Раптам ён адвярнуўся і падышоў да печы:
- Зараз у печы падпалю, дам табе крупніку гарачага. Чай згатую... Адагрэешся, і табе будзе лепш.
Печ была блізка ля дзвярэй, і калі Павел пайшоў да яе, Франка спалохана глянула яму ўслед і ціха ўсклікнула:
- Ой!
Павел устрывожана азірнуўся:
- Што? Напэўна, хворая? У сярэдзіне што-небудзь баліць? Нямала, відаць, нагаравалася, ды яшчэ ў такі холад прыехала. Пацярпі крышачку, пацярпі, зараз агонь будзе і ўсё будзе...
Ён заклапочана правёў рукой па валасах:
- Трэсак няма... Каб на іх!.. У сенцах пакінуў... Пачакай хвіліначку, пачакай.
Ён хацеў быў адчыніць дзверы, калі Франка зноў, яшчэ гучней, з нейкім жахам усклікнула:
- Ой, не ідзі туды... не ідзі!
Павел устрывожана паглядзеў на яе.
- Чаму? - запытаў.
Яна не скранулася з месца, дрыжала як у ліхаманцы і, заламаўшы рукі, казала:
- Ой, што мне рабіць? Што рабіць? Калі пойдзеш туды папацёмку, дык наступіш і задушыш яго, а калі з лямпай пойдзеш, дык убачыш і мяне адразу прагоніш. Што мне, няшчаснай, рабіць? Што з ім будзе? О Ісусе! О прасвятая дзева Марыя, ратуйце мяне, няшчасную!
Трымаючыся за клямку дзвярэй, уражаны Павел запытаў:
- Што ты гаворыш? На каго я наступлю? Хто там у сенцах?..
Франка закрыла далонямі твар і, сутаргава ўсхліпнуўшы, усклікнула:
- Дзіця!
Павел акамянеў. Некалькі хвілін ён стаяў, як прыкаваны да месца. Лоб яго прарэзалі глыбокія маршчыны. Пасля ён павольна падышоў да стала, узяў лямпу і таксама павольна выйшаў з ёю ў сенцы.
Неўзабаве ён вярнуўся з нейкім скруткам вільготных лахманоў і моўчкі паклаў яго на пасцель побач з Франкай. Яна спалоханым позіркам сваіх чорных палаючых вачэй сачыла за кожным яго рухам. Не гледзячы на яе, Павел глуха запытаўся:
- Чаму ж ты адразу не ўнесла яго ў хату, а кінула, як шчаня, у холадзе на зямлі?
Сутаргава сціскаючы рукі, Франка прашаптала:
- Баялася...
Павел падышоў да печы і пачаў распальваць агонь. Рабіў ён гэта ўжо спакваля, без той бурнай радасці, якая толькі што свяцілася на яго твары. Дзве глыбокія складкі на яго лбе і моцна сціснутыя вусны надавалі яму змрочны, суровы выгляд. Ён прыставіў да агню гаршчок з крупнікам, заварыў чай у малым чайніку, паклаў на стол бохан хлеба і вялікі нож:
- Ідзі есці!
Гэта былі першыя словы, якія ён вымавіў за чвэрць гадзіны, не глянуўшы на Франку. Яна сядзела, як акамянелая, і не зварухнулася з месца. Са скрутка, які ляжаў на пасцелі, пачуўся жаласны вокліч:
- Ма-ма! Ма-ма!
Вокліч гэты ўжо пераходзіў у плач, а Франка ўсё яшчэ не краналася з месца і, здавалася, нічога не бачыла і не чула. Павел раптам павярнуўся да яе. Маршчыны на яго лбе паглыбіліся яшчэ больш, а ў голасе загучалі злосныя ноты:
- Чаму дзіця са шмат не раскруціш? Можа, табе хацелася б, каб яно задыхнулася, га? Нягодніца!
Яна ўскочыла, як спружына, дрыготкімі рукамі доўга развязвала хусткі, аж пакуль не вылезла з іх і не села на пасцелі маленькая істота, худзенькая, басаногая, у ярка-чырвонай падзёртай сукенцы, праз дзіркі якой было відаць жоўтае кашчавае цельца. Светлыя, густыя і доўгія, як растрапаная кудзеля, валасы ўздымаліся над галавой дзіцяці, а чорныя, як вугаль, вочы прагна ўтаропіліся ў бохан хлеба, што ляжаў на стале.
- Дай... дай... дай! - зазвінеў на ўсю хату тоненькі, плаксівы галасок, і з чырвонага падзёртага лахмана дзве маленькія, тонкія, жоўтыя, як воск, ручкі пацягнуліся да хлеба.
- Чаго ж ты стаіш, як слуп? - тым самым суровым голасам сказаў Павел. - Нясі яго сюды і кармі. Чуеш? Ну?
Паслухмяная, як сабака, Франка ўзяла на рукі дзіця і панесла яго да стала. Было яму, відаць, не меней як паўтара гады, бо ён ужо гаварыў і пазнаваў прадметы, але быў ён такі малы і лёгкі, што нават гэта кволая, стомленая кабета несла яго, як пёрка. Яна села з ім да стала і дала яму ў маленькія ручкі кавалак хлеба, які ён прагна паднёс да рота. Павел паставіў перад ёй талерку гарачага крупніку.
- Еш ды дзіця кармі, - сказаў ён, а сам сеў воддаль пад сцяной.
Франка спрабавала есці, але не магла. Страва не лезла ёй у горла, вочы ўвесь час наплывалі слязьмі, яна дзьмухала на драўляную лыжку, студзіла крупнік і давала патроху дзіцяці. У хаце панавала маўчанне, чуваць было толькі цмоканне малога і цяжкое дыханне Паўла. Ён сядзеў у ценю, і цяжка было сказаць, глядзіць ён на Франку ці не. Аднак праз хвіліну ён коратка, востра прамовіў:
- Чаму ж не ясі?
- Не хачу, - ледзь чутна адказала яна.
Павел устаў, нейкую хвіліну корпаўся ля печы, а пасля паставіў перад ёю зеленаватую шклянку чаю і зноў сеў на сваё месца, воддаль ад стала. Дзіця, сытае і сагрэтае гарачым крупнікам, весела шчабятала. Паказаўшы малым пальчыкам на шклянку, яно закрычала:
- Цай! Цай!
Угледзеўшы кавалачкі цукру, якія Павел паклаў каля шклянкі, малое ўсклікнула яшчэ гучней:
- Ай! Ай! Цу-каль! Цу-каль! Ай! Ай!
Цэлую хвіліну, а можа і больш, у маўклівай хаце, насупраць акна, завешанага звонку чорным покрывам начнога змроку, тоненькі, звонкі дзіцячы галасок радасна паўтараў па складах адно гэтае слова. Гэта было падобна на звон сярэбранага званочка і на салодкае буркаванне галубкі. Да гэтых буркатлівых вуснаў Франка падносіла шклянку з астуджаным чаем, але раптам рука яе здрыганулася, бо ў ценю пад сцяной нізкі голас, ужо не такі суровы, як раней, запытаў:
- Хрышчонае?
- А як жа! - прашаптала яна.
- А як завецца?
- Актавіян.
- Хтавіян, - паўтарыў Павел і змоўк. А праз нейкую хвіліну запытаў зноў:
- А колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказала Франка.