- Мае дарагія, - сказаў ён, - калі не давяраеце мне і сказалі ўчора, што не хочаце далейшых выдаткаў на інтарэс, дык рабіце, як вам падабаецца, ідзіце да іншага. Іншы, можа, будзе вам таннейшы. Толькі прышліце каго па свае паперы.
Гаварыў гэта ўсё звысоку, пагардліва, але худы твар яго нервова ўздрыгваў, а вусны сціскаліся ў хваравітую і неспакойную грымасу. Няцяжка было здагадацца, што ў глыбіні сваёй душы ён добра калаціўся і думаў: «А калі і праўда пойдуць да іншага!» На секунду з-за акуляраў утаропіў свой пільны пагляд у вочы Мікалая. Той усміхнуўся ледзь-ледзь, але шматзначна.
- Хай ужо яснавяльможны пан даруе ім іхнюю дурасць, - сказаў, - яны нічога не разумеюць...
І, звяртаючыся да сялян, спытаўся:
- Ну, праўда, што вы нічога не разумееце?
- Не разумеем, не разумеем, яснавяльможны пане, - кланяючыся, адказалі ўсе, апроч Паўлюка, які не хацеў прызнаваць таго, што нічога не разумее, і нават трошкі нахабна хадваката цягнуў за рукаў сурдута.
- Вылезьце, пане, - казаў, - мы грошы прынеслі. Сваёй зямлі Дзельскаму не дадзім, згінем, а не дамо...
- Ну, - сказаў Капроўскі, стоячы на брычцы, - толькі ўжо па просьбе Мікалая...
Тады пачалі высаджваць яго з брычкі і весці ў карчму. Падставілі яму пад локці свае чорныя спрацаваныя далоні, ішлі перад ім, за ім, каля яго, зазіралі яму ў твар, гаворачы, крычучы, расказваючы ўсе разам.
Калі Капроўскі ўвайшоў у карчму і скінуў з плячэй на рукі сялян воўчае футра, было відаць, што адчуваў сябе адразу крыху ніякавата і не ведаў, што яму рабіць і казаць. Нязмушаная элегантнасць, якой фанабэрыўся ўчора ў гасцёўні Бахрэвічаў, сёння пакінула яго амаль цалкам. Добра разумеў, што тут была б яна не да месца, затое імкнуўся замяніць яе надзьмутым тварам і строгай паставай. Меў, аднак, ён тут свайго супольніка і, ведаючы пра гэта, хутка вярнуў сабе былую ўпэўненасць. Супольнікам жа ягоным быў тут Мікалай. Быў ён нават яшчэ нечым большым, сувязным паміж ім і той грамадой, якая без яго і не ведала б пра існаванне хадваката, не кажучы ўжо пра пачатак працэсу. Мікалай, гэты вясковы разумнік, рыхтаваў і ачышчаў дарогі Капроўскаму, гарадскому разумніку. Першы ведаў вясковых людзей, другі - напамяць артыкулы закону, і разам яны дапаўнялі адзін другога, і не маглі абысціся адзін без аднаго. Мікалай хутка перабег карчму і пачаў дзьмухаць на лаву, якую таксама некалькі сялян узяліся старанна выціраць поламі сваіх кажухоў. На гэтае вычышчанае месца салдат і Паўлюк пасадзілі Капроўскага, падтрымліваючы яго за локці. Паўлюк зараз жа палез за пазуху і выцягнуў адтуль жменю асігнацый. Як музыкі, паслухмяныя дырыжорскай палачцы, усе іншыя зрабілі тое самае. Усунулі рукі за пазухі і павыцягвалі з-пад кашуляў жмені папяровых грошай. Некаторыя развязвалі рагі анучак, з якіх выпадалі паперкі, скручаныя ў форме шарыкаў. Над карчомным сталом, зробленым з некалькіх старых, заплямленых, павышчэрбліваных дошак, у кірунку хударлявага чалавека ў зграбным сурдуце, з залатым ланцужком і блакітнымі акулярамі на ўздзёртым носе выцягнулася некалькі пар рук, дужых і чорных, амаль як зямля, з вузлаватымі, скрыўленымі, са шрамамі пальцамі. Некаторыя з гэтых рук цягнуліся смела і нават настойліва, іншыя, такія дужыя, трошкі дрыжалі і адступалі, каб праз нейкую хвіліну трывожным і нясмелым рухам зноў высунуцца наперад. Мікалай час ад часу падкідаў які-небудзь вясёлы жарцік. Капроўскі сваімі малымі худымі рукамі з кароткімі пальцамі ў пярсцёнках хутка і спраўна лічыў грошы. Сяляне слухалі гэтае лічэнне з вялікай увагай, з пахіленымі да яго галовамі, з нерухомымі тварамі. Непадалёк ад гэтае групы на фоне чорнага коміна з'явілася хударлявая постаць і рудавалосая галава жыда-арандатара, які здалёк з дагодлівай усмешкай чакаў хвіліну, калі пасля заканчэння інтарэсу настане час усеагульнага піцця гарэлкі.
- Пяцьсот! - голасна і з прыціскам вымавіў Капроўскі, устаў, выпраміўся і пачаў гаварыць. Гаварыў ён хутка, манатонна, з трошкі пахіленай галавой, але з упэўненым выразам твару, які слухачы ўжо добра памяталі. Стараўся выбіраць выразы зразумелыя для ўсіх, а калі ў яго гэта не атрымлівалася, то Мікалай, што стаяў за яго плячыма, дапаўняў і тлумачыў ягоныя словы. Праўда, сяляне слухалі Капроўскага так ўважліва і з такім захапленнем, што ўмяшанне Мікалая выклікала ў іх толькі незадавальненне. Адмахваліся ад яго рукамі, нецярпліва кажучы:
- Знаем, знаем! Ты ўжо маўчы, Мікалай! Хай яснавяльможны пан гаворыць.
І яснавяльможны пан гаварыў: пра маніфест дзевятнаццатага лютага, пра ліквідацыйную камісію, пра камітэт па зямельных пытаннях, пра з'езд міравых пасрэднікаў, пра палату, сенат, сенацкія ўказы, апеляцыі, артыкулы закону з такога, такога і такога года... Бязвусая моладзь так шырока паразяўляла раты, што ў іх магла ўляцець варона, старэйшыя пачалі дабрадушна ўсміхацца і ківаць галовамі, час ад часу пераглядаючыся паміж сабой. У іхніх усмешках адбівалася поўнае супакаенне за лёс толькі што выдаткаваных грошай; погляды выяўлялі думку: «От дык брэша! Але ж разумны!» На заканчэнне прамоўца сказаў: «Будзьце здаровыя, мае дарагія» і жэстам, у якім можна было лёгка ўбачыць жаданне як мага найхутчэй уцячы адсюль, схапіў са стала сваю далікатную футравую шапку. Сяляне расступіліся ў глыбокай пашане, а Ясюк і Хрысціна высунуліся з кута, дзе дагэтуль сядзелі як нямыя і нікім не заўважаныя сведкі ўсяго, што тут рабілася. Тады Мікалай ухапіў Капроўскага за локаць і вельмі ціха сказаў яму на вуха некалькі слоў. Хадвакат зморшчыў бровы і незадаволена прыцмокнуў языком. Надта ж пільна, мусіць, яму хацелася пакінуць карчму. Меў ён пэўныя эстэтычныя густы, якія змагаліся ў ім з патрэбаю матэрыяльных выгод, і паколькі на гэты раз ладны яго партфель ажно распух ад грошай грыньскіх сялян, можа быць, першае і пераважыла б другое, калі б Мікалай зноў не адыграў для яго ролю анёла-вартаўніка. Ён так хутка і спрытна, што сяляне амаль не заўважылі, што адбылося, упіхнуў Ясюка і Хрысціну ў каморку арандатара, куды таксама, але ўжо значна далікатней, адправіў і Капроўскага, а сам, застаўшыся ў карчме, прымкнуў дзверы гэтай каморы. Ясюк і Хрысціна апынуліся паміж двума высока засланымі ложкамі перад абліччам адваката, што пабліскваў шклом залатых акуляраў у жоўтым святле мутнага акна.
Ясюк трымаўся яшчэ нядрэнна, бо падтрымлівала яго нянавісць, якой з учарашняга вечара загарэўся ён да свайго дзядзькі Паўлюка. Пару дзён назад ён яшчэ гаварыў з ім мірна і нават прыязна. Нават не быў перакананы, хто з іх у гэтай спрэчцы меў рацыю. «Можа, мая праўда была, а можа, яго, хай Пан Бог судзіць», - казаў. Паўлюк, са свайго боку, ставіўся да яго нядрэнна. Што там было даўней, то было, але потым быў яму сватам да агароднікавай Галены, дзяцей да хросту насіў і пару разоў дапамагаў у малых клопатах. Сёння ўсё змянілася. Ясюк з кута, у якім сядзеў, сачыў за дзядзькам хмурным і злосным паглядам, і цяпер, стоячы перад адвакатам, нясмеласць, што адчуваў, перамагаў сваёй нянавісцю. Інакш было з Хрысцінай. Яна склала рукі пад грудзьмі і, упіўшыся ў Капроўскага поўнымі слёз вачыма, плаксівым голасам пачала гаварыць:
- Не мяне, яснавяльможны пане, дружкі на дзяжы саджалі, не мне да шлюбу спявалі...
Тады Ясюк, адсунуўшы яе рукой, выйшаў наперад.
- Я, яснавяльможны пане, і яе і сваю справу раскажу...
Хрысціна спалохалася, што Ясюк будзе дрэнна расказваць і з гэтага выйдзе бяда для Піліпкі. І таму, адпіхаючы яго, цягнула сваё:
- Дзевятнаццаць гадоў сыноў сваіх я гадавала, працавала, гаравала, поснае ела...
Парабак сваёй шырокай рукой зноў яе адсунуў.
- Хай яснавяльможны пан будзе ласкавы паслухаць...
Кабета, ухапіўшыся за яго плячо, зноў высунулася наперад.
- Недалужны, яснавяльможны пане, ад самага нараджэння благенькі быў і худзенькі, а потым як тая ліхаманка прывязалася, што пяць месяцаў...
На гэты раз Ясюк штурхнуў яе так моцна, што яна ажно ўсперлася на парэнчы жыдоўскага ложка.
- Баба гаворыць, як вецер вее... Хай яснавяльможны пан паслухае...
- Ціха, Ясюк, - зноў не вытрымала кабета. - Калі ён нарадзіўся, яснавяльможны пан, бабка сказала, што даўжэй як тры дні не пражыве... Пан Бог даў! Выжыў! Чытаць і пісаць навучыўся... Далікатны.
Капроўскі стаяў як статуя, з насупленымі ад унутранага абурэння брывамі, але трываў. Калі ўжо Мікалай рэкамендаваў яму гэтых людзей, значыць, яны каштавалі гадзіну ягонага часу. Але нават усёй гадзіны ў яго яны не забралі. Скончылася тым, што Ясюк расказваў, а Хрысціна, стоячы за ягонымі плячыма, хліпала толькі і часам дадавала слова-другое. Парабак пра яе і свой клопат гаварыў павольна, разважліва, хмурна і досыць звязана.
Расказ селяніна, адказ і абяцанні адваката, пераход з рук Ясюка і Хрысціны ў ягоныя рукі пачкі асігнацый - усё заняло не больш як паўгадзіны. Потым Капроўскі ў арандатарскай каморы перагаварыў яшчэ трошкі з Мікалаем, уручыў яму добрую частку атрыманых грошай і паехаў. Мікалай, старанна пералічыўшы і схаваўшы ў кішэню шыняля грошы, вярнуўся ў карчму, дзе разышоўся ўжо пах гарэлкі, чуліся крыкі і калатня. Ясюк, што не меў з сабой грошай, апроч тых, якія ўручыў адвакату, зажадаў гарэлкі ў крэдыт, чаго дагэтуль ніколі не рабіў. Піў ён таксама, як ніколі дагэтуль, і адразу ж распачаў сварку з Паўлюком. Той пра нешта здагадаўся і, раз'ятраны ўзноўленай пляменнікам даўно забытай спрэчкай, пачаў даводзіць слушнасць сваіх правоў на зямлю нябожчыка брата. Сярод сведкаў адны падтаквалі Паўлюку, іншыя ж бралі бок Ясюка, які, ужо добра падпіўшы, бэсціў дзядзьку і двух ягоных сыноў, што ўступаліся за бацьку. Самая вялікая і самая стыхійная з жарсцяў гэтых душ - жарсць валодання зямлёй, зманлівая, абвостраная, выбухала тут полымем нянавісці ў вачах, брыдкімі праклёнамі ў вуснах. Нянавісць паліла грудзі, трывога за грош, кінуты на шалі ўдачы, грызла іх неспакоем, прахалоду і супакаенне павінен быў прынесці мутны трунак з гідлівым пахам алкаголю, які ў бутэльках і алавяных чарках з дапамогаю дваіх сваіх дзяцей разносіў ці ставіў на стол арандатар.
Хрысціна тым часам не ішла, а ляцела назад у Вульку. Здавалася, што разам з клопатам пра сына скінула яна з сябе цяжкія кайданы. Памаладзела, свежы румянец з'явіўся на ейных шчоках, чорныя вочы ззялі, як дваццаць гадоў таму. Калі ўляцела такая ў чацвяртак, Галена, што ўсё сядзела на ляжанцы, абазвалася з прыязнасцю:
- Ну што? Ці Пан Бог пацешыў?
Хрысціна абняла яе і, сеўшы на зямлю, задыханая, узрадавана пачала расказваць:
- Вялікі пан... Мудры вельмі і багаты, мусіць, найпершы адвакат у Ангродзе, Піліпку абяцаў выратаваць... Казаў... «Можна, чаму нельга? Генерала, значыць, таго палка, дзе Піліпка служыць, ведаю... З ім пагавару, каб яго далёка не пасылалі, каб у іншы полк перавялі, што ў Ангродзе застанецца... А калі, кажа, генерал не захоча, то, кажа, да вайсковага міністра просьбу падамо...» А такі Піліпку не пашлюць туды, дзе скура ад марозу злазіць і жоўтая трасца трасе.
Расказваючы ўсё гэта, задаволена смяялася, і, калі паказвала ва ўсмешцы свае здаровыя белыя зубы, можна было назваць яе яшчэ маладой і прыгожай. Падхапілася з зямлі і, узяўшы на рукі немаўлятка, якое расплакалася, пачала з ім хадзіць па хаце, калыхаць яго і гушкаць. Галена спыталася пра Ясюка.
- Абяцаў, - адказала Хрысціна, - і яму абяцаў, што ад дзядзькі зямлю адбярэ...
- Слава табе, Пане Божа! - шапнула Ясюкова. - А дзе ж ён цяпер? - спыталася.
- З грыньскімі застаўся ў карчме, цешыцца...
У гэтую хвіліну вясёлая пара ўбегла ў хату. Былі гэта Настка з Юзікам. Дзяўчынка ў паркалёвай спаднічцы і чыстай кашулі, зашпіленай на блішчасты гузік, з выгаралай тоненькай коскай, заплеценай ззаду і аздобленай кавалкам чырвонай стужкі, убегла ў хату з крыкам і смехам, апярэджваючы меншага браціка, усім адзеннем якога была доўгая кашулька, падвязаная паскам, вытканым маткай, і лес ільняных валасоў на галаве. Ён гнаўся за сястрой, прарэзліва спяваючы і піскліва брынкаючы на скрыпачцы. Гэта была незвычайная скрыпачка, зробленая з драўляных прутоў і туга нацягнутых шнуроў. Быў да яе таксама і смык з нацягнутымі замест струн ніткамі. Падобныя інструменты ў вялікай колькасці вырабляў Мікалай, раздаючы іх потым дзецям у вёсцы і ў фальварку. Юзік колькі дзён таму толькі атрымаў гэты падарунак ад салдата і таму рэзаў ад вуха, танцуючы пры гэтым і спяваючы. Пачынаючы ад дзвярэй аж да ляжанкі, дзе сядзела маці, ён круціўся колам па хаце, гучна прытопваючы босымі ножкамі, дрыготкім ад вялікай радасці голасам спяваў:
Настка таксама круцілася за братам па крузе і прытопвала босымі ножкамі, толькі спяваць не магла, бо рагатала так гучна і залівіста, што ажно круглы і бледнаваты яе тварык разружавеўся, як мак. У абаіх дзяцей вочы іскрыліся, нібы абсыпаная брыльянтамі біруза, а коратка падстрыжаныя валасы хлопца пры кожным ягоным падскоку ўзляталі ўверх і рассыпаліся па галаве, як сноп бледна-залатых промняў. Хворую Галену гэтая сцэнка развесяліла. Яна ўсміхалася бледнымі вуснамі і чулліва шаптала:
- Ой, дурненькія вы, дурненькія! Ой, неразумныя такія!
А Хрысціна хутка паклала малое ў калыску, узялася ў бакі і, нахіліўшыся да Юзіка, таксама прытупнула нагамі.
задыхаючыся ад смеху, пачынаў Юзік.
Хрысціна заканчвала:
- А бадай вас, бадай жа вас! - смяялася да знямогі Галена. А ў гэтую хвіліну адчыніліся дзверы і ў хату ўвайшоў па-святочнаму прыбраны Антосік, у зграбнай сярмязе і доўгіх ботах. Вяртаўся з касцёла. Хрысціна кінулася да сына.
- Ужо я Піліпку выратавала, сыночак, ужо я браціка твайго мілага ўратавала.
Малады парабак шчыра ўзрадаваўся і адразу ж папрасіў паесці. Даўно ўжо быў час палуднаваць. Полудзень з'елі ў гэты раз без Ясюка, які прыйшоў дадому значна пазней і п'яны. Галену гэта трошкі здзівіла.
- А! Што гэта з ім сталася? - спытала. - Ніколі ж такога не было!
Але ўрэшце, думала яна сабе, нічога дзіўнага, што селянін часам нап'ецца, а яшчэ ў такі дзень, які, можа, увесь ягоны далейшы лёс вырашае. Таму і не злавала на мужа, і ўчынак ягоны не брала да галавы. Пад вечар абодва мужчыны, адзін на лаве, другі на печы, заснулі. Галена, Хрысціна і дзеці лушчылі боб, які збіраліся гатаваць на вячэру. Каля ног Галены, што сядзела на ляжанцы, стаяла сіта, напоўненае пачарнелымі струкамі, і гаршчок, куды кідалі вылушчаны боб. Хрысціна, Настка і Юзік сядзелі на зямлі. Усе маўчалі. Настка ажно надзьмула губы і голасна сапла, так моцна захапіла яе работа. Юзік трошкі драмаў... У цішыні, што панавала ў хаце, было чуваць толькі гучнае дыханне мужчын, якія спалі, і лусканне сухіх струкоў бобу. І раптам здалёку, з-за брамы фальварка недзе з ціхіх палёў прыплылі гукі вайсковай трубы, што грала манатонную ваенную пабудку... Хрысціна ўзняла галаву.
- Гэта Мікалай... - сказала.
- Ага, - пацвердзіла Галена.