Усе ўчатырох, грузнучы ў снезе, ступілі некалькі крокаў. Раптам Клеменс закрычаў:
- Бачыш, татку, бачыш?
Ён выцягнуў руку ў бок шэрага рухомага ценю, які акурат цяпер паказаўся з-за прыгоркаўскага лесу і досыць блізка павольна сунуўся ў снежнай каламуці.
- У імя Айца і Сына... - перажагнаўся Пётра, - згінь, прападзі, нячыстая сіла...
Сцяпан, як найсмялейшы, ступіў яшчэ некалькі крокаў наперад.
- Чорт ці баба? - прамовіў ён.
- Баба... - пачаў Сымон, - шэльма баба, грошы не дала, ведзьма тая... я ў яе, як у маці прасіў... Ого! Пачакай!
І кінуўся наперад. Праз колькі секунд на ўсю моц сваіх п'яных ног вяртаўся да ўнураных у снег саней. Нагнуўся над сваімі санямі і, сапучы і лаючыся, пачаў выцягваць з іх адну з папярэчын, што, прыкрытыя саломай, былі за сядзенне.
- Яна самая, - бубніў ён, - ведзьма тая... чортава прыяцелька... каваліха праклятая... грошы не дала, а па начы людзей на замярзанне водзіць...
- Яна! Зноў яна! - крыкнуў Пётра і таксама пачаў выцягваць з саней кол. - Няхай чартоўская сіла прападзе перад Божай сілай... Няхай Божая сіла пераможа чартоўскую сілу... Паганая душа яе... сынка мне загубіць хацела, а цяпер зноў замарозіць на полі, не дачакацца ёй...
- Чаго яна да нашай сям'і прычапілася і даймае нас... - крыкнуў Клеменс. - Ці то ўжо мая маладая галава прападаць праз яе павінна?..
Сцяпан не сказаў нічога, але таксама кол з воза выцягнуў...
У белай цемры твараў іх не было відаць, але з гучнага сапення, з панурага бурчання і п'яных выкрыкаў біў усё моцнейшы вулкан лютых жарсцяў: трывогі і прагі помсты. Прайшла хвіліна, і ў снежнай імгле за некалькі крокаў ад пастаўленых саней зацямнела шаматлівая купка людзей, пачуліся страшныя крыкі і енкі, якія, аднак, заглушаў сваім шумам віхор і разам са сваім посвістам панёс на шырокія палі, дзе гула завіруха...
Праз колькі хвілін вялікая хваля ветру, рассунуўшы на момант снежную імглу, адкрыла прамую, як струна, дарогу, што імкнула ў прастор, а на той дарозе - трое саней, на якіх сядзелі чатыры мужчыны. Знішчылі чартоўскую сілу і знайшлі дарогу. Сцебанулі коней, працяжнымі галасамі занокалі на іх і панесліся гладкай дарогай і хутка зніклі ў густой снежнай замеці. А на белай зямлі нерухомай плямай цямнела Пятруся, жонка каваля Міхала. Каламі паламалі ёй грудзі і рэбры, залілі малады твар крывёй і пакінулі на пустым полі, на шырокім полі, беламу снегу на падсцілку, чорным груганам і варонам на спажыву.
У судовай зале горача ад таўкатні і святла. Ад доўгага разгляду і позняй начной часіны цяжкая стома поўніць паветра. Урэшце адчыняюцца шчыльна зачыненыя дзверы, каля якіх увесь гэты час стаяла варта. З глухім шумам устае са сваіх месц публіка, абвінавачаныя таксама падымаюцца са сваёй лавы. Доўгім гужам суддзі і прысяжныя выходзяць з залы паседжанняў; адзін з іх ва ўрачыстай паставе гучным голасам зачытвае чатыры пытанні, кожнае з якіх адносіцца да аднаго з абвінавачаных і на якія павінен быць дадзены вельмі кароткі адказ: вінаваты, невінаваты.
Чатыры разы ў глыбокай цішыні ярка асветленай і запоўненай людскім тлумам залы прагучала слова:
- Вінаваты, вінаваты, вінаваты, вінаваты.
Пасля кароткага перапынку іншы голас гучна зачытаў прысуд:
- Пётра, Сцяпан, Сымон і Клеменс Дзюрдзі асуджаюцца на пазбаўленне ўсялякіх людскіх і грамадзянскіх правоў, на дзесяць гадоў цяжкіх работ у капальнях і пажыццёвую ссылку ў Сібір.
Асуджаныя слухалі, слухалі. Голас таго, хто абвяшчаў прысуд, змоўк... Усё скончылася. Па белым, як палатно, твары Пётры адна за другой каціліся слёзы, ціхія, цяжкія, а рукі ягоныя павольна ўздымаліся і крыжаваліся на грудзях.
- Пане нябесны, валадару зямлі, хай будзе воля Твая як у небе, так і на зямлі, - сказаў ён голасна, выразна і заглядзеўся ўгору.
Сцяпан нават не ўздрыгнуў, толькі пакамечаны тысячамі зморшчынак ягоны твар палыхнуў крывавым румянцам, а з чорных вачэй бліснула роспачная і разам з тым грозная маланка.
Сымон застаўся такім, як і быў: з абвіслымі рукамі, раскрытым ротам і мокрым, нерухомым позіркам. Здавалася, ужо ўсё на свеце было яму абыякавым, а можа, нават ён зусім не зразумеў, якая яго будучыня. Але за гэтым п'яніцам узляцелі ўгору дзве дужыя маладыя рукі і дзве далоні, якія яшчэ не мелі часу зацвярдзець і счарнець у працы, канвульсіўным рухам упіліся ў гушчыню светлых, як лён, валасоў. Клеменс схапіў свае валасы ў абедзве жмені і зайшоўся ад гучнага плачу...
Потым яны па адным пачалі пакідаць сваю лаву і павольна, цяжка ступаючы, па чарзе ўваходзілі ў нізкія дзверы, якія адчыняліся перад імі і за якімі відаць быў бакавы калідор, што здаваўся чорным пасля ярка асветленай залы. З патоку святла адзін за другім уступалі яны ў гэтую чорную цемру, за апошнім з іх зніклі і два ўзброеныя жаўнеры, што замыкалі шэсце. Нізкія дзверы зачыніліся павольна, без шуму...
1885
Было яму за сорак. Аб гэтым сведчылі маршчыны, што тонкімі лініямі праразалі яго высокі лоб, які здаваўся яшчэ вышэйшым ад таго, што цёмныя, прыцярушаныя на скронях сівізной валасы ўжо значна парадзелі. Аднак, нягледзячы на гэтыя маршчыны і першую сівізну, выглядаў ён бадзёрым і дужым. Ён быў рыбак і цэлыя дні, а часам і частку ночы праводзіў на рацэ. Сонца, вятры і вільготны подых ракі цёмным і здаровым загарам пакрылі яго прадаўгаваты, худы твар, асветлены крыху нерухомым і паважным позіркам блакітных вачэй. Павага гэта і роздум адчуваліся ў рухах яго высокай, зграбнай і дужай постаці.
Калі было яму гадоў васемнаццаць, бацька ажаніў яго з дзяўчынай з суседняй вёскі, бо ў хаце патрэбна была гаспадыня. З гэтай сваёй лагоднай і працавітай, праўда, дурнаватай і непрыгожай жонкай жыў ён спакойна, але нядоўга, бо праз некалькі гадоў яна памерла, не пакінуўшы яму дзетак. Неўзабаве памёр і яго стары бацька, а калі адзіную сваю сястру, маладзейшую за яго на дванаццаць гадоў, ён выдаў замуж, дык застаўся зусім адзін у сваёй хаце, якая стаяла ў канцы невялікай вёскі ля сасновага бору на высокім беразе Нёмана. Не было ў яго ні валоў, ні коней, ды і зямлі амаль не было, а таму і памочнікаў для сваёй гаспадаркі ён не шукаў. Бацька яго ад даўняга памешчыка, былога гаспадара іх вёскі, атрымаў некалі гэтую хату і ладны кавалак агарода, але сям'я жыла пераважна з ткацтва, якое пэўны час было распаўсюджана ў гэтай вёсцы і прыносіла сялянам сякі-такі прыбытак.
Але сын з ткацкімі кроснамі, з нізкай столлю і цёмнымі сценамі хаты зжыцца ніяк не мог. Яго вабіў неаглядны шлях ракі, яе блакітная цішыня ў пагодлівы час і напеўны шум у час непагадзі, ружовы ўсход сонца пад ёю і фарбы захаду, што адбіваліся ў вадзе. Ён любіў чыстае паветра, хоць бы нават спякотнае або марознае, адкрытае неба, хоць бы нават пахмурнае і сумнае. У дзяцінстве ён стругаў чаўны, рабіў вуды, а калі падрос, стаў рыбаком. Даўней, вяртаючыся з ракі, ён заставаў у хаце бацьку, жонку, сястру, часам суседзяў або кумоў; зрэдку і ў карчму заходзіў, хоць у гарэлцы ніякага смаку не бачыў, а ў танцах і гутарках удзелу амаль не прымаў. Цяпер ужо некалькі гадоў хата яго была зусім пустая. Вярнуўшыся з ракі, ён сам даіў карову, якую агульны вясковы пастух прыганяў з пашы, сам сабе гатаваў вячэру і, самотна пад'еўшы, клаўся спаць, каб заўтра зноў, меншым ці большым чоўнам, плысці насустрач світанку або ўцякаючаму на захад начному змроку. У карчму ніколі цяпер не заглядваў і з людзьмі наогул вадзіўся рэдка, апрача сястры і швагра, у якіх зімой, калі рака замярзала, моўчкі сядзеў пад сцяной. Нельга сказаць, каб ён не любіў людзей, бо не толькі нікому зла не рабіў і сваркі ні з кім не заводзіў, але, наадварот, таму-сяму па гаспадарцы дапамагаў, дробную рыбу прыносіў, а кожнаму, хто да яго звяртаўся, адказваў ветліва і ахвотна. Але ён не шукаў людзей, хутчэй нават унікаў іх, нібы ў доўгіх вандроўках па рацэ прызвычаіўся да маўчання. А калі гаварыў з людзьмі, голас яго гучаў глуха і словы паволі сыходзілі з яго вуснаў, якія ўсміхаліся вельмі рэдка. Аднак і сумным яго назваць было нельга, наадварот, здаваўся ён чалавекам спакойным і ўсім задаволеным. Толькі сур'ёзны позірк і павольныя рухі яго сведчылі аб тым, што чалавек гэты заўсёды заняты сваімі думкамі. Аб чым жа ён думаў? Гэтага ён не расказваў нікому. Аднак ці імчаўся ён з хуткасцю маланкі па люстры спакойнай ракі, ці павольна калыхаўся на яе хвалях паміж двума ўваткнутымі ў дно ракі шастамі, ці заглядаўся на золак, на аблокі, на вясёлку, на навальніцу або сонечны дыск, які апускаўся за лес, ён заўсёды аб нечым думаў. Круг яго думак быў, напэўна, даволі абмежаваны, але, відаць, глыбокі, бо чалавек гэты, здавалася, цалкам патанаў у ім і адчуваў сябе тады найлепш.
У вёсцы яго лічылі дзіваком, але сумленным і спакойным чалавекам. Калі ён замалада аўдавеў, яму раілі ажаніцца нанова, сваталі дзяўчат. Але, зірнуўшы раз-другі на дзяўчыну, якую яму прапаноўвалі, ён адмоўна ківаў галавой і, махнуўшы рукой, хутчэй ішоў на раку. Куме Аўдоцці, якая вельмі любіла яго і была заўзятай сваццяй, на пытанне, чаму ён не хоча жаніцца, ён, паціскаючы плячыма, адказваў:
- Навошта? Неба - мая хата, а рака - жонка. Кожны жыве па-свойму, а калі граху няма, дык усякае жыццё добрае.
І ўсміхаючыся дадаваў:
- Можа, прынесці вам, кума, печкуроў на вячэру?
І ішоў на раку.
Ніякія спакусы ні да кампаній, ні да жаніцьбы схіліць яго не маглі. Не паддаваўся ён ні ўгаворам, ні чужым уплывам, меў, відаць, моцную волю.
Месяцы праз два пасля таго, як яму ў дзень Пятра і Паўла споўнілася сорак два гады, плыў ён неяк раніцай на досвітку ў тое месца, дзе напярэдадні пакінуў шнур пад вадой з прыладай для рыбы. І раптам з берага пачуўся прарэзлівы жаночы крык:
- Езус! Марыя! Ратуйце!
Раніца толькі займалася. Над цёмным борам працягнуўся яркі шлях золку, акаймаваны золатам узыходзячага сонца, ад якога на паверхню вады, усхваляваную ранішнім ветрыкам, падалі пунсовыя водбліскі. Пачуўшы крык, рыбак азірнуўся і спачатку ўбачыў нешта блакітнае, што плыло побач з яго чоўнам, а пасля жанчыну, якая стаяла непадалёк ад берага ў вадзе і працягвала рукі ці то да гэтай рэчы, што сплывала па вадзе, ці то да яго. На фоне зялёнай гары, ля вяршыні якой у засені дрэў стаяла белая прыгожая дача, яе шчуплая і зграбная, напаўраздзетая жаноцкая постаць з жаласна працягнутымі рукамі выглядала ў ружовым святле раніцы як дасканала вытачаная статуэтка. Высока падаткнуты падол спадніцы не закрываў нават яе каленяў, а з-за расшпіленай цёмнай кофты з закасанымі рукавамі відаць былі голыя плечы, шыя і нават крыху грудзей, якім ранішні ўзыход сонца надаваў залацісты колер. Чорныя валасы бязладна развяваліся над яе прыгожай галавой і густымі, кароткімі, крутымі струменямі ападалі па плечы. Нават здалёк было відаць, як блішчаць на смуглявым твары яе чорныя прамяністыя вочы і плывуць з іх слёзы. Заўважыўшы, што рыбак павярнуўся і глядзіць у яе бок, яна закрычала:
- Злітуйцеся, чалавеча, злавіце гэтую шмату і падайце мне! Богам прашу, злавіце... Ратуйце мяне!
Вясёлая ўсмешка, якая так рэдка з'яўлялася пад цёмнымі вусамі, расцягнула вусны рыбака і ўжо не знікала з іх. Магчыма, постаць гэтай кабеты, якая нечакана ажывіла ранішні краявід, спадабалася яму, а можа, рассмяшыў яго вялікі лямант, узняты з-за такой малой рэчы. Тое, што плыло па рацэ, было малой дзіцячай сукенкай, яна, нібы блакітная птушка, калыхалася па паверхні вады, а кароткія рукавы яе трапяталі пад ветрам, нібы крылы. Рыбак толькі пару разоў мацней ударыў вяслом па вадзе, працягнуў руку і лёгка схапіў сукенку. Цела яго, натрэніраванае грэбляй, загартаванае жыццём на паветры, захавала юначую зграбнасць і гнуткасць. Здалёк жа, у сваёй шэрай кароткай світцы, высокіх ботах і шыракаполым капелюшы, ён выглядаў зусім маладым.
Усё з тою самай прыязна-жартаўлівай усмешкай ён падплыў да жанчыны, якая стаяла ў вадзе, і падаў ёй мокрую блакітную шматку. А яна, апусціўшы рукі, ужо гучна смяялася, бліскаючы белымі зубамі і ўтаропіўшыся ў яго чорнымі палаючымі вачыма. Толькі цяпер ён заўважыў, што ў празрыстай вадзе ля яе голых, пазалочаных сонцам ног ляжаў стос мокрых адзежын. Ён глядзеў на жанчыну і дзівіўся, як гэта яна магла так хутка перайсці ад плачу і ляманту да вясёлага залівістага смеху? Пры гэтым яна чамусьці брала і не брала з яго рукі сваю блакітную шматку, то нібыта не магла да яе дацягнуцца, то нібыта выпадкова выпускала яе са сваіх тонкіх загарэлых пальцаў. Яна неадрыўна глядзела на яго, а пасля раптам зазірнула яму ў самыя вочы. Сустрэўшыся з яе позіркам, рыбак сарамліва адвёў вочы. Дзіўная гэта была рэч: дзяўчына гарэзліва, з вясёлай і дзёрзкай цікаўнасцю глядзела на мужчыну, а той сарамліва адводзіў ад яе позірк. Аднак усмешка не знікала з яго вуснаў. Пазіраючы не на дзяўчыну, а на хвалі, якія ўсё больш набіралі блакіту, ён прамовіў:
- Ну, бярыце ўжо сваю шмату, мне трэба плыць. І чаго было так лямантаваць? Можна было падумаць, што з вамі здарылася Бог ведае якое няшчасце ці хто, барані божа, утапіўся.
- Ого! Чаму лямантавала! - усклікнула яна і злосна і гарэзліва адначасова. - Была б я бедная, калі б гэта шматка, барані Божа, загінула. Ужо тры дні гаспадыня не дае мне спакою з мыццём дзіцячых рэчаў. Учора ўвечары я іх памыла, а сёння ранічкай устала, каб выпаласкаць іх у рацэ. Аж тут раптам адна з іх узяла і паплыла.
Седзячы на вузкай лаве ў чаўне, ён слухаў яе хуткую, жывую гаворку, у якой словам, здавалася, было цесна і яны абганялі адно аднаго. Рыбак не глядзеў на дзяўчыну, але слухаў з цікавасцю яе высокі і крыху рэзкі голас.
- А хто вы такая?
- Я?
Яна паказала рукой на гару, дзе бялела дача.
- Я служу пакаёўкай у тых паноў, якія прыехалі сюды на лета... Узялі мяне зімой і да канца лета пабуду яшчэ ў іх... А ўвосень, як вернемся ў горад, пайду ад іх... Даўжэй як да восені не застануся...
- Чаму ж гэта? Хіба крыўдзяць ці лаяць цябе? - з усмешкай запытаў рыбак.
Яна выпрасталася, пачырванела, і вочы яе загарэліся.