- Забралі, дык і забралі! Не такія, як ён, ідуць... Паны і графы ў войска ідуць... дурніца ты! Што я табе на гэта парадзіць магу?.. От, дарэмна толькі ходзіш тут, на мяне і сябе бяду наклікаеш... Сядзела б лепей у хаце. Ну што, як табе зараз? Ясюк лепшы за Максіма? Бачыш, які я добры, не звер які... Як дазнаўся, што Максім вас крыўдзіў, дык адразу змясціў вас у Ясюковай хаце. З Ясюкамі лепш табе жыць, га? Ардынарыю Антоська бярэ такую самую, што і Ясюк, хоць маладзейшы і слабейшы. Хлеба вам хапае, га?
Зноў абцёр насоўкаю лоб і чакаў адказу. Аднак не дачакаўся. Ягоную гаворку жанчына выслухала цярпліва, не перапыняючы яе нават уздыхам, але калі змоўк, замест таго, каб адказаць на пытанні, пачала:
- Забралі, дык забралі. Ведаю я, што не такія, як ён, у войска ідуць... На тое яны ўжо нараджаюцца, каб ісці... паплакала, паплакала, дый плакаць перастала. Граматны, думаю сабе, і такі маленькі, такі прыгожы... дасць сабе рады, людзі любіць яго будуць, апека Божая над ім, сіратой...
Сцішаны голас яе перарваўся на хвілю, чуваць былі ў ім слёзы.
- Ну, дык чаго ж зараз хочаш? - з нецярплівасцю, усё часцей пазіраючы на вокны, спытаўся Бахрэвіч.
У чорнай цемры штосьці хруснула, як быццам дзве рукі заламаліся ў роспачы.
- Пане, дарагі, мілы! Яго шлюць зараз, шлюць далёка, далёка, на край свету... Пісаў ён мне, рыбка мая міленькая: «Мамачка, не вытрываю... грудзі мне баляць і ў жываце сілы ніякай няма... дарогі такой далёкай не вытрываю, тамтэйшага холаду і чужых людзей не вытрываю... Мамачка, каб мяне тут пакінулі, то хоць бы часам мог людзей нашых пабачыць і твае старыя вочы пацалаваць... Але не мне, не мне ўжо паміж вамі быць, паеду, дый памру на канцы свету... прыйдзі ты яшчэ да мяне, мамачка, хоць разочак, хай я хоць развітаюся з табой!»
Заплакала яна ўжо па-сапраўднаму, але, трывожачыся, што не паспее ўсё сказаць, здушыла слёзы і шаптала далей:
- Пайшла я ў Ангрод*... свету божага за слязамі не бачыла, але ішла... прыйшла да казармаў. «Піліпка!» - клічу. Выскачыў ён на ганак... кінуўся мне ў ногі і калені цалуе... «Мамачка, мы ўжо з табой апошні раз бачымся на гэтым свеце».
* Ангрод - пад гэтай назвай Э.Ажэшка мае на ўвазе горад Горадню.
- Глупства! - усклікнуў Бахрэвіч. - Ці ж ён адзін ў далёкі край ідзе... І іншыя ідуць і варочаюцца...
- Ой, доля мая! - енкнула кабета. - Ідуць, ды не такія недалэнгі, як ён... бледненькі быў і слабенькі ад нараджэння... потым да яго тая ліхаманка прычапілася...
- Ано! То чаму ж Антоську лепш не аддала? Той здаровы і моцны.
- Альбо я каго аддавала, паночку, ой доля мая! Піліпку пазвалі... пайшоў. Старэйшы. Дваццаць і адзін гадок на мінулага, значыць, святога Юзафа скончыў, а Антоську дзевятнаццаты з восені пайшоў... Каб жа ён здаровы быў... але ж такі ніякенькі... Пачалі, паночку, яго вучыць, дый не скончылі... Забыліся пра беднага сірату... Парабка сапсулі, а ксяндза не зрабілі...
Бахрэвіч нецярпліва адмахнуўся.
- От! Яшчэ мне тут выгаворваць будзе! Дужага мужчыну ёй пакінулі, а недалэнгу забралі. Дык чаго ж болей хочаш? Што я табе параджу? Ідзі прэч і не цягайся тут дарэмна, бо як раззлуюся, то зусім цябе з Антоськам з маёнтка выпраўлю...
Павярнуўся, каб адысці, але з цемры на залатую паласу святла высунуліся наперад дзве рукі, якія ўхапілі ягоныя рукі, а потым галава ў чырвонай хустцы схілілася нізка і пачала абсыпаць пацалункамі тыя рукі.
- Пане! Найдаражэйшы! - шаптала кабета, цалуючы ягоныя рукі. - Злітуйся... ты мудрэйшы за мяне і за ўсіх нас, бедных людзей. Дай раду! Куды мне ісці, каго прасіць, каб не слалі яго далёка, каб пакінулі яго тут... Можа б, вы самі паехалі ў горад... у вас там знаёмыя розныя... можа б, што для яго выстараліся... Гэта ж тваё роднае дзіцятка... Гэта ж я праз цябе ўсё жыццё нешчаслівай была... Ні мяне дружкі на дзяжу садзілі, ні мне да шлюбу спявалі, ніхто мне гараваць не памагаў, ніхто галоўку маю не пашкадаваў...
Раптам перастала. Узняла галаву. Чорныя, запалыя, сплаканыя вочы бліснулі і ўпёрліся ў твар мужчыны.
- Паночак! Стафанка! Я на цябе не гнеўная... Не праклінала я цябе і праклінаць не стану...
Голас яе зноў патануў у слязах.
- Любіла я цябе, ой, любіла, як сваю ўласную душу... Пашкадуй ты мяне хоць крышку і Піліпку майго ўратаваць памажы...
Бахрэвіч адчуваў сябе, відаць, заклапочаным і расчуленым. Ён пераступаў з нагі на нагу, гучна соп і ўвесь час мармытаў:
- Ну, і чаго ўжо? Чаго? Досыць ужо! Ну, досыць! Памагу, параджуся... можа...
У гэты момант на ганку пачуўся крык, грубы і адначасова прарэзлівы. Вельмі нізкія тоны спалучаліся ў ім адначасова з тонамі надзвычай высокімі, і выкрыквалі адно толькі слова, адно толькі імя:
- Стафан! Ста-а-а-фан! Ста-а-а-афа-а-а-ан!
Стафан Бахрэвіч здрыгануўся з галавы да ног і паспешлівым, усхваляваным шэптам кінуў Хрысціне некалькі слоў:
- Вымятайся! Хутчэй! Каб і духу твайго не было!
Пабегла, але, на жаль, устрывожаная ўцёкамі, не зважала на гульню святла і ценяў, што стваралі пасярод панадворка асветленыя вокны. Не толькі яе дух, але і сама яна, высокая і хударлявая, прыгорбленая страхам, гучна чвякаючы босымі нагамі па гразі, паказалася ў адной з палос святла, прамінула яе і знікла ў цяні.
Але яе заўважыла і пазнала кабета, якая стаяла на ганку і з шырокіх грудзей якой вылятаў гэты покліч. Усёй таўшчэзнай сваёй паставай яна пахілілася наперад, выцягнула шыю; у святле, што падала з найбліжэйшага акна, паказалася яе галава з гладка зачасанымі валасамі, круглым, тлустым, чырвоным тварам і пукатымі блакітнымі вачыма, што набылі цяпер такі выраз, як быццам яна раптоўна ўбачыла вампіра ці васіліска.
- А-а-а-а!
Яна знікла з ганка, у сярэдзіне дома знік таксама і Бахрэвіч; за двума асветленымі вокнамі закіпела, як у катле.
За тымі вокнамі быў досыць вялікі квадратны пакой, са звычайнай столлю з бэлькамі, з простай, пафарбаванай чырвонай падлогай, са старасвецкай мэбляй, аббітай квяцістым паркалем, з мноствам святых абразоў і свецкіх партрэтаў у блішчастых рамках на сценах, абклееных самымі таннымі шпалерамі, з мноствам, на камодзе і на століках, прэтэнцыёзных і надта ж брыдкіх цацак, як, да прыкладу: букетаў з ніцяных і папяровых кветак, кошычкаў з пацерак, кілішкаў і чарнільніц з каляровага шкла, гіпсавых лялек, сабачак і анёлкаў з цукру і г.д. На вокнах не было ні зялёных раслін, ні кветак, замест гэтага на сетачных, ручнога вырабу фіранках віселі розныя дзіўныя кошычкі, вазонікі, букецікі, таксама ручной работы, - з нітак, пацерак, паперы, паркалю і г.д. Пасярод стала, накрытага да вячэры, гарэла досыць масіўная лямпа, прыцемненая празрыстай засняй, якую таксама нейкія жаночыя пальчыкі вырабілі з паперы, вельмі старанна і па-майстэрску выкалаўшы на ёй шпількай разнастайныя ўзоры. Пакой дапаўняла ў адным з кутоў шырока пасаджаная печ з зялёнай цэглы, а ў другім куце стаяла вельмі старэнькае і занядбанае фартэпіяна, з аблезлай палітурай і пажоўклымі ад старасці клавішамі.
У гэтым вось пакоі, у яркім, хоць і прыцемненым святле лямпы, крычучы і жэстыкулюючы, бегалі адна за адной чатыры асобы ў нейкай дзіўнай і вартай жалю барацьбе. Мужчына там быў адзін, Стафан Бахрэвіч. Жанчын жа было трое. Самая старэйшая, тоўстая, з вялікімі грудзьмі ў ваўнянай сукенцы, у прасторнай кофце, трымала ў тлустай чырвонай руцэ элегантны, з пазалочанай булдавешкай кіёчак, і круціла ім высока над сваёй галавой і над галовамі дзвюх маладых прыгожа прыбраных дзяўчат, што падымаючыся на дыбачкі і цягнучы рукі ўверх, рабілі роспачныя спробы ўхапіць і адабраць золатагаловы кіёчак. Такія ж і з такой самай мэтай намаганні спрабаваў чыніць і Бахрэвіч, але не мог, бо жонка ягоная, Мадзя з дому Капроўскіх, адной рукой баронячы прыладу сваёй помсты, другой трымала каўнер ягонага сурдута так моцна, што ён нізка згінаў свае шырокія плечы і шырока вылупліваў напаўпрытомныя блакітныя вочы. Кабета круцілася, сапла і размахвала кіёчкам; дзяўчаты цягнуліся за ім, падскоквалі і пішчалі; мужчына вырываўся, падымаў рукі, каб вызваліць каўнер свайго сурдута, і соп усё гучней. Пры гэтым яны падобна таму, як рухаюцца ў космасе сістэмы планет, бегалі падчас свайго зацятага змагання вакол накрытага да вячэры стала. Ніхто з іх не маўчаў, усе гаварылі адначасова. Гаворка гэтая была задыханая, перарывістая, але ўсё ж можна было пачуць асобныя сказы і словы, як, напрыклад, гэтыя:
- З кім бацечка размаўляе... ля клумбы... Езус Хрыстус... З Хрысюняй сваёй... вечарочкам... мілы бацечка... воўк да лесу цягне... лапцюжны шляхціц да хамкі...
- Мадзя! Сэрца маё... дзеці глядзяць...
- Мама! Проша аддаць кіёчак! Гэта Людвікаў кіёчак... мама паломіць кузенаў кіёчак...
- Мятлу! Езус Хрыстус, прынясіце мне мятлу, то аддам кіёчак... Вечарком... па клумбах з Хрысюняй...
- Мадзя! Сэрца маё... ты ж ведаеш, што гэта ўсё прайшло!..
- Пакажу я табе прайшло, аж табе зоркі ў вачах засвецяць...
- Мама! Не выпадае так з бацькам біцца...
- Мама нас кампраметуе... мы праз гэта ніколі замуж не павыходзім...
- Мятлу! Езус Хрыстус! Мятлу! Прэч, блазнота, не перашкаджайце...
- Мама! Проша аддаць кіёчак... Мы не дазволім...
- Не перашкаджайце, бо дам...
І гэтая абяцанка не была дарэмнай. Кіёчак упаў на зямлю, Бахрэвічаў каўнер здабыў свабоду, затое два кулакі ўпалі на плечы дзяўчат, і яны, выбухнуўшы плачам, пакінулі поле змагання і з насоўкамі каля воч адвярнуліся да зялёнай печы. Бахрэвіч адным скачком апынуўся каля дзвярэй, і ў той жа час за вокнамі пачуўся ляскат брычкі.
- Людвік прыехаў! - крыкнуў Бахрэвіч, і на твары яго адбілася невымоўная радасць. Як заяц цераз мяжу, ён пераскочыў цераз парог і знік у сенях. Бахрэвічыха гучна адсаплася, паправіла на галаве каптурык, абцягнула сукенку і паставіла ў кут кіёчак з пазалочанай булдавешкай. Паненкі дзьмухалі ў насоўкі і выціралі свае вочы ад слёз. Вусны іх, толькі што скрыўленыя, расцягнуліся ад задавальнення; яны прыгладзілі далонямі валасы, даткнуліся бантаў, што аздаблялі станікі і, насоўкамі, як веерамі, ахалоджваючы твары, пачалі хадзіць наўкруг стала, адна за другой, з дыстанцыяй, - гэта значыць павольна і паважна, з горда ўзнятай галавой і нядбайным пакалыхваннем рук туды і назад. Калі казаць увогуле, то яны рабілі прыемнае ўражанне. Зграбныя постаці, круглыя і шыракаскулыя тварыкі, як у бацькі і маці, але белыя і свежыя, кірпатыя носікі і малыя вочкі, ружовыя шчочкі і густыя валасы. Апрануты яны былі вельмі модна, а мода якраз у гэтым годзе змушала жаночыя строі як мага больш падкрэсліваць пышнасць грудзей і клубоў. Таму іхнія сукенкі з самай таннай тканіны былі надзьмутыя і выпуклыя ажно залішне. Брунетка Рузя ўпрыгожыла свае валасы пунсовай стужкай, а бландзінка Карольця - блакітнай. Усё было на іх і ў іх старанна дапасаваным і вытанчаным: ад свежых тварыкаў, якія, відаць, ніколі не апальвала спёка і не марозіў вецер, да чаравічкаў, што зграбна абціскалі моцныя і плоскія ступні. Рукі, што так грацыёзна памахвалі насоўкамі, таксама былі шырокія і грубыя і здаваліся на першы погляд не абы-якой сілы, але затое былі яны пакрытыя белай скурай, гладкай, як атлас. Вось так апранутыя і з такім вось выглядам, з высока ўзнятымі галоўкамі, хадзілі яны адна за другой наўкруг стала. Нельга сказаць, што іхнія крокі нагадвалі шум пралятаючага зефіру, але гэты тупат заглушаўся звонам, а хутчэй ляскатам талерак, якія расстаўляла на стале яшчэ разгарачаная і задыханая, але ўжо трошкі супакоеная Мадзя. Дзяўчаты два разы абышлі наўкруг стала, пакуль з трэскам не адчыніліся дзверы з сеняў і ў пакой не ўвайшоў Людвік Капроўскі. За ім, як цень, абвялы і нясмелы, усунуўся і, паглядам ацэньваючы сітуацыю, затрымаўся ля сцяны гаспадар дому.
Калі б у гасцёўні Бахрэвічаў было цёмна, то постаць госця асвятліла б яе. Гэта быў чалавек не такі ўжо і маладзенькі, бо меў на выгляд пад трыццаць гадоў, але надзвычай элегантны, смелы, можна сказаць, вытанчаны, хударлявы, невысокі, з ног да галавы акрыты тонкім і добра скроеным сукном. Блішчаў ён шырокай, цвёрдай і беласнежнай манішкай кашулі, залатым ланцужком ад гадзінніка, залатой аправай блакітных шкельцаў, умешчаных на не зусім ужо каб і грэцкім носе, рудымі бакенбардамі, што аздаблялі бледны, адутлаваты твар з нізкім паморшчаным лбом, з вачыма, што кідалі з-за шкельцаў акуляраў вострыя і праніклівыя позіркі.
- Вітаем! Вітаем пана адваката-дабрадзея! - выпрастаўшыся і працягнуўшы тлустую і чырвоную руку, надзвычай прыязна ўсміхаючыся, загаварыла Мадзя Бахрэвіч. Паненкі зашчабяталі: