зусім не ўмеў, пісаць жа нават не браўся, затое лічыў добра. Відаць, меў да лічэння асаблівы талент, і маці яго да гэтага больш, чым да чаго іншага, заахвочвала. Агульнымі намаганнямі налічылі сто рублёў. Хрысціна хвіліну трымала іх у руках, гледзячы сыну ў вочы.
- Гэта Піліпкавы грошы, - сказала.
Парабак адказаў кіўком галавы:
- Ведаю.
- Цябе я не пакрыўджу... тваіх не парушу...
Антосік махнуў рукой, што павінна было зноў азначаць:
- Што мне там!
Аднак узіраўся ў глыбіню панчохі. Нягледзячы на філасофскую абыякавасць, выказаную праз павагу да маці, было відаць, што грошы, прызначаныя для яго, вельмі яго цікавілі. Хрысціна, трымаючы ў адной руцэ асігнацыі, другой падперла твар і задумалася. І яе таксама, як гадзіну таму Ясюка, ахапіла трывога за гэтыя грошы, крывавым потам заробленыя. А з другога боку, у галаве яе, нібы віхор, шумелі словы Мікалая: «Скура з мяне ад марозу злязала і ў жываце усё застыла, шэсць месяцаў жоўтая трасца трэсла...»
- Езус! - войкнула кабета і пачала хуценька завязваць панчоху, прыкрываць яе адзеннем і замыкаць куфар. Хаваючы за пазуху выцягнутыя грошы, сказала паўшэптам сама сабе:
- Можа, злітуецца Пан Бог Найвышэйшы...
Вярнуўшыся ў хату, узлезла на печ. У цёмнай, як сажа, хаце быў чуваць храп двух мужчын, што спалі на лавах, ціхае сапенне дзяцей на печы і цяжкае, трошкі хрыплае дыханне хворай Ясюковай жонкі. Неўзабаве да гэтага хору далучылася і пахропванне Хрысціны. Заснула і яна таксама. За сцяной шумеў вецер, дождж хлюпаўся ў лужыны, а ў палове ночы разнёсся па хаце крык:
- Піліп! Піліп! Піліпка!
Гэтае імя, што доўга-доўга паўтаралася, гучала ў цемры рознымі тонамі: то сцішаным шэптам, то крыкам трывогі, то спеўным галашэннем, нагадваючы тужлівы матыў, з якім жанкі вяртаюцца вечарам з поля. Але кабета, што вымаўляла і выспеўвала яго на такі лад, спала... І спалі ўсе, хто быў побач. Не было каму абудзіць яе ад цяжкага сну: ніхто не адарваў галавы ад падушкі, каб супакоіць яе. Пад ранне Ясюк і Антосік перасталі храпці, хворая і дзеці спалі як каменныя. У гэтай глыбокай начной цішыні і цемры, у шуме ветру за сцяной яшчэ некалькі разоў сонны жаночы голас заводзіў:
- Піліп! Піліп! Піліп!
Так на досвітку ў густой і халоднай расе азяблая перапёлка склікае сонным голасам сваіх птушанят.
Свет за вакном хаты афарбаваўся ў сіні колер. Заспявалі на панадворку пеўні: то разам, то адзін за другім. Голасна зачырыкалі вераб'і ў застрэшшы, а таксама ў бязлістых і мокрых галінах раскідзістай вярбы. Распачаўся рух і ў чацвертаках. За тонкай сцяной раздаўся крык Максіміхі, самай звяглівай з усяго жаночага насельніцтва фальварка. Нейкае дзіця там раўло немым голасам, можа, адлупцаванае маткай. Іншыя дзіцячыя галасы, вясёлыя, адгукаліся з сяней, а потым на панадворку шчабятаннем сваім заглушалі ціўканне вераб'ёў. Уставалі парабкі, гучна пазяхалі, апраналі кажухі і ішлі ў аборы і стайні. Іхнія цяжкія крокі бухалі наўкол чацвертака па размоклай зямлі. Фальварковы сабака, вялікі жоўты дварняк з пушыстым хвастом, бегаў па дзядзінцы, кідаючыся ва ўсе бакі, выпушчаныя з падпечка куры пранізліва кудахталі. А каля аборы грымеў гучны голас намесніка, што раздаваў загады і падганяў парабкаў да хуткага іх выканання. То тут, то там сунуліся па панадворку жоўтыя і зялёныя горы на двух нагах. Гэта былі парабкі, што неслі на плячах з пуні ў аборы і стайні салому і сена. Усе вокны ў чацвертаку, а таксама вокны іншага будынка, дзе жылі намеснік і арандатар, засвяціліся залатым святлом ад распаленых агнёў. Праз нейкі час з комінаў паказаліся струменьчыкі дыму, што потым скручваліся ў клубы і, гнаныя вільготным паветрам долу, развейвалі шэрую імглу на дзядзінцы і напаўнялі наваколле гаркаватым пахам сажы. Дажджу не было, але ўсё на свеце: неба, зямля, дрэвы, дахі і плот здаваліся як быццам толькі што выцягнутымі з вады. Нягледзячы на рух і занятасць працай, парабкам, відаць, было халаднавата. Зябкая вільгаць сакавіцкага рання расіла жоўтую скуру іхніх кажухоў. Намеснік, малады і жвавы хлопец з гучным голасам, апрануты ў кажушок, які адрозніваўся ад парабкоўскіх толькі тым, што быў карацейшы і зверху абцягнуты сукном, у ботах ажно да калена, паціраў чырвоныя рукі і паспешліва запрагаў дагледжанага коніка ў пафарбаваны ў зялёны колер вазок. Пры гэтым ён весела пасвістваў. Збіраўся ехаць у парафіяльны касцёл, бо была нядзеля. Каровы, авечкі і коні былі ўжо накормленыя, наставалі на цэлы дзень адпачынак і свабода ўсім старэйшым і маладзейшым работнікам Вулькі.
Адпачынку не мелі толькі жанчыны. Варылі яны ежу на раніцу і полудзень, у балеях ці начоўках купалі дзяцей, часалі і пераапраналі іх у чыстыя кашулькі. Гэтае купанне, часанне і прыбіранне ў чыстыя кашулі адбывалася ўсяго толькі адзін раз у тыдзень, у нядзелю, але з вялікай пунктуальнасцю. У хаце Ясюка яно ішло таксама, як і ў іншых хатах. Галена, хоць і была хворая, спаўзла з ляжанкі і з дапамогай старэйшай дзяўчынкі, дзевяцігадовай Насткі, рабіла, што магла. Памочніца ў яе была добрая. Настка прынесла дроў і вады, запаліла печ, паставіла перад агнём гаршкі з вадой і ўзялася часаць меншага брата. Галена толькі кіравала яе дзейнасцю, сама ж усыпала ў гаршкі круп і солі і, ужо стаміўшыся, прысела на ляжанку абіраць бульбу. Была яна маладая, хударлявая, з бледным змучаным тварам. Яе нездаровы стан выдавалі худыя рукі і сумны выраз блакітных вачэй. Сядзела на ляжанцы скурчыўшыся і высунуўшы босыя ступні з-пад доўгай сіняй спадніцы. Абабранае з бульбы лушпінне старанна скідвала ў цабэрак на корм для парсючка, які акурат цяпер, рохкаючы і шукаючы спажывы, з'явіўся пад сталом і лавамі. Час ад часу яна азывалася да малога Юзіка, які нецярпліва рваўся з-пад грэбеня сястры да парсючка ці, выцягваючы рукі, штурхаў лазовую калыску, дзе ціха ляжала немаўлятка. Паміж Юзікам і гэтым немаўляткам прыходзілі на свет яшчэ трое дзяцей, але адразу пасля нараджэння яны паўміралі. Не дзіва, што Галена, не маючы трыццаці гадоў, выглядала слабай і змучанай. Цяжка нараджаць дзяцей, хаваць іх - яшчэ цяжэй.
Ясюка і Хрысціны дома ўжо не было. Выйшлі яны адначасова, як толькі парабак скончыў сваю абавязковую работу. Пайшлі ў грыньскую карчму за кіламетр ад Вулькі. Напрыканцы Грынек, вялікай, доўгай і разбудованай вёскі, стаяла гэтая карчма - вялікая хата, абстаўленая лавамі і сталамі, з аднаго боку якой былі сені, а з другога - стайня. У стайню падарожнікі маглі ўязджаць праз вялізную бясформенную дзірку, якая звалася тут брамай, проста з дарогі, што вузкай сцежкай, поўнай лужын, выбоін і каляін вілася праз роўнядзь палёў. З гэтай вялікай хаты з лавамі, сталамі і вялізным чорным, як сажа, комінам вузенькія дзверы вялі ў маленькі пакой, дзе жыла сям'я арандатара. Усе карчомныя сцены і столь былі ўчарнелыя і вышчарбленыя, усе падлогі - гліняныя. Ад мноства ног, што па іх хадзілі, пабіліся яны ў глыбокія ямы. Шырокім вокнам не хапала многіх шыбаў, якія былі заменены кавалкамі старой паперы, а тое шкло, што трымалася яшчэ ў спарахнелых рамах, было зялёнае і мутнае і ўпускала святла толькі на тое, каб у хаце вечна магла панаваць шарая гадзіна.
Цяпер у гэтай хаце было тлумна і шумна. Грыньскія сяляне збіраліся тут, каб яшчэ раз пагаварыць са сваім адвакатам, які вось ужо два гады вёў працэс за луг і ворныя землі супраць колішняга іх уладальніка Дзельскага. Паінфармаваныя былым саладатам Мікалаем, што пан хадвакат гэтым ранкам будзе праязджаць тут, едучы з Лясной, прыйшлі сюды, вядома, не ўсе, бо вёска мела шэсцьдзесят двароў, а дэлегавалі са свайго гурту некалькі больш кемлівых, а можа, проста тыя, якія з выйгранага працэсу маглі мець найвялікшую карысць і таму неслі большыя кошты. Выпадак быў вельмі зручны. Замест таго, каб ехаць у Ангрод за тры мілі, як столькі разоў яны рабілі за гэтыя два гады, маглі яны ў сябе на месцы канчаткова дамовіцца са сваім прадстаўніком. Гэтая дамова павінна была быць канчатковай, як было падобных ёй ужо нямала. Дадуць яны прадстаўніку грашовую суму ў пяцьсот рублёў ці не? Калі дадуць, то працэс, напэўна, неўзабаве будзе выйграны, калі ж не дадуць, прадстаўнік ні за што не адказвае. Так было ўжо неаднойчы. Выдаткі іхнія на гэты працэс былі як агромністая рака, што пачыналася з маленькай крынічкі. Адразу казалі ім, што можна выйграць яго за трыццаць рублёў, і пасля доўгіх роздумаў далі яны па паўрубля з хаты. Потым трэба было заплаціць дваццаць, потым яшчэ дзесяць і зноў пяцьдзесят, потым адразу сто, потым зноў дзесяць і пятнаццаць, а неяк аднойчы ажно дзвесце. Гэтыя розныя сумы пасля доўгіх абмеркаванняў вырашалі яны заўсёды выплочваць і плацілі, і кожная папярэдняя служыла ім за аргумент для наступнай. Калі ўжо тую на інтарэс патрацілі, дык павінны і гэтую патраціць, каб папярэдняя не прапала. Цяпер ішла гаворка пра адну суму, але павінна яна была быць апошняй, і гэта ўжо ясна, як амэн у пацерах. Яшчэ ўчора вагаліся - выплочваць яе ці не, і ў выніку прадстаўнік пакінуў іх страшна раззлаваны. Гэтае злосці яны і спалохаліся. Прападзе інтарэс, і прападуць патрачаныя на яго грошы. Мікалай жа ўзрадаваў іх весткай, што сёння яны змогуць перахапіць хадваката на дарозе. А то ўжо пагаворвалі, што трэба будзе зноў вандраваць у Ангрод.
Таму і прыйшло ў карчму некалькі дэлегатаў, а некаторыя іншыя прывалакліся з цікавасці і таму, што была нядзеля. Ясюк з Хрысцінай таксама прыйшлі і селі ў кут на лаву. Моцны пах авечых кажухоў змяшаны з пахам скураных ботаў з доўгімі халявамі напаўняў хату. Амаль усе былі абутыя і выглядалі досыць заможнымі. Кажухі на ўсіх былі амаль новыя, з багатымі каўнярамі з чорнага футра альбо трошкі паношаныя і забруджаныя, але ў сярмягах, што не надзяваліся ў гэтую халодную пару, было толькі пару чалавек. Адразу было відаць, што жыхары Грынек мелі добрую зямлю і менш за іншыя вёскі былі ахоплены п'янствам. Сядзелі яны па-рознаму, і твары таксама былі ў іх розныя. Адны, седзячы на лаўках, паклалі локці на стол, другія, маладзейшыя, бязвусыя, апусціўшы рукі на калені, разявіўшы раты, услухваліся ў размовы старэйшых. Большасць жа таўклася перад сталом, крычучы, штурхаючыся і замаўкаючы на хвілю, каб паслухаць, што кажа Мікалай. Былы салдат сядзеў пад сцяной пасярод лавы, увесь блішчасты ад ззяння начышчаных гузікаў шыняля. Між бледных шчок чырванеў канец ягонага завостранага носа; сівая кароткая шчэць падкрэслівала сухасць і завостранасць ягонага профілю. З іскрамётнымі вачамі і хітраватай усмешкай на тонкіх вуснах расказваў ён надзвычай цікавыя рэчы. Амаль пятнаццаць хвілін даводзіў ён сваім слухачам, што нікому іншаму, а толькі яму абавязаны грыньскія сяляне сваім цяперашнім розумам.
- Дурнямі былі, - казаў, - дазваляючы Дзельскаму засяваць землі і касіць лугі, якія паверачная камісія толькі памылкова ў план не паставіла, далібог, толькі памылкова. Дзяды і прадзеды вашы там сеялі і касілі. Праўду я кажу ці не?
- Праўда, то праўда, - хорам азвалася некалькі галасоў, а адзін з іх дадаў:
- Толькі бачыце, Мікалай, дзяды і прадзеды нашыя паўсюды сеялі і касілі, на ўсёй зямлі сеялі і касілі, а нам жа ўсё ж гэтай зямлі не аддалі...
Гэтыя словы трошкі са шчырай, а трошкі са злой весялосцю казаў Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, немалады сіваваты селянін, апрануты ў добры кажух і абуты ў самыя дарагія боты. Быў гэта, відаць, самы заможны з грыньскіх гаспадароў селянін і пасля Мікалая найбольш паважаны ў вёсцы.
- Але! - пацвердзіла ягоныя словы некалькі галасоў. - Казалі, што ўсё аддадуць, а цяпер за сваё мусім ваяваць.
Мікалай лістасціва ківаў галавой.
- Ой вы, дурныя людзі! - пачаў. - Як гэта вы хочаце, каб усё адразу зрабілася. Сам Бог сем дзён свет ствараў, а вы хочаце, каб вам адразу ўсю зямлю аддалі...
- Адразу! - буркнуў Паўлюк. - Дзевятнаццаты год як надзялілі, і да гэтага часу нічога лепшага яшчэ няма...
- Будзе! - урачыстым голасам выгукнуў Мікалай. Узняў указальны палец і паўтарыў: - Я ведаю, што будзе, усё будзе!
- Усё? - задзіваваўся нейкі разяваты голас.
- Усё! - ударыўшы кулаком аб стол, пацвердзіў Мікалай і ўзяўся расказваць аб тым, што чуў і бачыў на шырокім свеце. А чуў ён і даведаўся, што калі не ў гэтым годзе, дык праз два гады, а калі не праз два гады, то праз дзесяць гадоў, але ўся зямля будзе належаць сялянам: і ворная, і лугі, і пашы, і лясы, словам - уся зямля... Калі быў ён дзеншчыком, чуў як палкоўнік і генералы пра гэта гаварылі... Так і гэтак казалі, так і гэтак... А ён, стоячы за дзвярыма, у дзірку для ключа глядзеў і слухаў... І розныя такія кніжачкі на свеце ёсць, дзе напісана, што ўсю зямлю трэба раздаць сялянам. Ён гэтыя кніжачкі чытаў. Былі такія добрыя людзі, што яму далі пачытаць, а ён чытаў і запамінаў, а зараз ім кажа, што ўсё будзе...
- Як Бог Богам, усё будзе і ўжо нават указ на гэта ёсць, толькі яшчэ міністар яго не пусціў. Як міністар пусціць і па паліцыях разашле, тады... усё будзе!..
Гаворачы так, Мікалай ажывіўся і расхваляваўся. Шчыраю праўдай было, што ў тое, пра што гаварыў, ён сам верыў вельмі моцна. Шэрыя вочы яго гарэлі, голас гучаў пераканальна ды імпэтна. Гэтаксама моцна верылі альбо хацелі верыць у ягоныя словы і слухачы. Адны твары свяціліся радасцю і светлай надзеяй, на іншых - з'яўляўся смутак, як бывае звычайна з людзьмі, калі думаюць яны пра сваю самую запаветную мару. Мікалай сваімі апавяданнямі і абяцаннямі закранаў у гэтых грубых і моцных грудзях струны іх мараў, іхніх самых дарагіх і запаветных жаданняў. Як чэрві, што, бясконца точачы зямлю, набіраюцца яе колеру, так і гэтыя людзі колерам сваёй скуры амаль дараўняліся да колеру глебы. Была яна для іх роднай стыхіяй, мацярынскімі грудзьмі, што іх кармілі, каханкай, якую ад першых крокаў свайго жыцця штодзённа абдымалі спякотнымі абдымкамі цяжкай працы. Таму так і жадалі яе, прагнулі яе моцна і яшчэ больш, і так без канца... Мікалай сваімі словамі кранаў і казытаў гэтыя іхнія жаданні, так што смяяліся і плакалі яны ў іхніх грудзях, выбухаючы агнём у вачах, абдымаючы тугой цёмнае, парослае шорсткімі валасамі чало. Але ж ці не быў і сам ён чарвяком, народжаным на загоне, і хоць паўжыцця і правандраваў па свеце, ці ж не захаваў і ён у сваіх жылах той самай крыві, што цякла ў іх? І ягоная хата з палоскай зямлі таксама была на ўскрайку вёскі, і неаднойчы ў сваіх марах падаўжаў ён гэтую палоску аж да небакараю. Таму і яго, калі гаварыў пра ўсю зямлю, ахоплівала жарсць. Асцерагаць пачаў сваіх слухачоў, што ўказ, пра які ён гаварыў і які міністар вось-вось са сваёй канцылярыі выпусціць, «зробіць усё» толькі для тых, якія цяпер пільнуюцца сваіх інтарэсаў і для таго, што ім належыць, іншым не аддаюць...
- Калі Капроўскаму грошай пашкадуеце і працэс з Дзельскім прайграеце, міністар пра гэта дазнаецца і прышле ў паліцыю такое прадпісанне: «Грыньскіх сялян больш зямлёй не надзяляць, бо дурні, не ўмелі бараніць свайго, і тую зямлю, што ім належыла, добраахвотна аддалі іншаму». О!
Скончыў. Сярод сялян узняўся гармідар.
- Не дадзім! - крычалі. - Як Бог Богам, не дадзім. Памром, а не дадзім! Апошніх валоў прададзім, душы жыдам папрадаем, а не дадзім! Капроўскаму грошы мы прынеслі. Няхай бярэ і адбярэ наша. Твая праўда, Мікалай. Хто дурань, таму нічога не дадуць, а хто разумны і інтарэс свой ведае, таму будзе ўсё...
У гэты час перад карчмой пачуўся грукат колаў і данёсся крык:
- Мікалай! Мікалай!
Салдат ускочыў і пабег да дзвярэй, да якіх паціснуліся грамадой і сяляне. Усім тлумам высунуліся за карчомныя дзверы, дзе на брычцы, запрэжанай парай укормленых коней аканома, сядзеў Капроўскі. З нерухомай галавой і тварам, схаваным у футраны каўнер, пачаў гаварыць ён з Мікалаем пра нейкага ягонага сына Юрку, які, як можна было зразумець, служыў у яго лёкаем.
На сялян, што акружылі ягоную брычку, ён нават не зірнуў. А тыя прасілі яго, каб вылез з брычкі і зайшоў у карчму.
- Яснавяльможны пане, - пачынаў Паўлюк, - толькі на мінутку ўвайдзіце... пагаворым...
- На мінутку! - плаксіва паўтаралі іншыя.
- Не пакідайце нас, яснавяльможны пане! Не гневайцеся на нашую дурасць... - схіляючыся сівой галавой аж да колаў брычкі, цягнуў Ясюкоў дзядзька.
- Але! Не гневайцеся! - падтрымліваў і енчыў хор.