А пасля, нібы прымушаючы сябе, дадаў:
- Мне здалося, што гэта яна стаіць ля печы і распальвае агонь.
Ён выхапіў у Аўдоцці запаленыя трэскі, кінўў іх на гліняную падлогу і затаптаў нагамі. У хаце зноў стала цёмна, і ў гэтай цемры невыразна вызначалася перад печчу постаць Аўдоцці. Яна доўга стаяла моўчкі, прыклаўшы да шчакі пальцы. Аўдоцця заўсёды прыкладала да шчакі пальцы, калі была нечым заклапочана або здзіўлена. Відаць, хвароба Паўла была значна цяжэйшая, чым ёй здавалася спачатку, калі яна, нібы нічога сур'ёзнага не сталася, пачала лапатаць і нават смяяцца. Мусіць, і сапраўды сталася з ім бяда. А можа, нехта зрабіў яму гэта, дык трэба будзе заўтра напарыць капытніку, які ад гэтага дапамагае найлепш. Жаданне як найхутчэй даведацца, як усё адбылося і пра што кум зараз думае, так даймала Аўдоццю, што яна ледзь стрымлівала язык, - столькі на ім было розных пытанняў. Яна падышла да Паўла, які сядзеў на лаве, і ціха, як хвораму, сказала.
- А Максім пра яе з горада весткі прывёз.
Паўла, які сядзеў у цёмным кутку, зусім не было відаць. З цемры пачуўся яго голас, поўны непахіснай рашучасці:
- Мне ніякіх вестак пра яе не трэба. Паехала да сваякоў. З майго дазволу паехала...
Аўдоцця села на другой лаве насупраць акна і паволі, разважліва пачала:
- Ці ты, Паўлюк, сам сябе ашукваеш, ці людзей абдурыць хочаш? Навошта гэтая гаворка, калі ўсе ведаюць, што яна не... да сваякоў паехала, а ад цябе ўцякла з лёкаем тых паноў, што жылі тут улетку. Я і сама бачыла, як яна туды бегала, а калі не магла пабегчы, дык гэту шэльму, Марцэлю, да яго пасылала. І лёкая таго я не раз бачыла, калі ён хадзіў над ракой і выглядаў яе. І блізка яго бачыла. У чорным сурдуце, валасы кучаравыя, і нечым такім ад яго смярдзела, ці то ёлкім салам, ці то багуном, што ў лесе расце, ці блашчытнікам, які ўсякую нечысць труціць. Ліха яго ведае, чым смярдзела. Марцэля казала, што гэта парфумы і памады... Ліха яго ведае! А твая і пачала ўлягаць за ім. Казала Марцэлі, што ён не горшы за любога паніча. «Досыць ужо, кажа, я нагледзелася на хамаў, паніча хочу». Надта ж ёй, відаць, гэтыя парфумы спадабаліся. Аднаго разу там на кухні танцы наладзілі, і твая Франка на танцы гэтыя пабегла. А ты тады цэлы дзень на рацэ быў, рыбу лавіў і ў горад вазіў. З тых танцаў яна як звар'яцелая дадому прыйшла, а пасля яшчэ і сама ў хаце танцавала. «Ой, Марцэлька, - гаворыць, - які ён прыгожы, як цудоўна танцуе, а як гаворыць!» А пасля, калі гэтыя паны ў горад пачалі збірацца, яна спачатку засумавала, а пасля зноў павесялела і сказала Марцэлі, што лёкай гэты ўгаворвае яе ў горад вярнуцца ды зноў пайсці служыць, а ён будзе да яе штодзень прыходзіць, вадзіць на шпацыр або на танцы. «Уцяку, - кажа, - далібог, уцяку. Хіба я ў няволю сябе прадала? Ці жывую мяне ў зямлю закапалі? Ці мне свет нямілы? Уцяку!» І ўцякла, каб ёй дабра не было, нягодніцы гэтай! А ты сваякоў нейкіх прыдумаў! Да сваякоў паехала! Да сваякоў паехала! Думаў людзей абдурыць, а сам у дурнях застаўся. Кожнае дзіця ў вёсцы ведае, што гэта за сваякі...
Аўдоцця змоўкла і з прагнай цікавасцю чакала, што скажа Павел цяпер, калі пераканаўся, што яна і ўся вёска ведае праўду. Напэўна, пачне праклінаць Франку і наракаць, што ажаніўся з гэткай. А калі пачне праклінаць і наракаць, дык і туга хутчэй з яго выйдзе. Павел доўга маўчаў, але нарэшце ў цемры пачуўся яго прыглушаны, хрыплы голас:
- А прысягала мне! У словах гэтых прагучала бязмежнае здзіўленне.
- Ці ж ты і сапраўды толькі цяпер, ад мяне, даведаўся праўду? - з няменшым здзіўленнем усклікнула Аўдоцця.
Гэтым разам яна дарэмна чакала адказу. Павел маўчаў. Счакаўшы хвіліну, яна пачала расказваць, што яе сын, Максім, вазіў учора на нядзельны кірмаш шаснастку аўса і паўкапы яек, а пад вечар, калі ехаў дадому, сустрэў на вуліцы Франку. Яна ішла пад ручку з нейкім кавалерам, мабыць, з тым самым лёкаем, а чырвоныя стужкі ажно сляпілі вочы, столькі іх на ёй было. Яна ўгледзела Максімку і кіўнула яму галавой. «Як маешся, Максімка? - кажа. - Кланяйся там усім ад мяне і скажы, хай шукаюць цяпер ветру ў полі». Зубы вышчарыла і, падскокваючы, пайшла сабе з кавалерам. Максім толькі плюнуў ёй услед. «Ой, мамачка, - кажа, - так мне хацелася пугай па плячах яе сцёбнуць! Ды баяўся, каб у паліцыю мяне не забралі».
Аўдоцця зноў пачакала, якое ўражанне зробіць на Паўла гэтая вестка. Цяпер ужо напэўна ён пачне праклінаць і апошнімі словамі лаяць Франку. Але Павел доўга маўчаў, а пасля тонам чалавека, які ўсё яшчэ не можа апамятацца ад здзіўлення, сказаў:
- А яна ж прысягала мне!
- Поп сваё, а чорт сваё! - усклікнула Аўдоцця. - Кажы яму, што хочаш, а ён толькі дзівіцца ды дзівіцца! І чаго цябе такое дзіва бярэ?
Не дачакаўшыся адказу на гэта пытанне, яна правіла далей:
- Ты, Паўлюк, вялікім крыжам перажагнайся, плюнь на гэтую шэльму і жыві, як жыў даўней, ціхенька, спакойненька. Чаго табе не хапае? Хата ёсць, рамяство добрае ў руках маеш і грошы сякія-такія, людзі цябе любяць, і бог ласкай сваёй не абыходзіць... Чаго табе сумаваць? Дай Божа, каб усім добрым людзям жылося на свеце так добра, як зажывеш ты, калі не будзеш дурны. Бога слухай, з добрымі людзьмі жыві, еш, пі і на тую бяду, што цябе напаткала, плюнь!
Аўдоцця казала яшчэ Паўлу, што ніводзін чалавек без гора на свеце не пражыве і што бывае гора значна большае, чым у яго. Вось, напрыклад, у Карася ўвесну дзве каровы здохлі, а цяпер усе свінні пачалі хварэць і, напэўна, таксама паздыхаюць... Ці ў Сымона Мікулы - вось гэта гора! Сын яго, Ясюк, разбойнікам стаў, яго ўжо раз у Сібір саслалі, а цяпер другі раз, за тое, што адтуль уцёк, туды сашлюць ды яшчэ бізуноў дадуць. Вось гэта сапраўднае гора. Калі б Аўдоцця, барані бог, мела сына разбойніка, дык, напэўна, не вытрымала б гэтага - павесілася б ці ў Нёман кінулася б ад гора і сораму...
- А ў цябе якое гора? Незнаёмую, невядомую бабу з балота выцягнуў і хацеў яе сумленнай зрабіць. Дурны ты, Паўлюк! Я тады яшчэ ведала, што з гэтага будзе. Чортава дачка да свайго бацькі чорта вярнулася. Вядома, чорт сваіх дзяцей любіць і ад сябе надоўга не адпускае. Хоць і адпусціць калі, дык пасля зноў кіпцюрамі за душу ўхопіць і да сябе цягне, пакуль у пекла не зацягне. Відаць, на тое воля Бога, каб адны людзі яму, а другія чорту служылі. Ты, Паўлюк, Богу служы і на тую чортаву дачку забудзься! Чужая яна табе была і чужая засталася. Хай сабе прападае...
Аўдоцця ўжо і сама не ведала, што яшчэ казаць Паўлу і чым яшчэ яго пацешыць. Яна вычарпала ўсю сваю філасофію, усе спосабы выклікаць яго на гаворку.
- Ну, - прамовіла яна, счакаўшы хвіліну. - Як жа гэта ў вас было, як сталася? Кажы! Калі ўсё раскажаш, адразу лягчэй стане!
Не ведала Аўдоцця, што ёсць на свеце чалавечыя натуры, глыбейшыя за любы калодзеж, і калі аднойчы ўпадзе ў іх кветка кахання, дык ніякія бурныя хвалі не выкінуць яе назад, ніякая крыўда не прымусіць чалавека абразіць гэта каханне скаргай, выказанай уголас. Нож праткне сэрца, але з вуснаў не зляціць слова асуджэння, таму што літасць яго большая за ўсякае цярпенне. І хоць бы ад гэтага асуджэння ў вінаватага і волас не ўпаў з галавы, ён не будзе асуджаць яго. Хоць бы асуджэнне гэта і зняло боль з сэрца, ён яго не вымавіць і ўсяляк, хоць бы нават хлуснёй, прымусіць змоўкнуць іншых. «Як жа гэта? Ганьбіць тую, на грудзях якой мне сніўся залаты сон майго жыцця? - гаворыць ён сабе. - Асуджаць тую, для якой я гатоў быў праз агонь і ваду, па камяністых шляхах, праз полымя пекла прынесці блаславенне? Праклінаць тыя дні, калі нам спявалі дрэвы, шчабяталі птушкі і з усіх вытокаў жыцця білі гаючыя крыніцы? Магчыма, усё гэта быў толькі сон, міраж, які развеяўся, як лёгкі туман, мільгануў маланкай, пасля якой засталася цемра, але нічыёй віны тут няма, а калі ёсць, дык толькі мая, а не той, якую асуджаць я не хачу і не магу».
Існуюць на свеце такія чалавечыя натуры, але Аўдоцця нягледзячы на свой вялікі жыццёвы вопыт, пра іх зусім не ведала. Ды і Павел ніколі не задумваўся над тым, якая ў яго натура. Ён толькі адчуваў, што калі б нават яго на крыжы распіналі, калі б нават святыя сышлі з нябёсаў і прымушалі яго гаварыць, ён і тады не сказаў бы пра Франку нічога дрэннага, не асуджаў бы яе, не шукаў бы помсты.
- Ведаеце, кума, - пачаў ён пасля доўгага маўчання. - Ва ўсім, што сталася, вінаваты толькі я сам. Па-першае, мала я малітвамі ды навучаннямі адганяў ад яе д'ябла. Па-другое, калі я ўжо заўважыў, што яна ветраная, і аб тым лёкаі здагадаўся, не трэба было надоўга адыходзіць ад хаты. Трэба было часцей яе павучаць, вачэй з яе не спускаць, тады б яна не прапала... Выходзіць, праз мяне яна прапала... І не я, а хутчэй яна павінна мяне асуджаць...
Спачатку Аўдоцця слухала Паўла вельмі ўважліва, але чым далей, тым больш расло яе здзіўленне. У яе ажно дух заняло і на хвіліну адняло мову. Нарэшце яна не вытрымала:
- Здурнеў! Зусім здурнеў!
Устаўшы з лаўкі, Аўдоцця не то смехам, не то злосна пачала:
- Сёння, відаць, я з табой да ніякага ладу не дайду! Сёння і гаварыць з табой не варта! Ідзі спаць. Можа, як выспішся, Бог верне табе розум. А я ў цябе заначую, бо хоць ты і здурнеў, мне цябе шкада. Застанешся адзін, дык яшчэ, барані Бог, што-небудзь дрэннае сабе зробіш... Здурнеў, зусім здурнеў!
Яна перажагналася, прамармытала напаўголаса малітву і, паклаўшы пад галаву ватоўку, як была ў спадніцы і цёплай хустцы, легла на лаве ля сцяны.
У цёмнай хаце было ціха. Толькі звонку даляталі крык і плач савы і пугача. Яны крычалі і плакалі ў сасонніку над магіламі, а за акенцам у апусцелым агародзе шапацеў дождж. Здавалася, што ён ходзіць то бліжэй, то далей, то пад самай сцяной, то недзе пад плотам, дзе з сухім трэскам гнулася і ламалася сухое вецце і сцябло. Да гэтых гукаў дамешваўся яшчэ адзін:
- У імя Айца і Сына і Святога Духа. Амінь. Ойча наш...
Гэты гарачы, палымяны шэпт даходзіў з-пад сцяны і з канца ў канец ахутваў чарнату хаты. Чуўся ён нядоўга, усяго столькі, колькі патрэбна для таго, каб прачытаць адну малітву.
- Божа, злітуйся над ёй, грэшнай! Божа, будзь літасцівы да яе, грэшнай! - моцна ўдараючы сябе кулаком у грудзі, шаптаў Павел.
Ён паўтарыў гэту просьбу некалькі разоў запар і за кожным разам усё мацней і мацней біў сябе ў грудзі. А пасля заціх, нібы і ў хаце яго не было.
Назаўтра, прачнуўшыся на досвітку, Аўдоцця ўгледзела праз адчыненыя дзверы Паўла, занятага нейкай пільнай работай. Нахіліўшыся над глінянай падлогай, ён нешта жвава мясіў. Аўдоцця ўскочыла з лаўкі, падбегла да яго і ўбачыла, што ён і сапраўды мясіў мокрую гліну з мноствам налоўленых улетку рачных матылёў «яціц» і ляпіў з гэтай сумесі вялікія жоўтыя шары. Аўдоцця добра ведала, навошта яны патрэбны. Кінутыя ў ваду, шары гэтыя рассыпаюць па ёй роі матылёвых трупаў, да якіх збягаюцца цэлыя чароды рыб. Ведаючы гэта, Аўдоцця, аднак, здзівілася.
- Паедзеш рыбу лавіць? - запытала.
- А ўжо ж! Вада сёння добрая, - адказаў Павел.
Аўдоцця пайшла распальваць у печы. Павел гэтым разам ёй зусім не пярэчыў. Зляпіўшы яшчэ некалькі гліняных шароў, ён падсеў да стала і адрэзаў ад бохана ладны кавалак хлеба. Выглядаў ён так, як заўсёды, толькі шчокі яго крыху запалі, але гэта ніколькі не дзівіла Аўдоццю, якая ведала, што ён ужо некалькі дзён не еў цёплай стравы ды яшчэ так сумаваў.
Павел з'еў міску крупніку, які яна згатавала, і, закінуўшы за плечы мех з глінянымі шарамі, узяў пук доўгіх вудзільнаў. Аўдоцці ён дагэтуль не сказаў ніводнага слова і, здавалася, зусім не чуў яе балбатні, поўнай спагады, жартаў і смеху. І толькі надзеўшы шапку і закінуўшы за плечы мех, ён падышоў да яе.
- Дзякую, кума, за дружбу, за ўсё дзякую! Хай вам Бог за гэта заплоціць.
Ён сказаў гэта павольна, прыцішаным голасам і, па-сяброўску кіўнуўшы галавой, працягнуў ёй жоўтую ад гліны руку. Аўдоццю гэта расчуліла. Яе чорныя круглыя вочкі павільгатнелі і заморгалі.
- Няма за што! Няма за што! Ну, і дзякуй Богу, што ты зноў паразумнеў.
Калі Павел выйшаў, яна таксама выбегла з хаты і нейкую хвіліну глядзела, як ён ішоў сцяжынкай да ракі. Босыя ногі Аўдоцці ўгразлі па шчыкалаткі, а рука, цёмная, як тая гразь, і зморшчаная, са скрыўленымі ад работы пальцамі, спяшаючыся жагнала адыходзячага Паўла. Аўдоцця была старэйшая за Паўла на дваццаць гадоў, не раз насіла яго малога на руках, а калі вырас, заўсёды называла яго добрым і разумным чалавекам і некалькі разоў хрысціла разам з ім вясковых дзяцей. Ніколі не задумвалася пра свае пачуцці, яна не здагадвалася і не ведала аб тым, што ўсім сваім сэрцам любіць Паўла, таксама як і Павел, зазнаўшы мукі растаптанага кахання, не мог вытлумачыць ні сабе, ні іншым свайго цярпення. Гэтыя пачуцці жывуць і ў асяроддзі простых людзей чалавечага грамадства, але гэтыя людзі не выказваюць іх уголас і не ўмеюць выказацца, таму ў вышэйшых колах грамадства лічаць, што гэтых пачуццяў у іх няма.
Аднак што б ні адчуваў Павел, жыў ён па-ранейшаму і выглядаў як даўней, толькі крыху схуднеў, і ад гэтага яго прадаўгаваты, аброслы сівым шчаціннем твар здаваўся яшчэ даўжэйшым. Тая прамяністасць, якая нейкі час ціхай радасцю свяцілася ў яго вачах і разгладзіла маршчыны на лбе, знікла. Цяпер ён ужо не выглядаў маладзейшым на дзесяць гадоў, наадварот, здавалася, што ён з кожным месяцам старэў. Ён неяк пацяжэў, хадзіў павальней, ніколі ні з кім не размаўляў. Але па-ранейшаму не горбіўся, цела яго не губляла спрытнасці, неабходнай для яго нялёгкай работы. Працаваў Павел таксама як і раней, нават больш: усе дні ён праводзіў на рацэ, а ў неспрыяльнае, непадыходзячае для рыбалоўства надвор'е працаваў у полі і дома. Сваёй зямлі ў Паўла не было, але ў першы дзень, калі моцны вецер і бурныя хвалі на Нёмане не перашкаджалі лавіць рыбу, ён пайшоў да Піліпа і запытаў, ці ўсё яго поле ўзарана. Піліп якраз быў заклапочаны тым, што дасюль яшчэ не паспеў узараць пару моргаў пад веснавы пасеў. У гэты час у яго было шмат работы каля парома, а Данілка да плуга яшчэ не зусім здатны. Павел моўчкі запрог Піліпава каня і пайшоў з ім у поле. Араць ён умеў, але, праводзячы сваё жыццё на рацэ, працаваць у полі не любіў. Аднак цяпер гэта было лепш, чым сядзець склаўшы рукі. Ён і малаціць дапамог Піліпу, і паркан паправіў. А Ўльяна мыла і рамантавала вопратку брата і пякла яму хлеб.
Але і на рацэ, і на шырокіх палях прырода абыякава здзяйсняе свой адвечны круг змен, і праца людзей сустракаецца з пастаўленымі ёю неадольнымі перашкодамі. Надыходзіла тая пара, калі рака адштурхвала ад сябе рыбакоў, а палі не патрабавалі яшчэ сялянскіх рук. Тады Павел выходзіў на тую дарогу, з якой некалькі дзён пасля знікнення Франкі не спускаў вачэй, ішоў па ёй далёка і доўга. Ідучы, ён часта ўзнімаў галаву і з-пад казырка шапкі напружана аглядаў сцяжынкі і палі аж да самага гарызонта. Ён нібы нечага шукаў вачыма на шырокай раўніне, у раскіданых на ёй дзе-нідзе пералесках, па ледзь прыкметных стужках сцежак і межах. Часам ён спяшаўся, вышэй узнімаў галаву і напружваў позірк. На ўзлессі, якое чарнела на фоне агульнай шэрасці палёў, або на ўскрайку адной са сцяжын ён, калі заўважаў раптам якую-небудзь рухомую кропку, утароплена глядзеў удалячынь, не адрываючы ад яе неспакойнага позірку, а потым шырокім крокам ішоў ёй насустрач. Неўзабаве ён пераконваўся, што гэта аднаконны воз, на якім адзін з яго суседзяў вяртаецца з мястэчка, або жабрак з кіем ці кабета, абкручаная вялікай хусткай і згорбленая пад цяжарам меха з бульбай. У пустым і мокрым полі, у шэрым асеннім тумане, скрозь шум сцюдзёнага ветру чулася як кароткае прывітанне:
- Пахвалёны...
- На векі вякоў, - спакойна адказваў Павел і, ветліва кіўнуўшы галавой, ішоў далей, ішоў доўга, аж дацямна.
Аднаго разу, калі ён поцемкам вяртаўся ў вёску, з цяжкіх лістападаўскіх хмар паліў часты дождж. Вецер гнеўна шумеў і скручваў яго ў халодныя і вострыя бічы, якія глуха ўдараліся аб зямлю і секлі плечы і твар. Увайшоўшы ў хату, Павел запаліў лямпу і дастаў з гарачай яшчэ печы гаршчок са стравай, якую зварыў сабе раніцой на цэлы дзень. З яго мокрай світкі струменьчыкамі сцякала вада. Не скідаючы світкі, ён сеў на лаве і пачаў чэрпаць драўлянай лыжкай з гаршка. Еў ён павольна, аб нечым глыбока задумаўшыся, увесь час глядзеў у акно, завешанае чорным радном цемры. Глядзеў так пільна, нібы ўпершыню ў сваім жыцці бачыў гэткую цемру. Калі вецер пачынаў скуголіць жаласней, а дождж мацней барабаніць у акно, рука Паўла з драўлянай лыжкай затрымлівалася ў паветры. Можна было падумаць, што гэтыя змрочныя галасы асенняй ночы, пад якія ён прывык усё жыццё спакойна працаваць і засынаць, цяпер палохалі яго. Пад'еўшы, ён аднёс на месца гаршчок і рэшткі хлеба і зноў у глыбокім задуменні глядзеў на чорнае акно, і прыслухоўваўся да гукаў ночы.
- Божа, злітуйся! Божа, злітуйся! - прашаптаў Павел і, узяўшы са стала лямпу, асцярожна паставіў яе на акенца.