Аднаго разу, у хвіліну такой расчуленасці, Марцэля сказала Францы, што яна мела дваіх дзяцей: сын памёр яшчэ малым, а дачка жыве, але яна нейкая дурнаватая і ні да чаго не здатная. Наймаюць яе людзі толькі на самую чорную работу, і маці ад яе ніякай карысці няма.
Сказала яна пра гэта вельмі проста, нават не засаромелася, як пра зусім звычайную з'яву, якая ў гэтую хвіліну прыйшла ёй на памяць. Аднак тут жа прыгадала, колькі гора, працы і клопату мела яна з тымі дзецьмі, колькі сіл трэба было пакласці, каб накарміць і апрануць іх, як даводзілася выслужвацца дзеля іх перад людзьмі. І пасля ўсяго гэтага пад старасць ёй не засталося нічога, апрача жабрацтва. Успомніўшы ўсё гэта, Марцэля насупіла свае сівыя бровы, і вочы яе бліснулі злосна з-пад апухлых і чырвоных павекаў.
- Каб ім і на тым і на гэтым свеце дабра не было! Каб іх паралюш схапіў! Каб ім косці пакруціла! - па-сялянску праклінала яна людзей, у якіх жыла, любіла, працавала, цярпела, радавалася і ў выніку нічога не атрымала, апрача самотнай, жабрацкай і жорсткай старасці.
У Франкі таксама здараліся парывы горкай крыўды і гневу. Ускочыўшы з месца, яна пачынала размахваць рукамі і паўтараць скаргі і праклёны старой жабрачкі.
- А я што ад іх атрымала? Дулю з маслам! Што заставалася мне ад кожнага кахання і кожнай службы? Калі я моцна кахала - мяне кідалі. Калі хварэла - у больніцу адпраўлялі! Калі замуж ішла, тры дзіравыя сарочкі мела! Ой, свет! Ой, людзі! Хай гэты свет перуны спаляць, а гэтыя людзі скрозь зямлю праваляцца!
Абедзве яны пасылалі самыя жахлівыя праклёны свету, у якім прайшла іх маладосць і які спустошыў душу і сэрца і зрабіў іх жабрачкамі. Але праз якую гадзіну-дзве або найбольш назаўтра яны зноў з захапленнем і смуткам пачыналі ўспамінаць аб раскошы і радасцях, зазнаных у мінулым.
Неяк увечары Марцэля, як заўсёды, сядзела ля парога і ела хлеб з сырам, якім пачаставала яе Франка. Пад'еўшы, яна доўга маўчала, а пасля сказала Францы, што заўтра паедзе ў горад, каб напачатку велікоднага тыдня пахадзіць па людзях ды назбіраць крыху грошай, бо ў гэтую пару людзі ахвотна абдорваюць жабракоў. Пачуўшы гэта, Франка ажно ўся затрымцела. Яна і сама на крылах паляцела б у горад, каб паглядзець на дамы і вуліцы, на сяброў і сябровак і хоць бы раз па-даўняму павесяліцца і пагуляць! Але ёй цяпер і думаць нельга пра гэта шчасце! Яна сама сябе закапала ў магілу. Сядзець ёй цяпер век у гэтай хаце, слухаць, як скуголіць вецер, ды глядзець на хамаў! Вось што яна зрабіла з сабой... Доўга жалілася так Франка, але, не дачакаўшыся ад Марцэлі ніякага адказу, скурчылася ў хаце на лаве і панура заціхла. Цішыня і змрок напаўнялі хату. З вёскі даляталі гукі, падобныя да аднастайнага цурчання. На тым беразе Нёмана мужчынскі голас працягла, нібы спяваючы кожны склад, крычаў:
- Па-ром! Па-ром!
І адразу стала чутно, як бягуць з гары Піліп і Данілка.
А вясна растапляла рэшты холаду, пахлі ажыўшыя іголкі соснаў, зелянела трава. З двара, дзе гулялі ля паркана дзеці Казлюкоў, чуліся часамі то плач, то смех.
А ў змрочнай хаце воддаль адна ад адной сядзелі і маўчалі дзве кабеты. Нарэшце пасля доўгай хвіліны маўчання з кучы лахманоў, што шарэла ля парога, пачулася нешта падобнае да спеву:
Дзіўны быў гэты спеў. Нізкі, ахрыплы голас Марцэлі дрыжаў, абрываўся на высокіх нотах, быў поўны журботы і скаргі. Праспяваўшы адну страфу песні, Марцэля пачала так гучна ўздыхаць, што ўздыхі гэтыя, як перад тым песня, напоўнілі хату, у якой з кожнай хвілінай гусцеў змрок.
- Ох! Ох! Ох!
А неўзабаве ўздыхі гэтыя змяніліся свісцячым шэптам:
- У імя Айца і Сына і Духа Святога. Амінь. Ойча наш...
У шэпце гэтым чуліся скруха, пакора і шчырае маленне самотнай і стомленай душы. Скончыўшы малітву, Марцэля перажагналася і зусім ужо іншым голасам прамовіла:
- Ой, ды я забылася сказаць табе навіну!
Гучна і працягла пазяхаючы, Франка запытала:
- Якая яшчэ навіна?
- Нейкія паны з горада нанялі на лета палац.
Франка ведала, што сяляне называюць палацам тую дачу, дзе яна служыла летась і адкуль узяў яе Павел. Яна ўсхапілася і запляскала ў далоні:
- Ужо і нанялі! А мая ж ты міленькая, чаму ж ты раней мне гэта не сказала? Цікава, што за паны? Можа, я іх ведаю? Можа, каго знаёмага з сабой прывезлі? Як толькі прыедуць, пабягу туды даведацца ды паглядзець! Не чула ты часам, Марцэлька, ці багатыя, ці маладыя, ці вялікую службу трымаюць?..
Асенні дзень хіліўся к вечару. Халоднае і нерухомае паветра напаўняў заўчасны змрок, падфарбаваны сінню цяжкіх цёмных хмар. Хмары гэтыя, вялікія і меншыя, нібы палітыя расплаўленым волавам, павольна і цяжка перавальваліся па брудна-белым небе, а на захадзе ўставалі суцэльнай высокай сцяной, па мутнаватай шэрасці якой плылі сінія і амаль чорныя, як смала, плямы.
У гэтым заўчасным, сумным, сіняватым змроку, у халодным і нерухомым паветры, пазбаўленым гукаў, водару і нават подыху ветру, нізкія хаткі, што выцягнуліся ў рад на высокім беразе ракі, стаялі ціха, нібы заснулі. Недзе там, на шырокіх палях, засцеленых счарнелым іржышчам і пасохлымі сцябламі раслін, познія аратыя запускалі ў пацямнелую ад дажджоў зямлю лемяшы і працяглымі воклічамі падганялі стомленых коней, якія цягнулі плугі па апошняй, яшчэ неўзаранай баразне, але на дварах і на вясковай вуліцы не было ні душы. Уся работа ў полі была ўжо скончана, агароды стаялі прыбраныя, ніводная галінка на аголеных дрэвах у садах не варушылася. Там-сям нізка над зямлёй, у вокнах хат, загараліся залатыя і чырванаватыя агеньчыкі, а вышэй, з комінаў, выплываў дым, але не ўзнімаўся стужкамі ўгару, а цяжка ападаў уніз, як і хмары, што віселі над зямлёй.
Сярод гэтага змроку, цішыні і нерухомасці ў паветры і на зямлі стаяў Павел перад дзвярыма сваёй хаты. Час ад часу ён машынальна падносіў да рота кароткую люльку, але за кожным разам рука яго цяжка ападала ўніз, а над люлькай не было дыму, бо яна даўно ўжо згасла. З-пад казырка нізка насунутай на лоб шапкі не відаць было, куды ён глядзіць, але вусны яго і схуднелыя шчокі ўвесь час ўздрыгвалі, нібы ад болю ці стрыманых рыданняў. Часамі яны крывіліся, як гэта бывае ў дзяцей, калі яны стараюцца стрымаць плач. Стоячы нерухома, як здранцавелы, Павел час ад часу ўсклікваў:
- А-а-а!
І, заціхаючы, зноў з-пад казырка шапкі ўглядаўся некуды далёка - можа, у палі, што ляжалі за апошнімі агароджамі вёскі, ці на дарогу, якая вілася сярод тых палёў.
За Нёманам абазваўся і паплыў у глыбокай цішыні працяглы сумны вокліч:
- Па-ро-ом! Па-ро-ом!
У хаце Казлюкоў бразнулі дзверы, па двары прабегла двое мужчын, і дзве пары ног затупалі па сцежцы, што вяла ўніз да ракі. А на тым беразе Нёмана яшчэ пару разоў абазваўся той жа голас:
- Па-ром! Па-ром!
Вокліч заціх, бо паром, замацаваны паміж дзвюма вялікімі лодкамі, заспяшаўся да пясчанага берага, на якім цьмяна абазначыліся абрысы параконнай брычкі. Пад цёмнымі, нізкімі хмарамі на шэрай вадзе, якая павольна і цяжка несла паром, людзі, што кіравалі ім, здаваліся прывідамі. Рытмічна, бясшумна Піліп і Данілка вялі паром, то выгінаючыся назад, то зноў выпростваючы свае высокія постаці. Змрок зацямніў іх твары і вопратку, і яны здаваліся чорнымі рысамі, што зрасліся з такім самым чорным паромам, а доўгія шасты чорнымі касымі лініямі цягнуліся ад іх рук да вады. І толькі тады, калі паром пераплыў раку, на другім яе беразе адгукнуліся невыразныя, прыглушаныя адлегласцю галасы.
І тады Павел, стоячы перад сваёй хатай, прашаптаў:
- Божа ж мой, Божа!
Цяжка сказаць, ці чуў ён крыкі, ці мог які-небудзь гук дайсці ў гэтыя хвіліны да яго свядомасці і вярнуць да рэальнасці душу, апушчаную ў нейкую глыбокую бездань. Ён павольна ссунуў назад шапку, і цяпер было відаць, што ён глядзеў на дарогу, якая бегла між палёў удалячынь, аж пад цёмны схіл хмар.
Ад ракі паволі падымалася ўгору параконная брычка. У гэтую хвіліну з-за вугла сваёй хаты выйшаў Піліп. Ён, відаць, вельмі спяшаўся і, каб скараціць шлях, не стаў абыходзіць агароджу, што падзяляла іх сады, а лёгка пераскочыў праз яе і шырокім крокам пайшоў да Паўла.
- Швагер, ты не сярдуй на нас, калі ласка, - сказуў ён. - Мы зараз урадніка праз раку перавозілі і ўсё яму расказалі.
З вялікім намаганнем выціскаючы з сябе словы, Павел спытаў:
- А што ж такое вы яму расказалі?
Піліп апусціў вочы і правёў далонню па валасах.
- Што Франка некуды падзелася і ўжо тыдзень, як яе няма ў хаце, - сказаў ён паціху.
Павел узняў галаву і з-пад казырка шапкі злосна бліснуў вачыма:
- Чорт вас цягнуў за язык!
- Я бы, можа, і не сказаў... Што мне да таго? - апраўдваўся Піліп. - Але Данілка пачаў: так і так, маўляў, пан ураднік... Збегла, як той казаў...
Параконная брычка ўжо выехала з-за Казлюковай хаты і спынілася ля зачыненых варот Паўлава двара. Чалавек, які сядзеў у ёй, у шынялі з бліскучымі гузікамі, паклікаў Паўла і голасам, у якім чутна была насмешка, запытаўся:
- Кабыцкі! Гэй, Кабыцкі! Кажуць, жонка ў цябе прапала, ці што? А можа, яе разбойнікі дзе забілі? Ці ўтапілася? Чаму ж ты ў паліцыю не паведаміў? Пашукалі б як след, дык можа і знайшлі б. Ці табе яе не шкада, га? Такая прыгожая кабетка прапала, а ён хоць бы што! Не сорамна табе... Ха-ха-ха!
Ураднік смяяўся, а трое людзей, якія стаялі ля хаты, з цікавасцю чакалі адказу Паўла. Магчыма, яны спадзяваліся, што ІІавел пачне клясці жонку ці прасіць урадніка, каб той адшукаў яе, хоць бы з-пад зямлі дастаў і прывёў да яго на пакаранне. Але Павел стаяў ля брычкі і маўчаў датуль, пакуль ураднік не перастаў смяяцца. А пасля спакойна і паважна прамовіў:
- Яна не ўцякла, не ўтапілася, ніякія разбойнікі яе не забілі. Яна да сваякоў паехала.
- Эгэ! - падаў голас ад варот Данілка. - Да сваякоў паехала... Толькі немаведама, калі вернецца.