Глыбокім роздумам аб злачынстве і пакаранні ў сялянскім асяроддзі, іх сацыяльных перадумовах прасякнуты драматычныя старонкі твора. Э.Ажэшка ўслаўляе народ-працаўнік: «Земляробы, якім божыя ветры прыносяць свежасць і здароўе, гаспадары, якім уласная зямля родзіць буйное калоссе... працаўнікі, абпаленае сонцам чало якіх па чысціні і велічы можа зраўняцца толькі з чалом, увенчаным лаўрамі...» Беларусь ажывае на старонках аповесці ў яркіх вобразах сялян, у жанрава-бытавых сцэнах, у малюнках прыроды.
Але чаму ж у гэтым асяроддзі становяцца злачынцамі, нават як след не асэнсаваўшы гэтага? Аповесць пачынаецца пралогам-судом і заканчваецца эпілогам-судом: у ярка асветленай судовай зале з ценю бакавых дзвярэй узнікаюць шэрыя постаці абвінавачаных — чацвёра сялян па прозвішчы Дзюрдзі, што забілі «вядзьмарку». Забойства такое павінна быць апраўданым — так лічыць вёска. Па сутнасці, адбываецца суд над сялянствам, што нясе з мінуўшчыны ўвесь цяжар забабонаў, цемрашальства. Ахоўнікі закону не жадаюць зразумець сутнасць народнай драмы, адчуць таямніцы народнага жыцця. Прыгон, цяжкая праца, частыя галадоўкі нараджалі фаталістычную веру сялянства ў лёс, у «нячыстую сілу», у «чарадзейства» — у сялянскай свядомасці захаваліся перажыткі анімастычных уяўленняў пра сілы прыроды.
Таму забойства разумнай, вясёлай Пятрусі не выклікае ў сялянаў абурэння. Гэта яна, паводле ўяўлення вяскоўцаў, звязана з «нячыстай сілай», гэта яна, вяртаючыся дамоў з песняй і бярэмам пахучых траў і зёлак, прыйшла на заклінанне да вогнішча, распаленага з асінавых дроў...
Усе клопаты, грамадскія, гандлёвыя, асабістыя вёска вырашае ў карчме — тут п'юць барыш за прададзеную жывёлу, ад роспачы і гора прапіваюць беднякі апошні грош. Сацыяльныя кантрасты выяўляюцца ў карчме з гранічнай завостранасцю. Так развязка аповесці падрыхтавана ўсім развіццём сюжэта. Атлумленыя гарэлкай Дзюрдзі знайшлі першакрыніцу свайго ліха ў Пятрусі, якая сустрэлася ім на зімовай дарозе.
Пятруся — адзін з самых прывабных жаночых вобразаў з народа ў тагачаснай літаратуры. Ствараючы яго, пісьменніца выкарыстала беларускую вусна-паэтычную творчасць — лірычную песню, баладу «Маці сына ціха навучае», казкі, прымаўкі.
Паказваючы цемру, невуцтва, прымхі і забабоны, абумоўленыя гістарычным развіццём беларускай вёскі, пісьменніца разгледзела творчыя сілы народа, яго розум і дабрыню, «звонкай крыніцай» назвала Пятрусіны песні.
Сваю палеміку з пэўнымі польскімі коламі аб высокім прызначэнні чалавека Эліза Ажэшка завяршыла аповесцю «Хам». Сама яе назва — гэта востры сатырычны выпад супраць саслоўнай фанабэрыі шляхецкіх вярхоў, якія зняважліва называлі просты народ «быдлам», «хамамі», людзьмі ніжэйшага гатунку. Назвай свайго твора пісьменніца як бы нагадала іранічную рэпліку героя паэмы А.Міцкевіча «Пан Тадэвуш» Гервазія адносна шляхецкага эгаізму: «Хоць пачаліся людзі ўсе з Адама, сяляне, чуў, свой род вядуць ад Хама...»
Поспех аповесці ў чытача быў абумоўлены гуманістычнай ідэяй — паказаць непаўторную вартасць чалавечай асобы, сцвердзіць героем жыцця простага чалавека з народа, выявіць яго гуманістычную сутнасць — розум, працавітасць, сумленнасць, высокае пачуццё чалавечай годнасці.
Гарачыя сімпатыі пісьменніцы да простага народу вызначылі выбар героя Э.Ажэшкі. Павел Кабыцкі — нёманскі рыбак, надзвычай моцная і духоўна цэласная натура, улюбёны ў водны прастор і свабоду. Талстоўскія пошукі ідэі ўдасканалення чалавека і свету пакінулі моцны адбітак на аповесці пісьменніцы. Аднак не толькі імкненне ідэалізаваць героя, вызваліць яго ад «улады зямлі», а значыць, і ад сацыяльных канфліктаў, прымусіла вырваць Паўла са сферы сацыяльнай. Як і дзесяткі тысяч беларускіх сялян, ён застаўся без зямлі пасля зямельнай рэформы. Яго ўладанні — хата і човен з сеткамі, а знітаванасць з прыродай апраўдана і псіхалагічна, і сацыяльна: «Неба — мая хата, а рака — жонка». Тут ён захаваў высокія этычныя прынцыпы, застаўся філосафам-самавучкай, каб думаць аб «пакутах свету»...
Яго суправаджаюць жыццёвыя няўдачы — жаніцьба з гарадской пакаёўкай, якая праз нейкі час кідае «хама» і пераходзіць да лёкая. Аднак галеча прымушае зноў вярнуцца да Паўла, затым жанчына спакушае сваяка, робіць спробу атруціць мужа, калі ж ён усё даруе, узрушаная яго звышчалавечай дабрынёй і ўласнай злачыннасцю, ідзе на самагубства.
Што гэта, дэтэктыўная займальнасць? Пісьменніца ніколі не была прыхільніцай таннай белетрыстыкі, хоць у мастацкім адборы жыццёвых з'яў у аповесці — не распаўсюджанасць факта, а незвычайнасць, часам нават выключнасць. Такі спосаб тыпізацыі ў шэрагу выпадкаў прыводзіць яе як мастака да рамантычнай трактоўкі, пэўнай ідэалізацыі ў паказе героя. «Драмай незвычайнай сілы» назвала аповесць «Хам» Марыя Канапніцкая, бо якраз тут адбываецца выпрабаванне на чалавечнасць. Прататып Франкі давялося паэтцы пабачыць у рэальных, хоць і выключных умовах (у акне вар'яцкага дома).
Не толькі пачуццё кахання кіруе Паўлам, калі ён звязвае свой лёс з Франкай, якую лёкайства ў паноў, прастытуцыя пазбавілі асноў чалавечай маралі. Ён спадзяецца выратаваць чалавека, вывесці на дарогу сумленнага жыцця. У цэльнай натуры Паўла ёсць тое, што дазваляе яму стаць носьбітам супраціўлення злу, маецца сваё ўласнае разуменне таго, што свет трэба будаваць на высокім маральным грунце. «Калі чалавеку на гэтым свеце кепска, то і сам ён кепскі, а калі добра, то і ён добры», — кажа Павел. Цягай народа да ведаў, да асветы прасякнуты вобраз рыбака, яго прыгнятае непісьменнасць, ён просіць Франку паказаць яму літары па малітоўніку.
Аптымістычным эпілогам, скіраваным у будучыню, заканчваецца аповесць. Прайшлі гады, Франкі даўно няма. Яе сына выхоўвае Павел: зімовымі вечарамі, калі за акном вые завіруха, ён вучыць хлопчыка грамаце — па малітоўніку і буквары, іншых кніжак у вёсцы не было. Улетку «яшчэ і цяпер можна бачыць таго наднёманскага рыбака, як ён плыве па срэбнай рацэ ранкам насустрач ружоваму світанню... З ім часта едзе дзіця, хлопчык гадоў дзесяці, з доўгімі льнянымі валасамі і вялікімі чорнымі вачыма... Адразу відаць, што паміж імі пануе поўная згода, што ім разам добра».
У маральна здаровым асяроддзі фармуецца сын Франкі, яго маленства пазбаўлена ўсяго разбэшчанага, што калечыць чалавечую асобу. Для пісьменніцы важна было знайсці ў сваім героі сапраўды чалавечае, прыгожае, што яднае яго з лёсам народа. У гэтай пастаяннай сувязі асобы і народа — характэрная рыса эпічнай манеры пісьменніцы.
Да аповесцяў беларускай нізкі тэматычна далучаюцца апавяданні «Раманіха», «На следстве», «Рэха». Дзецям, пазбаўленым маленства ў прыгоннай вёсцы, прысвечана адно з лепшых і журботных апавяданняў «Тадэвуш» (1884). Вялікай папулярнасцю карысталася апавяданне «Зімовым вечарам» (1887), перастворанае па-беларуску В.Ластоўскім. Як драматычны твор пад назвай «Рысь», яно з поспехам ставілася ў вандроўным тэатры І.Буйніцкага. Апавяданне нібы працягвала тэму аповесцяў. Яго нескладаны сюжэт: на вясковай вечарыне з'яўляецца ўцякач з катаргі Бонк. Сялянскага сына, народжанага для подзвігу і дабра, грамадства штурхнула на дно жыцця.
Э.Ажэшка сур'ёзна займалася вывучэннем фальклору і этнаграфіі беларусаў. У польскім навукова-этнаграфічным часопісе «Вісла» (рэдактар Ян Карловіч) яна апублікавала паэтычныя нарысы «Людзі і кветкі над Нёманам» (1888-1892), у якіх глыбока даследавала народны светапогляд, нацыянальны характар і культуру беларусаў.
Нарысы надзвычай багатыя зместам: гэта і псіхалагічны партрэт беларуса, і запісы песень, прымавак, казак і імкненне паказаць, як беларусы стварылі своеасаблівы прававы і этычны кодэкс, сваю філасофію дабра і зла, як узніклі іх язычніцкія ўяўленні пра сілы прыроды. Бясспрэчнымі доказамі розуму і пачуцця прыгожага ў беларусаў служаць лірычная народная песня, балада, паэтычныя назвы раслін, народная медыцына. Пісьменніца палемізавала з афіцыйнай думкай, згодна з якой беларуса выстаўлялі страшэнна абмежаванай істотай: «Гэтай думцы без сумнення супярэчыць таксама і веданне народам расліннага свету, настолькі дакладнае, што смела можна сцвярджаць: ад самага высокага дрэва да найдрабнейшай травінкі, якія растуць на той жа самай зямлі, што і ён, няма такой расліны, якая ў яго мове не мела б свае назвы, а ўжо ў саміх гэтых назвах выяўляецца назіральнасць, выказаная жывапісна і паэтычна, часам грубавата, але затое дакладна».
Падарожнічаючы па Гарадзеншчыне, Эліза Ажэшка сабрала 228 назваў раслін — лекавых і прысушлівых, вядомых і малараспаўсюджаных. Усім беларускім назвам траў яна дала лацінскія адпаведнікі пры дапамозе знаёмага батаніка. Наколькі пісьменніца была блізкая да жыцця народа і глыбока яго вывучала, сведчыць хоць бы той факт, што збірала яна свой гербарый пад кіраўніцтвам вясковых жанчын, у прыватнасці лекаркі Люці з Глядовіч. Дарэчы, назваў многіх раслін і траў не было нават у беларускім слоўніку І.Насовіча. Між тым яны шырока вядомыя ў народзе, за імі трывала замацаваліся назвы — загартушка, парушэнец і інш. Такім чынам, крыніцу развіцця і ўзбагачэння беларускай літаратурнай мовы Эліза Ажэшка бачыла ў жывой народнай мове.
Сэнс і значэнне нарысаў можна вызначыць словамі самой Э.Ажэшкі: «Мы павінны сумленна працаваць і, наколькі гэта магчыма, сумесна, каб праўдзіва паказаць і правільна ацаніць гэты асноўны грамадскі клас і гэтыя мільёны чалавечых істот, якія называюцца вясковым людам» («Wisla», t.IV, s.31).
У гарадзенскім доме пісьменніцы ўсё часцей з'яўляўся Францішак Багушэвіч — не проста як добры сябра, але перадусім як «паэт-юрыст» (так называла яго пасля смерці польская крытыка). Можна смела сцвярджаць, што пісьменніца адна з першых ацаніла грамадзянскі подзвіг і значнасць таленту Ф.Багушэвіча, была першым крытыкам і папулярызатарам яго вершаў сярод сялян, а таксама сярод шматлікіх сваіх добрых сяброў і знаёмых. «Быў у мяне нядаўна пан Багушэвіч, — паведамляла яна Яну Карловічу, — і чытаў мне казку — доўгую, поўную фантазіі, цудоўную, якую напісаў па-беларуску. Гэта прыгожы талент. Польскія вершы яго слабыя, але беларускія, на мой погляд, выдатныя. Трэба было б, усімі сіламі заклікаць яго да працы ў гэтым напрамку» (ліст ад 22 лютага 1888 года).
Творчыя сувязі Элізы Ажэшкі і Францішка Багушэвіча працягваліся і ў 90-я гады, калі беларускі паэт стаў шырока вядомы як аўтар вершаваных зборнікаў «Дудка беларуская» (1891) і «Смык беларускі» (1894). Ён разам з польскімі літаратарамі ўдзельнічаў у юбілейнай урачыстасці 9 лютага 1892 года з выпадку 25-годдзя літаратурнай дзейнасці пісьменніцы, якая была сарвана царскімі ўладамі ў Варшаве і шырока адзначалася ў Горадні. Іхняе сяброўства і творчая ўзаемадапамога з'явіліся неацэнным укладам у падмурак нашай культуры.
Пасля выхаду ў канцы 80-х гадоў рамана «Над Нёманам», які быў вяршыняй творчых дасягненняў Элізы Ажэшкі, і беларускіх нарысаў пісьменніца стварыла яшчэ шэраг твораў, залічаных крытыкамі да безумоўных літаратурных здабыткаў. Але не ўсё было раўназначнае ў яе творчай спадчыне. Пачынаючы з 90-х гадоў, калі на арэну гісторыі пачалі выходзіць новыя грамадскія сілы і ўзнікалі новыя літаратурныя плыні, у творчасці пісьменніцы працягвала адчувацца цікавасць да пытанняў духоўнага перараджэння чалавека, паэтызацыя вясковага жыцця і прыроды (раманы «Два полюсы», «Аўстральчык»). Новыя грамадскія падзеі не заўсёды выклікалі ў яе адгалосак, чытач больш прыслухоўваўся да голасу С.Жэромскага, У.Оркана, У.Рэйманта. Але ў гэтым моцным мужчынскім хоры быў чуваць і яе голас.
Безумоўную цікавасць для айчыннага чытача ўяўляе і эпісталярый Э.Ажэшкі. Трыста старонак мастацкай прозы (а менавіта так мы схільныя разглядаць лісты пісьменніцы) адрасаваны ў беларускае Флар'янова, наднёманскі маёнтак Тадэвуша Бохвіца. Гаспадар маёнтка, унук вядомага філосафа-мараліста Фларыяна Бохвіца, прыстойны і добра выхаваны, уяўляў з сябе летуценніка той пары, калі пад націскам капіталістычнай эканомікі затрашчалі «вішнёвыя сады». У летнія месяцы ён вымушаны быў засяліць флар'яноўскі двор дачнікамі з розных канцоў Беларусі і Польшчы. Не вельмі прыстасаваны да жыцця, пакінуў галоўнае кіраванне домам у руках жонкі, а сам «ахвотна ўцякаў да сваіх папер».
У Флар'янова завітала ўлетку 1908 года і Эліза Ажэшка, бо гэтая мясціна ў пэўнай меры адпавядала яе запатрабаванням. Сярод шматлікіх у гэтых месцах маёнткаў Флар'янова вылучалася высокім узроўнем духоўнай культуры, моцнымі традыцыямі асветніцтва, трываласцю нацыянальна-вызваленчых і патрыятычных ідэалаў. Не апошнюю ролю ў флар'яноўскай гаспадарцы адыгрываў вялізны маляўнічы сад у суседстве з рэчкай Ведзьмай і купальняй.
Так апошнія два гады жыцця пісьменніцы былі азораны сяброўствам з панам Тадэвушам. Яно было — як ачышчальная навальніца ў скрушлівым адзінокім жыцці стомленай і ўжо хворай Элізы Ажэшкі, якая штодня пісала да яго лісты. Ліставанне пачалося з першага дня іх сустрэчы і пазней склала цэлую кнігу. Прачытаўшы гэтую кнігу, Яраслаў Івашкевіч назваў яе «сенсацыйнай, незвычайнай», тым больш, што адрасат быў гадоў на дваццаць маладзейшы ад аўтаркі лістоў.
Яны з самага пачатку мелі спавядальны тон, набывалі характар дзённіка, сталі «гісторыяй душы». Лістоў пана Тадэвуша не захавалася, аднак не даводзіцца сумнявацца, што літаратурнае партнёрства было няроўным і двухгадовая перапіска патрабавала ад яго вялікіх намаганняў.
Важнай падзеяй для пані Элізы была паездка ў Ракаў да братоў Здзяхоўскіх. На адзін дзень яна затрымалася ў Менску, дзе яе цёпла віталі. Аднак самым моцным уражаннем ад паездкі застаўся ўсё ж Ракаў, які пісьменніца назвала «літоўскімі Афінамі».
З нецярплівасцю чакала Эліза Ажэшка другога флар'яноўскага лета. Дзякуючы ёй у беларускім маёнтку сабраліся славутасці — празаік, аўтар «Мужыкоў» і «Зямлі запаветнай» Уладзіслаў Рэймант, прафесар Варшаўскага універсітэта доктар Генрык Нусбаўм, тэатральны дзеяч і крытык Юзаф Катарбінскі, піяністка пані Асяцімская, будучы вядомы артыст Страхоцкі...
Неўзабаве ўсе запрошаныя знайшлі сабе занятак па душы, быў створаны «флар'яноўскі тэатрык», які амаль кожны вечар чакаў гледачоў. На адным з гэтых літаратурных спектакляў пані Эліза і Катарбінскі прачыталі «Псалом добрай волі» З.Красінскага ў суправаджэнні хору беларускай моладзі.
Цэнтрам усяго флар'яноўскага жыцця былі двое класікаў. Праца земляроба карысталася вялікай пашанай у творчасці Элізы Ажэшкі і Уладзіслава Рэйманта. Яны абодва лічылі, што чалавек да таго часу застаецца чалавекам, пакуль любіць зямлю, разумее і ўспрымае яе як карміцельку. Настроеныя на гэткі лад, усе госці флар'яноўскага дому былі запрошаны на свята дажынак...
Вяртанне ў Горадню стала для пісьменніцы трагічным. Цяжка перажыла яна расстанне з Флар'яновым, яе лісты прасякнуты горыччу, жалем, нават адчаем: «Цяпер адчуваю сябе слабой супраць тугі, болю і магу безнадзейна марнаваць дарагія дні, напэўна нямногія». Прадчуванне не падманула — 18 траўня 1910 года Э.Ажэшкі не стала.
Нечаканасцю для царскай цэнзуры быў выхад яе апошняй кнігі «Gloria victis» (1910). Перайначыўшы лацінскае выслоўе «Гора пераможаным» на «Слава пераможаным», яна стварыла дакументальны помнік рэальным героям нацыянальна-вызваленчай барацьбы беларускага і польскага народаў.
У кнігу ўвайшло пяць навел: «Яны», «Афіцэр», «Гекуба», «Бог ведае хто» і «Gloria victis».
Першая навела «Яны» прысвечана рамантыцы подзвігу і барацьбе паўстанцаў — палескай эпапеі Р.Траўгута з дня сфармавання атрада да моманту яго разгрому ў Горацкіх лясах. Яна служыць экспазіцыяй да далейшага то велічна-ўрачыстага, то вельмі ўсхваляванага апавядання.
Літаратурную крытыку крыху бянтэжыла незвычайнасць, неадпаведнасць мастацкага жанру, калі ў навелістычную аснову раптам уключаюцца старонкі дзённіка або ўласны «паэтычны рэпартаж». У гэтым «разбурэнні» навелістычнага жанру выявілася мастацкая сіла, а не слабасць пісьменніцы. Захаваўшы набыткі, яна ўзбагаціла жанр наватарскімі знаходкамі, выкарыстаўшы прыклады аўтабіяграфічнай дакументалістыкі, дзе філасофія і падзеі эпохі прапушчаны праз сэрца аўтара.
Расейскаму царызму было мала тых здзекаў, што рабіліся Элізе Ажэшцы пры жыцці. Царызм пастараўся адпомсціць ёй нават пасля смерці. У снежні 1911 года ў Віленскай судовай палаце пачаўся суд над яе кнігай пра герояў 1863 года. Кнігу выдаў у Вільні накладам 3000 асобнікаў Вацлаў Макоўскі, таварыш пісьменніцы па сумеснай выдавецкай дзейнасці ў канцы 70-х гадоў. Пакуль царская цэнзура спахапілася, ужо было позна. Паводле загаду Часовага камітэта па справах друку кніга была канфіскавана, але на паліцах кнігарняў заставалася яшчэ 20 кніг. Яны былі імгненна раскуплены, што сведчыла аб поспеху «Gloria victis» сярод чытачоў.
У гэты том увайшлі найбольш значныя аповесці, апавяданні і нарысы Элізы Ажэшкі, творы, у якіх праўдзіва, з вялікай мастацкай сілай адлюстраваны розныя бакі жыцця беларускага народа другой паловы ХІХ стагоддзя.
Але змешчанымі тут творамі не заканчваецца знаёмства беларускага чытача з вялікай літаратурнай спадчынай нашай славутай зямлячкі. Наперадзе яго чакае яшчэ не менш прыемная сустрэча з раманам-эпапеяй Элізы Ажэшкі «Над Нёманам», які рыхтуецца да выдання ў гэтай жа серыі «Беларускага кнігазбору».
Валянціна Гапава
На палі ападаў вясновы вечар, напоўнены пахам свежаўзаранай зямлі. Імжэў дождж. Было пахмурна і ціха. Па дарозе, абсаджанай рэдкімі дрэвамі, ішла босая жанчына ў сярмязе. Яна ішла хутка, не разбіраючы дарогі ў змроку і імгле, не абмінаючы ні лужын, ні глыбокіх каляін, якія з-пад яе босых ног пырскалі вадой і рэдкай сакавіцкай гразёй. Цяжкімі і дужымі былі гэтыя ногі і спрадвеку зжытыя з зямлёй, па якой ішлі. Ім было ўсё роўна, дзе ісці, абы толькі ісці хутка. Як і самой жанчыне было ўсё роўна, што яе акружае, абы толькі хутчэй дайсці туды, куды яна так спяшалася. Яна нічога не баялася: ні цемры, што насоўвалася з кожным крокам, ні цішыні, якая ахапіла наваколле, ні рассыпаных па палях грушаў-дзічак і таполяў, якія нагадвалі зданяў. І гэтаксама як нішто яе не палохала, так нішто і не захапляла: ні нерухомае скляпенне неба, аздобленае белымі і шэрымі аблокамі, ні пахі зямлі, якія прыносіў з загонаў цёплы вецер, ні зоркі, што самотна там-сям міргалі сярод хмар. Бясстрашная і абыякавая да ўсяго, стройная і дужая, гнаная нейкім клопатам, яна ішла і ішла...
У канцы дарогі перад ёй мігнулі два асветленыя акны. Гэта былі будынкі нейкага фальварка, абгароджаныя звычайным драўляным плотам. Паміж доўгай варыўнёй і градамі можна было таксама разгледзець драўляную брамку, якая адчынялася толькі ў адзін бок. Якраз цяпер гэтая брамка рыпнула, з цяжкасцю пасунулася наперад і зарылася ў гразі. Тады рука, што яе адчыняла, пачала яе трэсці. Да грукату і ляскату, што рабіла тузаная туды-сюды брамка, далучыўся нізкі мужчынскі голас, які казаў:
- Каб ты скісла! Каб цябе ваўкі!
Аднак пажаданне, каб ваўкі з'елі браму, засталося няскончаным. Чалавек, што гэта казаў, з цяжкім мяшком на плячах, крэкчучы, праціснуўся праз вузкую дзірку і пайшоў па дарозе ў кірунку, супрацьлеглым таму, адкуль спяшалася кабета. Спачатку здалося, што яны размінуцца, не звяртаючы адно на другога ніякай увагі. Але мужчына, не паварочваючы твару, трошкі прыгорблены пад цяжарам мяшка на плячах, сказаў:
- Хрысціна?
- Я, - адказала кабета.
- Які чорт цябе носіць па начах?
- Такі самы, што і цябе, - адрэзала.
З тону іх галасоў можна было падумаць, што яны ненавідзелі адно аднаго альбо былі ў зацятай сварцы. Аднак мужчына спыніўся.
- Куды? - запытаўся зноў.