Два паважныя мужчынскія галасы, адзін з якіх належаў Пётру Дзюрдзю, а другі Якубу Шышку, адказалі:
- Ты.
А потым нібы выбухнуў з трэскам феерверк, жаночы голас на самых высокіх нотах жарсці, даведзенай да раз'юшанасці і нейкага роспачнага жалю, паўтараў несканчона адзінае гэтае слова:
- Ты, ты, ты, ты!
Нічога, апрача аднаго гэтага слова, Сцяпаніха вымавіць не магла, бо дрыжала з галавы да ног, а з гарачых вачэй яе цяклі на смуглявыя і худыя шчокі буйныя слёзы. Смяялася, калацілася ўся, плакала і, тупаючы нагамі, пагражаючы кулакамі, крычала:
- Ты, ты, ты, ты!
- Я, - прамовіла кабета, што стаяла пад асветленым крыжам, і апусціла рукі. Жоўтая дзіванна і белы крываўнік рассыпаліся па траве і прыкрылі яе босыя ногі.
- Я, - паўтарыла і заламала на спадніцы цёмныя, спрацаваныя рукі. Вішнёвыя вусны яе шырока раскрыліся, у вачах мільганула пачуццё страху. Трывала гэта, аднак, толькі адну кароценькую хвіліну, і тут жа па румяных яе шчоках, па вузкім ілбе і прыадкрытых вуснах пачало пералівацца мноства здзеклівых вясёлых усмешак, аж пакуль, перамогшы здзіўленне і страх, не выбухнуў з яе грудзей звонкі і залівісты смех. Як раней песня, так зараз яе смех разносіўся па дарозе і полі шырока, гучна і голасна. Адчувалася ў ім жывая і здаровая душа, нейкая дзіцячая наіўнасць і першабытная вясёласць птушак.
- Я, я! - казала са смехам. - Я першая прыйшла на агонь! Я малако ў кароў адабрала, я ведзьма, ой, людзі, людзі, што вы выдумалі! Ці вы здурнелі, ці вам у галовах памяшалася!
І ўсё смяялася, ды так, што аж рукамі хапалася за паясніцу, і згінала ва ўсе бакі сваю моцную і стройную постаць. А калі ўжо высмеялася так, што абедзвюма рукамі мусіла сабе ацерці вочы ад слёз, з уздрыгваючымі яшчэ ад смеху грудзьмі, гучна сплюнула:
- Цьфу! - гукнула. - Такую брыдоту на хрысціянскую душу сказаць! Ці ж вам не сорам!
Сагнуўшыся, нейкі час збірала з зямлі параскіданыя зёлкі і кветкі. Потым выпрасталася і, мінаючы людзей, сказала:
- Стойце ж тут і чакайце ведзьмы, бо калі Бог ёсць на небе, яна яшчэ не аб'явілася. Мне пара да мужа і дзяцей. Бывайце здаровы!
Кіўнула галавой усім так вясёла і прыязна, як быццам цалкам забыўшыся на тое, як яе тут сустрэлі, і хутка пайшла дарогай, што вяла да самотнай хаты і чырвона асветленай кузні. Ідучы ўжо сваёй дарогай, пачала спяваць на вясёлай ноце адну з жартаўлівых вясковых песень:
Людзі, што засталіся ля вогнішча, моўчкі стаялі з апушчанымі галовамі. Першым азваўся Пётра Дзюрдзя:
- От і паказаў нам Пан Бог усемагутны крыўдзіцельку нашу...
Жонкі Пётры і Сымона гучна ўздыхнулі, а Сцяпаніха падскочыла да мужа, што трымаў на руках дзіця. Упёршы рукі ў бокі, пахіліўшыся наперад, утаропіўшыся ў яго вачмі, праз сціснутыя зубы прасіпела:
- Ведзьма каваліха! Ведзьма твая мілая! Ведзьма тваё сэрданька наймілейшае!
Здавалася, што гэтыя тры выкрыкі кідае яму ў твар, як тры поўхі. Ён жа пахіліў сваю галаву да соннага дзіцяці і выглядаў такім самым спакутаваным, панурым, як заўсёды. Жонкі як бы і не бачыў, а з'едлівых слоў яе, сыкання як бы не чуў. Сам сабе паціху буркнуў:
- То я ўжо даўно ведаў, што яна ведзьма!
Франька адпусціла плечы і рукі дзецюка і, павярнуўшыся ў той бок, куды пайшла каваліха, прыклаўшы палец да вуснаў, над нечым глыбока задумалася. Забытае вогнішча згасала, і бляск яго ўжо спаўзаў з крыжа, які ўзносіўся зараз у змроку высокі, нямы і чорны. Людзі, што, нібы мятліка на свечку, злавілі ведзьму на раскладзены з асінавага дрэва агонь, маглі ўжо адысці да сваіх сядзіб. Аднак не адыходзілі, нешта думалі і слухалі, як пры дарозе, што вяла да кузні, у вербах і дзікіх бярозах усё часцей енчылі і плакалі лялякі. Некалькі кажаноў крутым лётам прамільгнулі над дарогай і ўпалі на ржышча. На дарозе, што вяла да кузні, чуўся яшчэ звонкі і чысты жаночы голас, што спяваў другі слупок жартаўлівай песні:
Гэтаму спеву, здавалася, падтаквалі ўсё больш частыя ўдары молата, а праз дзверы кузні пачалі вылятаць у змрочны прастор усё гусцейшыя раі чырвоных іскраў. Кабета-спявачка прыспешыла крок, а калі невялікая адлегласць аддзяляла яе ад самотнай хаты, з напоўненай ясным святлом кузні пачуўся мужчынскі бас, які пры няспынным стуканні молата злучыўся з жаночым голасам і гучна, весела падцягнуў трэці слупок:
Ой, даўно, ужо даўно жыхары Сухой Даліны падазравалі Пятрусю, унучку сляпой Аксені, што валодала яна такімі ведамі і моцай, якімі нельга валодаць без ніякіх стасункаў з нячыстай сілай. Шчыра кажучы, былі гэтыя падазрэнні няясныя і нікім уголас не выказаныя, але адбывалася так толькі таму, што сярод незлічоных турбот і клопатаў штодзённага жыцця ніхто на іх не зважаў, і яшчэ таму, што ў нікога не было пэўных доказаў, каб Пятруся зрабіла каму-небудзь што-небудзь ліхое. І ўсё ж гэтыя падазрэнні існавалі ў глухім і амаль зародкавым стане. А як жа маглі не існаваць, калі пэўныя акалічнасці Пятрусінага жыцця, а таксама і пэўныя яе ўчынкі і рысы характару былі выключнымі, гэта значыць, не зусім такімі, як ува ўсіх іншых кабет Сухой Даліны. Усе тыя іншыя, напрыклад, нарадзіліся ў гэтай вёсцы, на вачах у людзей, і вяскоўцы памяталі іхнія хрысціны і дзіцячыя гады, потым, калі выходзілі замуж, жылі яны не ў самотных хатах, што стаялі сярод поля, але ў збудаваных адна пры другой, так што з адной было добра відаць і чуваць, што дзеелася ў іншай. Жыццё іхняе цякло па-рознаму: у сварках ці ў згодзе, у працы альбо ў гультайстве, заможна ці бедна, якая там ужо ў якой была натура і як Пан Бог даў, але так, як Пятруся, жонка каваля Міхала, не жыла і не выходзіла замуж ніводная. Ніводная таксама не ведала столькі дзіўных рэчаў, як яна. Адкуль яна іх магла ведаць? Хіба ад сваёй сляпой бабкі Аксені, якая шмат гадоў таму прывандравала аднекуль з маленькай унучкай і тады, яшчэ не сляпая, прасіла ў людзей працы, як ласкі, і, атрымаўшы яе, парабкуючы то ў найбольш заможных гаспадароў Сухой Даліны, то ў суседніх маёнтках, выгадавала сваю Пятрусю на дарослую дзеўку. Здавалася, што таго толькі і чакала, каб аслепнуць, а калі гэта ўжо сталася, не крычала і не лямантавала, толькі, ускараскаўшыся вобмацкам на печ, узяла ў рукі кудзелю і верацяно і сказала ўнучцы:
- Цяпер ты вялікая і, дзякаваць Богу, дужая. Можаш працаваць і карміць мяне да канца майго жыцця, так, як я цябе карміла з малых гадоў, калі твае бацька і маці ў адзін год памерлі. На адзенне я сама сабе зараблю. Прасці і напамяць патрафлю.
Ужо тады сухенькая і вельмі старая была бабулька, з тварам, што выглядаў, нібы выразаным з жоўтай косці, і з вачамі, зацягнутымі нейкай белай плёнкай. Нос яе быў доўгі і востры, вусны такія сухія і завялыя, што іх амаль не было відаць, лоб пераараны тысяччу дробных маршчынак. Адзенне яе было сціплым, і няцяжка было паверыць, што сама сабе на яго заробіць, прадучы навобмацак. Саматканая сіняя спадніца, фартух, грубая кашуля і каптур з чорнай бавоўны, які так гладка абціскаў галаву, што толькі трошкі белых, як малако, валасоў выбіваліся з-пад яго на лоб. Нібы даводзячы праўду сваіх слоў, узлезшы на печ, адну руку паднесла да кудзелі, а другую - з верацяном выцягнула перад сабой і пачала прасці. Была зусім сляпая, нават дня ад ночы не магла адрозніць, аднак з-пад пальцаў яе выплывала доўгая нітка, і такая роўная і тонкая, што і з найлепшым зрокам выпрасці такую было нялёгка. Час ад часу слініла пальцы і цягнула доўгае, роўнае, тонкае прадзіва; у жоўтай і нібы з косці выразанай руцэ яе круцілася і фурчэла верацяно, на высахлых вуснах свяцілася ледзь бачная ўсмешка, а зацягнутыя беллю вочы, здавалася, глядзелі ў твар унучкі і казалі: «А што? бачыш? Я хоць і сляпая, але яшчэ нечага вартая. Есці мне толькі дай, а на адзенне сама сабе зараблю».
Пятруся, семнаццацігадовая ў той час дзеўка, здаровая і румяная, хоць яшчэ, як маладая таполя, тонкая і гнуткая, сядзела на краёчку печы з вачыма, поўнымі слёз, і ўжо ледзь не заплакала над калецтвам бабкі; але, убачыўшы, што тая не плача, а, наадварот, нібы трошкі ўсміхаецца і фуркае і фуркае верацяном, стала на калені, пацалавала ёй ногі і толькі сказала:
- Добра, бабуля, буду я карміць цябе і пільнаваць, як вока ў лобе, так, як ты мяне карміла і пільнавала з малых гадоў, калі мае бацька і маці ў адзін год памерлі. Як перад Богам кажу...
Пры апошніх словах ударыла сябе кулаком у грудзі і трошкі заплакала, але плакала нядоўга, бо і сама не была слязлівая, і бабка, пагладзіўшы яе па галаве, сказала:
- Ну, цяпер да работы ідзі. Няма часу нудзіцца. Петрачыха сёння нядужая, кароў сама не падоіць і свіней не накорміць. Ідзі даіць кароў і карміць свіней.
Пятруся пайшла і, нібы жвавы дух дбайнасці, круцілася па сядзібе. Была гэта сядзіба Пётры Дзюрдзі, жонка якога хварэла, недамагала некалькі гадоў, а як дачкі ў хаце не было, а сыны былі яшчэ падлеткамі і не маглі жаніцца, то бабскую работу рабіла раней Аксеня, а цяпер пачала ўсё рабіць Пятруся. Пётра быў заможны гаспадар, які мог сабе дазволіць такую раскошу, каб ягоную хворую жонку замяняла парабчанка. Зрэшты, ад гэтай неабходнасці было не найгорш. Як раней Аксеня, так цяпер Пятруся рабіла ўсё, што трэба, з дбайнасцю жанчын, якія зусім нічога на гэтай зямлі не маюць, а людзям, якія нешта маюць, з усіх сваіх сіл мусяць дагаджаць. І дагаджалі яны, як толькі маглі. У Пётравай хаце было шмат не толькі жаночай працы, што ашчаджала і прыспорвала ўсялякае дабро, але і яшчэ чагосьці іншага, што хоць і не было неабходным для жыцця, а рабіла яго цікавейшым і радасным. Гэтыя дзве жанчыны, з якіх адна была старая і сляпая, другая - маладзенькая, жвавая і стройная, напаўнялі ягоную хату байкамі і спевамі. Аксеня ведала шмат казак, а Пятруся мноства песень. Былі там казкі і песні, вядомыя тутэйшай ваколіцы і тыя, якія Аксеня прынесла з сабой з тых далёкіх краёў, адкуль некалькі гадоў таму прывандравала. Хадзіла па свеце, шукаючы прытулку і працы, аж пакуль не прыйшла сюды, прытулілася разам з дзіцем і ўсё, што мела, аддала жыхарам Сухой Даліны. Расказвала зімовымі вечарамі казкі, пазбіраныя з розных краёў, а песням, хоць сама ўжо ніколі не спявала, навучыла сваю ўнучку, для якой роднай стыхіяй, здавалася, былі смех, рух і спеў. Адкуль у гэтай убогай сіраціны і тулячкі ўзялася такая жывасць і весялосць, што параўнаць яе можна было толькі з празрыстым і булькатлівым крынічным струменем? Цяжка сказаць. Напэўна, такой яна нарадзілася. Але шмат значыла і тое, што, зведаўшы бяду і голад, яна ніколі не зведала крыўды. Аберагала бабка, выслугоўваючыся перад людзьмі так, каб ніхто і ніколі яе не скрыўдзіў. Душы не чула ў дзіцяці, і малілася на яго, як моліцца падарожнік на адзіную зорку ў цёмную ноч, што асвятляе яго камяністую і самотную дарогу. Усіх сваякоў на сваім жыццёвым шляху страціла Аксеня. Дачка, нарадзіўшы Пятрусю, неўзабаве памерла. Зяця змёў з гэтай зямлі подых мору. Муж, упусціўшы руку ў кола малатарні, памёр у шпіталі. Сын пайшоў у войска некуды на край свету, ды так і не вярнуўся. Можа, разлайдачыўся і згінуў у астрозе, а можа, забілі яго на вайне... А яшчэ страціла яна і родную вёску, якая з пясчаным грунтам, не маючы лугоў і пашаў, была такой беднай, што не змагла даць ёй кавалак хлеба, калі спатрэбілася. Не па волі свайго жадання, а з нявыкруткі пайшла яна ў чужы свет. І хто, ведаючы гэта, папракнуі бы яе ці здзівіўся б, што ўнучка была для яе адзіным святлом, якое свяціла на цёмнай і камяністай дарозе вандроўніка. Таму і не біла, і не сварылася на яе. Праўда, і цалавала, і песціла яе рэдка. І часу на гэта не было, і, заўсёды спакутаваная, нягледзячы на пругкія мускулы і моцныя нервы, не адчувала ў тым патрэбы. Затое ніколі не з'ела лыжкі стравы, пакуль не накарміла ўнучку, нічога сабе не купіла, пакуль не апранула яе ва ўсё новае. Ноччу брала яе з сабою на печ і старанна накрывала суконнай посцілкай. У нядзелю і ў свята вучыла яе спяваць і расказвала ёй розныя гісторыі пра даўніну, пра далёкую родную старонку, пра чарцей, ваўкалакаў, бандытаў і - анёлаў, якія вартуюць сірот і распасціраюць над імі свае срабрыстыя крылы. Пятруся адчувала сябе ахінутай анёльскім крылом і часам казала сваім равесніцам:
- Яна як той анёл нада мною...
Але ніколі распачатай гаворкі не заканчвала. Слоў ёй бракавала ці, можа, сорам яе браў, што так смела патаемныя думкі свае хацела выказаць, замаўкала, апускала доўгія вейкі на шэрыя вочы і круціла пальцамі рог фартуха. Але сарамлівасць, як усялякае іншае смутнае ці прыкрае пачуццё, хутка ў яе праходзіла. Ні ў смутку, ні ў маўчанні, ні ў нерухомасці доўга не заставалася. Ідучы, падскоквала звычайна, нібы яе брала ахвота да танцаў; працуючы, падпявала сабе, нават калі ела, то разам гаварыла і смяялася. Такая была ўжо ў яе натура. Калі бабка зусім аслепла, Пятруся на некалькі дзён прыціхла і прымоўкла, але і гэта ў яе хутка прайшло. Аксеня зусім не наракала, седзячы на печы цэлымі днямі і вечарамі, спакойна сабе прала і, калі была ў яе патрэба, гаварыла з людзьмі, расказвала ім розныя рэчы, давала парады, як быццам і не сталася з ёю нічога асаблівага. Пятруся насіла ёй на печ стравы, дзьмухаючы на іх, калі былі гарачымі, бульбу расціскала лыжкай у крупніку, даставала скваркі з заціркі ці кашы. У рукі сляпой, што цягнуліся па ежу і блукалі ў паветры, укладала лыжку і хлеб і, угаворваючы, казала:
- Еж, бабуля, еж сабе, я міску патрымаю.
Раніцой у кожную нядзелю, як толькі ўсё ў хаце было перароблена, з кубкам вады і грэбенем у руках узлазіла на печ і цэлыя паўгадзіны мыла і расчэсвала бабку. Анучкай, намочанай у вадзе, мыла і шаравала яе твар так заўзята, што пару дзён потым блішчаў ён, нібы быў зроблены з жоўтай выпаліраванай косці. Потым на яе белыя валасы надзявала каптур з чырвонай ці чорнай бавоўны, а калі ў суботу мела больш, як звычайна, часу, густа абшывала яго баваўнянай стужкай ці вузкім і блішчастым галуном, тады была ўжо надта задаволеная і, любуючыся прыбранай бабуляй, ківала галавой, прыцмоквала языком і казала:
- От, як прыгожа! Ой, як прыгожа!
Аздоблены чырвонай стужкай ці блішчастым галуном касцяны твар старой, здавалася, сляпымі сваімі вачамі сурова ўзіраўся ў круглы, румяны, усмешлівы твар унучкі. Датыкаючыся жоўтым пальцам свайго чапца, старая пыталася:
- А адкуль жа ўзяла галонік?
- Пётра ездзіў у горад, дык папрасіла яго, каб купіў.
- А адкуль жа ў цябе былі грошы?
- З лета яшчэ прыхавала, калі жаць у двор хадзіла.
Старая змаўкала. Чула ў голасе ўнучкі шчырасць. Але праз хвілю пыталася зноў:
- А ці не заляцаецца да цябе хто?
Апускаючы вочы, дзяўчына адказвала:
- А заляцаецца. Дык я ж табе, бабуля, на мінулым тыдні казала.
- Сцяпан Дзюрдзя? - шаптала старая.
- Але!
- А хто больш?
- То я ж табе казала, Міхалка Кавальчук.
- Ага! то нічога... На тое ты дзеўка, каб да цябе кавалеры ўдаваліся. Але галону ад іх не брала, ні пацерак, ні грошы, ані нічога? Не брала?