Яна расказала, што тая жанчына, якая разам з ёю сядзела ў астрозе за тое, што атруціла мужа, навучыла яе, дзе і як можна дастаць яд. А яна, калі ехала сюды, думала: «Калі Павел мяне прагоніць, дык або павешуся, або атручуся». Але вешацца брыдка, вешаюцца толькі простыя людзі. Вось яна і дастала сабе атруты, але цяпер гэта ёй ужо не патрэбна, бо Павел ёй усё дараваў і яна зноў будзе кахаць і паважаць яго і ў гэтай мілай хаціне будзе жыць шчасліва і спакойна, як у бога за пазухай.
Франка схавала ў кішэню яд, ускочыла з лаўкі і, пляскаючы ў далоні, смеючыся, заскакала па хаце, як вавёрка. А Паўлу чамусьці стала жудасна.
- Ой як тут цёмна! - сказаў ён і, падышоўшы да стала, запаліў лямпу.
Актавіян сядзеў на падлозе ля печы і перасыпаў вуголле ў гаршку. А калі вугольчык падаў у глыб гаршка, ён весела ўсклікваў:
- Ба-ба-бах!
Франка падбегла да малога і пачала так горача яго цалаваць, што ён нават ускрыкнуў ад болю.
- Аддай вуголле, аддай! Самавар пастаўлю, і будзем піць чай!
А калі хлопчык заўпарціўся, ударыла яго па спіне. Актавіян заплакаў. Павел сурова сказаў:
- Завошта б'еш? Давай яго сюды!
Па тым, як яна завіхалася, ставіла самавар і заварвала чай, было відаць, што толькі цяпер яна адчула сябе тут гаспадыняй, як даўней.
Пасля яны ўтраіх пілі чай з хлебам. Дзіця павесялела. Франка цяпер ужо зусім смела распытвала аб усіх вясковых знаёмых, а Павел рабіўся ўсё больш лагодным. Калі нарэшце Актавіян заснуў, а Франка прыціхла і пачала пазяхаць, Павел устаў з лавы і сказаў:
- Ну, Франка, цяпер давай разам памолімся...
Яна здзіўлена паглядзела на яго, а ён працягваў:
- Без Бога ты дагэтуль жыла, і чорт ля цябе круціўся. І я вінаваты, што з самага пачатку не ўгаворваў цябе маліцца. Цяпер ты зноў з дарогі ў пекла ўцякла і, можа, ужо не вернешся туды зноў, адумаешся, і ўсё будзе добра... У святой кніжцы напісана, што Сыён палюбіў прасвятую дзеву Марыю... Можа, і ты яе палюбіш, і яна цябе захавае ад зла... Устань на калені і паўтарай за мной...
Павел укленчыў і, калі ўбачыў, што і Франка ўкленчыла, пачаў:
- У імя Айца і Сына...
Ён паволі і выразна прачытаў «Ойча наш», «Слава Марыі» і «Верую» і ўсё прыслухоўваўся, ці кожнае слова яна за ім вымаўляе, а калі не вымаўляла каторае, аглядаўся на яе і казаў:
- Паўтарай...
Скончыўшы «Верую», Павел з каленяў не ўстаў, узяў са стала Франчын малітоўнік, разгарнуў яго на старонцы, закладзенай самай вялікай віншавальнай паштоўкай, і пачаў чытаць павольна, па складах:
- «Малітва аб адоленні ўся... усялякіх грахоўных звы... звычак».
Так ён прачытаў гэту даволі кароткую малітву, адны словы чытаючы лёгка, другія па складах. Прачытаўшы, набожна пацалаваў купідона ў вянку з ружаў, зноў заклаў старонку і, перажагнаўшыся, устаў. Твар яго зноў быў нібы азораны лагодным святлом месяца. Шчаслівым позіркам ён акінуў Франку. Здавалася, што малітва, якую ён прачытаў разам з гэтай жанчынай, ачысціла яе ў яго вачах. І ён упершыню з таго часу, як яна вярнулася, абняў яе за шыю, прытуліў галаву яе да сваіх грудзей і цалаваў так доўга і горача яе твар, як чалавек, змучаны прагай, п'е крынічную ваду.
- Ой, Франка, як я цябе люблю, як люблю! - шаптаў ён. - Бог дапаможа табе быць добрай і сумленнай... Я бачу, што ты і сама гэтага вельмі хочаш. Бог дапаможа... Ой як я цябе люблю, мая мілая, мая бедная, як я цябе люблю!..
Назаўтра, як толькі ўзышло сонца, Павел захутаў Актавіяна падзёртай хусткай Франкі, узяў на рукі і выйшаў з ім у сенцы. Перш чым выйсці на двор, ён пастаяў нейкую хвіліну ў нерашучасці перад дзвярыма як чалавек, які перажывае нейкую ўнутраную барацьбу. Цяжка яму, відаць, было з дзіцем на руках паказацца суседзям. Лёкайскае дзіця, з канца свету прынесенае ў яго хату! Сорамна! Але ён хацеў паказаць людзям, што з жонкай сваёй пагадзіўся і дзіця яе за сваё прыняў. Гэтым ён заткне ім раты; няхай зразумеюць, што ані яе, ані дзіця ён у крыўду не дасць. У апошнюю хвіліну адвагі яму ўсё ж не хапіла. Ён пару хвілін пастаяў ля дзвярэй, падумаў і нарэшце прашаптаў:
- Богу ахвярую... за выратаванне яе грэшнай душы...
Ён выйшаў, пастаяў хвіліну перад парогам, а пасля прайшоў праз двор і стаў у варотах. Раніца была сонечная, цёплая, са стрэх падалі брыльянцістыя кроплі, на дрэвах заўзята чырыкалі вераб'і, па шырокім полі беглі-зелянелі палосы руні. Паўз вароты дарогай увесь час праходзілі мужчыны - хто з вяслом, хто з сякерай, хто з лапатай - і, угледзеўшы ў варотах Паўла з дзіцем на руках, ківалі галавой і «пахвалёны» або «як маецеся?» казалі. На дзіця ніхто з мужчын увагі не звяртаў. Некаторыя думалі, што гэта дзіця Ўльяны, а іншыя спяшаліся на працу, былі заняты сваімі клопатамі і справамі. Але вось вуліцай прайшлі дзве жанчыны. Адна з іх шырока вылупіла вочы, разявіла рот, глянула на Паўла і прайшла міма, а другая спынілася, пастаяла, паківала галавой і нарэшце запытала:
- Чый жа гэта?
- Мой, - з усмешкай адказаў Павел.
Жанчына не то сарамліва, не то злосна захіхікала:
- А калі ж гэта бог даў?
- Калі б ні даў, а даў.
Ён пацалаваў у галаву Актавіяна, які спакойна сядзеў у яго на руках і здзіўлена глядзеў на ўсё, што трапляла на вочы. Кабета жвава адышлася і, збочыўшы ў суседні двор, знікла ў дзвярах Казлюковай хаты. І тут жа да вушэй Паўла даляцела з гэтай хаты ажыўленая гаворка, а праз хвіліну на двор выйшла Ўльяна з самым маленькім дзіцем на руках і трыма старэйшымі збоку. Выйшла, спынілася, а з-за яе спадніцы выглядвалі румяныя, круглыя тварыкі. На вільготнай траве двара, у святле сонца, босая, у грубай спадніцы і белай сарочцы, у акружэнні дзяцей, яна здавалася ўвасабленнем здароўя, плоднасці, свежай маладосці.
Сур'ёзна, моўчкі, з цікаўнасцю яна глядзела на брата, які стаяў воддаль. На парозе паказаўся высокі і прыгожы Піліп, а з-за яго пляча высоўваўся бязвусы гарэзлівы твар Данілкі.
Убачыўшы сястру, Павел паволі накіраваўся да яе і, спыніўшыся перад ёю, спакойна сказаў:
- Франка вярнулася...
Ульяна кіўнула галавой. Яна яшчэ ўчора даведалася пра гэта ад Данілкі, які заўсёды ўсё ведаў. Але што Франка і дзіця з сабой прывезла, гэтага не ведаў нават Данілка. Цяпер Ульяна здагадалася аб усім і глядзела на брата моўчкі і з яўнай пагардай. Піліп таксама маўчаў, але раптам, нібы не вытрымаўшы, гучна плюнуў. На лбе Паўла пралеглі зноў дзве глыбокія складкі. Кінуўшы позірк на дзіця, ён сказаў:
- Яно ні ў чым не вінавата... божае стварэнне...
- Але! - адказала Ўльяна.
Актавіян паказаў пальцам на вераб'я і прашчабятаў:
- Хлі-хлі-хлі-лі-лі?..
Позірк Ульяны палагаднеў, а Павел, счакаўшы хвіліну, абазваўся зноў:
- От, звычайна... сірата!
- А гэта ж...
Яна завагалася крыху і дакранулася пальцамі да малога:
- Але ж і дробненькі, і худзенькі, костачкі ды скура.. Колькі ж яму?
- Год і восем месяцаў, - адказаў Павел.
- Вой? - здзівілася Ўльяна і паглядзела на аднаго са сваіх дзяцей. - Гэта ж майму год і тры месяцы, а глядзі якое.
Задавальненне і гордасць засвяціліся на яе поўным, румяным твары. Пасля яна жаласліва глянула на «сірату», а Піліп заўважыў ад парога:
- Ой, швагер, швагер, навошта табе гэты байструк? Няўжо табе не сорамна будзе глядзець людзям у вочы?
Вочы Паўла бліснулі: