- У паліцыю я не паведамляў і паведамляць не буду, бо тут ніякай паліцыі не трэба. Я сам для яе паліцыя.
Ён узняў галаву, і ў голасе яго пачуўся гнеў.
- Бач, які горды! - кпліва прабурчаў ураднік і недаверліва запытаў:
- Дык ты ёй, выходзіць, дазволіў паехаць?
- Дазволіў! - не вагаючыся ні хвіліны, адказаў Павел.
Данілка пырснуў, прыкрываючы далонямі рот.
- Ну, калі так, дык мне тут няма чаго рабіць. Паехалі!
Брычка, грукаючы, пакацілася па вясковай вуліцы, а Павел, злосна бліснуўшы вачыма, звярнуўся да Казлюкоў:
- А вы трымайце языкі за зубамі! - сярдзіта махнуў ён рукой. - Бо хоць я чалавек спакойны, а гнеў свой паказаць магу... Што вам да таго, куды яна пайшла і калі вернецца, хутка ці не? Калі яна каго і пакрыўдзіла, дык мяне, а не вас... Але і мне яна нічога дрэннага не зрабіла... Да сваякоў з дазволу майго паехала. Ведайце гэта. Не балбачыце языкамі, і каб я больш ніколі не чуў пра яе благога слова!
- Ой, Паўлючок! - жаласна ўсклікнула Ўльяна. - Мусіць, ты нас ужо зусім не любіш, калі так крыўдзіш... А ўсё праз гэтую шэльму, - ціха дадала яна.
Жаласны голас сястры, якую Павел, як родны бацька, выгадаваў і замуж аддаў, крыху супакоіў яго.
- Не крыўджу я вас, - адказаў ён. - Толькі прашу і загадваю, каб не рабілі таго, што мне не міла. Я вам ніколі гэтага не рабіў, дык і вы мне не рабіце... А Франка да сваякоў з майго дазволу паехала. І калі яна вернецца, мне гэта добра вядома. Запомніце гэта.
Ён адышоў ад іх, пераступіў цераз паркан, стаў ля сваёй хаты, абапёршыся плячыма аб сцяну, і, як вельмі стомлены чалавек, часта і цяжка задыхаў. Ссунуўшы назад шапку, ён доўга глядзеў на дарогу, якая ледзь прыкметнай бялявай стужкай пераразала цёмнае поле. Казлюкі пайшлі ў хату, два акенцы якой засвяціліся залатымі агеньчыкамі. Паўлава хата стаяла цёмная, маўклівая. Змрок з кожнай хвілінай гусцеў і агортваў усё навокал ад неба да зямлі, і толькі перад самым надыходам ночы наляцеў аднекуль вецер, зашамацеў сухімі сцябламі гароху і паляцеў у сасоннік, на могільнік. Сосны загайдалі галінамі і працягла зашумелі. Дробны дождж зацярушыў з хмар, якія чорным суцэльным полагам нізка навіслі над зямлёй. Набліжалася доўгая, цёмная, асенняя ноч. Бавіць яе вясёлымі вечарніцамі ў вёсцы пачыналі пазней, напярэдадні зімы. А цяпер, апрача сабак, якія часамі сноўдалі пад сценамі і платамі, ніводная жывая душа не паказвалася на вуліцы. Ва ўсіх хатах ярка гарэў агонь і чулася вясёлая сямейная гамонка.
У сасонніку над магіламі жаласна закрычала сава, і ў гэтую хвіліну ціха зарыпелі вароты. Нехта, спяшаючыся, пайшоў па двары, і перад Паўлам вырасла постаць жанчыны.
- Паўлюк, - прашаптала яна.
- Хто тут? Чаго трэба? - нібы прачнуўшыся, запытаў Павел.
Аднак жанчына адказала не адразу. Яна была невялікага росту і, каб зазірнуць яму ў твар, мусіла адкінуць назад галаву.
- І чаго гэта, Паўлюк, ты тарчыш уночы перад хатай, нібы вартаўнік? - пачала яна. - Чаго ты, як той слуп, стаіш у цемры, на поле вочы вылупіўшы? Гэта ж ноч на дварэ. Ідзі ў хату, чуеш? Ну, ідзі, ідзі, а то людзі падумаюць, што з глузду з'ехаў або яшчэ што благое з табой здарылася.
Невядома чаму, усё гэта яна гаварыла шэптам, бо нічога таямнічага ў словах яе не было, ды і паблізу не было ніводнай жывой душы, якая магла б яе пачуць. Такім шэптам звычайна гавораць людзі, якія ходзяць ля цяжка хворых або ля нябожчыкаў. У шэпце гэтым адчуваўся неспакойны клопат і жах перад таямнічай і грознай з'явай хваробы ці смерці.
- Чуеш, Паўлюк? - шаптала яна. - Ідзі ў хату. Што ты тут выстаіш? Вось і дождж пайшоў. Ну, ідзі ўжо, ідзі! Чуеш?
Яна пачала абедзвюма рукамі падпіхаць яго да дзвярэй хаты.
Але гэта настойлівасць абурыла Паўла.
- Чаго ты ад мяне хочаш, Аўдоцця? Чаго прычапілася да мяне, як смала? - злосна прабурчаў ён. - Адчапіся! Калі захачу, дык і ўсю ноч так прастаю, і не твой гэта клопат.
- А вось і не прастаіш! Не дам я табе загінуць! Ці мала я на сваім жыцці хворых бачыла і ад смерці ратавала? І цябе выратую!
Відаць, стан, у якім знаходзіўся зараз Павел, Аўдоцця лічыла цяжкой хваробай. Яшчэ раніцай, сустрэўшы яго ля ракі, яна ўтаропілася ў яго сваімі жывымі вочкамі, паківала галавой і паціху прамовіла:
- Нешта ты, Паўлюк, блага выглядаеш - нібы табе да смерці ўсяго тыдзень застаўся.
І, калі ўжо несла ўгару поўнае вядро вады для нявесткі, вырашыла, што ўвечары абавязкова наведае Паўла.
- Хадзем у хату, я нешта табе пра Франку раскажу, - зноў зашаптала яна. - Максім сёння з горада прыехаў, казаў, што бачыў яе. Калі пойдзеш у хату, дык скажу, а калі не пойдзеш, дык і заставайся тут, як тое нямое неразумнае быдла... або як дурное дзіця, што не хоча, каб яму дапамаглі.
Недарма прыгадалася Аўдоцці малое дзіця. Колькі разоў, калі яе сын Максім, і два іншыя сыны, і дочкі, а пасля і маладая нявестка ляжалі ў гарачцы на тапчане, стаяла яна над імі з гаршком горкага зелля ў адной руцэ і з лыжкай мёду ў другой і казала:
- Калі нап'ешся зёлак, дам табе мёду, а калі не, дык і ляжы сабе, як тое неразумнае і нямое быдла...
Так і цяпер:
- Калі пойдзеш у хату, дык я табе нешта пра Франку раскажу, а калі не пойдзеш, дык і бывай здароў. Ці я буду тут усю ноч з табой стаяць ды мокнуць пад дажджом, як сабака?
Павел насунуў на вочы шапку.
- Ніякіх вестак пра яе мне не трэба... - злосна прамовіў ён. - Я сам пра яе ўсё ведаю... Яна да сваіх паехала...
Як перад гэтым з ураднікам, сястрой і шваграм, так зараз з Аўдоццяй ён гаварыў неўласцівым для яго тонам: злосна і раздражнёна. Аднак усё ж павярнуўся да дзвярэй, з грукатам расчыніў іх і, перш чым увайсці ў цёмныя сенцы, яшчэ раз акінуў позіркам чорныя палі і дарогу, якую цалкам праглынала цемра.
Апынуўшыся ў цёмнай хаце, Аўдоцця ўжо галасней, але ўсё яшчэ прыглушана прамовіла:
- Ой, і холадна ў цябе ў хаце. Мусі, дні тры ў печы не палена? Ці ты еў сёння што-небудзь, ці не? Мусі, не, бо і агню не раскладаў. Ну, дай сярнічкі, агонь распалю ды вячэру табе згатую. Ой, і стары ты мужык, а дурны! Давай сярнічкі, дзе яны ў цябе?
- Не ведаю. Пашукайце, калі ласка, самі, - сказаў хрыплым голасам Павел і сеў ля акна на лаве.
Аўдоцця паціху, як мыш, мітусілася па цёмнай хаце, мацаючы рукамі на печы, па прыпечку, на стале і лаўках.
- Каб на іх паралюш! Каб іх хвароба пакруціла!
Так праклінала яна запалкі, якія ніяк не магла адшукаць. Нарэшце знайшла іх, і ў руцэ яе бліснуў сіні агеньчык, а пасля доўгі язык полымя лізнуў сухую трэску. Яе таксама Аўдоцця знайшла вобмацкам на падлозе і цяпер трымала, узняўшы ўгару, - чакала, пакуль яна ўся зоймецца полымем. На фоне глыбокай, пустой, астылай печы палаючая, як факел, лучына асвятліла абкручаную чырвонай хусткай галаву і твар, пакрыты дробнымі маршчынамі, але круглы і румяны, як здаровы і толькі крыху прыхоплены марозам асенні яблык. У чорных жывых яе вачах, атуленых мноствам маршчын, агонь запаліў залатыя свечачкі. Аўдоцця павесялела і залапатала:
- Ну вось, зараз табе будзе і агонь, і вячэра, і ў хаце пацяплее. А сала ў цябе ёсць? Хіба зацірку з салам зварыць? Бо як бульбу пачну абіраць, дык ты да поўначы галодны будзеш. А з заціркай работа кароткая! Пасля пасядзім сабе, пагаворым, а калі хочаш, дык і заначую ў цябе, каб не быў адзін, як воўк. Хоць ты і раней быў тут адзін, ды, мабыць, ужо адвык. Хіба я не разумею гэтага? Я ўсё разумею! Калі мой памёр, у мяне пад сэрцам так балела, што, здавалася, калі застануся хоць на хвілінку адна, дык адразу сканаю, будзе мне аман. Ды не было калі заставацца адной... дзеці сканаць не далі... даглядаць іх мусіла... Ды і падгруднік піла. Я і табе падгрудніку прынясу, і калі боль пад сэрца падступіць, пап'еш гэтых зёлак - адразу стане лягчэй. Заначую ў цябе, а заўтра ранічкай у печы выпалю і пабягу дадому... Я яшчэ, дзякуй Богу, дзвюм хатам і дзвюм гаспадаркам дам рады. І сіла ё, і ахвота. Чаму не? Добраму чалавеку ў бядзе дапамагчы - рэч вельмі патрэбная. Гасподзь за гэта грахі мне адпусціць, а ты, Паўлючок, калі аддзячыць захочаш, дык часам крыху рыбы нам прынясеш. Тадэвуш і Гануля ой як за рыбкай прападаюць! Страх як малыя шэльмачкі прападаюць за рыбай, болей, чым за цукрам ды абаранкамі... Ну, а не захочаш прынесці, бог з табой. Абы я цябе ад гэтай паганай хваробы вылечыла! І вылечу! Чаму ж не вылечыць? Не гэткія хваробы я бачыла і лячыла...
Відаць, паміж горам і хваробай Аўдоцця вялікай розніцы не бачыла, і ёй здавалася, што першае лягчэй вылечыць, чым другое. Яна гаварыла ўсё весялей, а прыгадаўшы «маленькіх шэльмачак» Тадэвуша і Ганулю, весела засмяялася. Прыклаўшы да палаючай трэскі другую, трэцюю і чацвёртую, яна хацела ўжо кінуць іх у печ, але Павел раптам схапіў яе за руку.
- Не запальвайце агню! Богам прашу, не запальвайце! - пачуўся над яе галавой голас, у якім гучала такое глыбокае цярпенне, такое знясіленне, якія Аўдоцця не раз у жыцці чула ў голасе паміраючых. Яе ахапіў жах, і яна хуценька павярнулася да Паўла.
- Чаму? - запытала яна, усё яшчэ трымаючы ў руках палаючыя трэскі і ўглядаючыся ў твар Паўла. - Ой, звар'яцеў, далібог, звар'яцеў! Ну, на каго ты зараз падобны? Каб сам сябе ўгледзеў, дык спалохаўся б.
Лоб Паўла перарэзалі дзве глыбокія зморшчыны, вусны дрыжалі, як у чалавека, які вось-вось заплача, а нерухомыя вочы з-пад узнятых угору броваў пазіралі не на Аўдоццю, а некуды па-за сцены хаты, у далёкі свет.
- Не запальвайце агню! - паўтарыў. - Калі ласка, не запальвайце!
Не то спалохана, не то злосна Аўдоцця зноў запытала:
- Чаму ж гэта?