- Праходзьце, калi ласка, мастэр* Олiвэр, - прывiтала яна мяне.
* Мастэр (англ. "master") - сiнонiм слова "мiстэр" у дачыненнi да маладога чалавека.
Божа, як жа я ненавiджу, калi мяне так называюць! Аж шалею ад гэтага прынiжальнага намёку на вышэйшасць ад мяне мiстэра Стода.
Флорэнс сказала, што мае бацькi чакаюць нас у бiблiятэцы. Джэнi ашаломлена разглядвала сямейныя партрэты, якiмi былi пазавешваныя сцены. I, думаю, галоўная прычына гэтае збянтэжанасцi была не ў тым, што некаторыя з iх намаляваў сам Сiнгер Сарджэнт*, (да прыкладу, выяву Олiвэра Барэта II, якую калi-нiкалi выстаўлялi ў Бостанскiм музеi), а найбольш у тым, што Джэнi нечакана даведалася: не ўсе мае продкi насiлi iмя Барэт.
* Сiнгер Сарджэнт (1856-1922) - вядомы амерыканскi мастак.
Самавiтыя прадстаўнiцы жаночае лiнii роду Барэтаў, удала выйшаўшы замуж, падарылi свету такiх адметных асоб, як Барэт Уiнтроп, Рычард Барэт С'юэл i, нарэшце, Эбат Лоўрэнс Лаймэн, якi рызыкнуў пражыць жыццё, прайсцi, дарэчы, цераз Гарвард i стаць хiмiкам-лаўрэатам, не маючы ў сваiм iменi анiякага намёку на прыналежнасць да барэтаўскага клана.
- Божа лiтасцiвы! - цiха ўсклiкнула Джэнi. - Iмёнамi ж гэтых людзей названа палова гарвардскiх будынкаў!
- Лухта ўсё гэта, - сказаў я.
- Я не ведала, што ты маеш дачыненне нават да Сыоўлскай лодачнай станцыi.
- Маю дачыненне. Камянёў ды драўляшак у маёй генеалогii багата.
У канцы доўгае партрэтнае галерэi, якраз там, дзе трэба збочваць у бiблiятэку, стаiць вялiкая шкляная скрыня. У ёй захоўваюцца трафеi. Спартовыя трафеi.
- Божа, якi цуд! - зноў усклiкнула Джэнi. - Нiколi не бачыла, каб гэтыя штукi былi такiя падобныя да золата i срэбра.
- А гэта i ёсць золата i срэбра.
- Ды ты што?!. Твае?
- Не. Ягоныя.
На Алiмпiнскiх гульнях у Амстэрдаме Рычард Барэт III медаля не заваяваў гэты факт сумненню не падлягае. Але ж нельга аспрэчваць i таго, што ён зведаў славу гучных перамог на iншых спаборнiцтвах. На некалькiх. Нават на многiх. Зiхоткiя доказы ягоных поспехаў сляпiлi цяпер вочы мала не ачмурэлай Джэнi.
- За гульню ў кеглi на крэнстанскiх сечах такiх цацак не даюць. - Потым яна надумалася кiнуць костку i мне: - Олiвэр, а ў цябе ёсць прызы?
- Ёсць.
- Ты таксама трымаеш iх пад шклом?
- Не. Пад ложкам. У маiм пакоi.
Яна з захапленнем зiрнула на мяне шырока расплюшчанымi вачыма i цi не шэптам сказала:
- Паглядзiм iх потым, добра?
Перш чым я паспеў адказаць i хоць бы крыху падумаць, наколькi праўдзiвая гэтая яе матывацыя наведвання маёй спальнi, нас перапынiлi:
- А, дык вы ўжо тут? Прывiтанне!
Сукiн Сын! Ён самы.
Не паспеў я яшчэ адрэкамендаваць яму Джэнi, як ён ухапiўся за яе руку. Дарэчы, выбраў Стод для гэтага рандэву не якiсьцi з сваiх звычайных банкаўскiх касцюмаў. Сёння Олiвэр Барэт III надзеў наймаднейшы спартовы пiнжак з танюткай шэрсцi. А на твары, зазвычай падобным да каменнае маскi, застыла хiтрая ўсмешка.
- Заходзьце, калi ласка, i пазнаёмцеся з мiсiс Барэт.
Джэнi мусiла перажыць цяпер яшчэ адно нi з чым не параўнальнае задавальненне - знаёмства з Элiсан Форбс Барэт (школьная мянушка "П'янюга"). Як я злаваў на яе, дык заўсёды задумваўся, якi ўплыў магла б мець на ейнае жыццё атрыманая ў школе мянушка, калi б мацi не стала ў маладыя гады прыстойнай замужняй жанчынаю, апякункаю музея. Каледжа П'янюга Форбс так i не закончыла. Яна кiнула яго ўжо на першым курсе, з поўнага блаславення сваiх бацькоў, каб пайсцi пад вянец з Олiвэрам Барэтам III.
- Мая жонка Элiсан, а гэта - Джэнiфэр э-э... Ён паспеў ужо вырашыць, што мае поўнае права прадстаўляць Джэнi.
- Калiверы, - дадаў я: Стод прозвiшча Джэнi не ведаў.
- Кавiлеры, - без нiякай крыўды паправiла яна.
Я першы раз у жыццi (i апошнi) перайначыў яе прозвiшча.
- Як у "Саvаllеriа Rustiсаnа"*? - запыталася мая мацi, жадаючы, пэўна, паказаць, што, хоць i кiнула каледж, жанчына яна адукаваная.
* "Вясковы гонар" (iтал.) - опера iталiйскага кампазiтара П'етра Масканы.
- Правiльна, - усмiхнулася Джэнi. - Але яна не з маёй раднi.
- А-а... - сказала мацi.
Гэтаксама працягнуў i бацька.
Тут i я дадаў сваё "а-а", гадаючы, цi дайшоў да бацькоў гумар Джэнi.
Мацi i Джэнi пацiснулi адна адной рукi, i пасля звычайнага абмену банальнасцямi, далей за якi ў нашым доме ў размовах не заходзiлi, мы расселiся па фатэлях. Запала маўчанне. Я спрабаваў зразумець, што адбываецца. Бясспрэчна, матулька ацэньвала Джэнiфэр - яе касцюм (гэтым разам ён анi не здаваўся дзiкунскiм), яе манеру трымаць сябе, яе вымаўленне. Трэба сказаць, крэнстанскi акцэнт прабiваўся ў Джэнi нават тады, калi яна спрабавала не выдаць iм сваё правiнцыйнае паходжанне. Джэнi, мабыць, таксама ацэньвала маю мацi. Кажуць, дзяўчаты заўсёды так робяць. Гэта нiбыта дапамагае iм даведацца болей пра чалавека, за якога яны збiраюцца выйсцi замуж. Мажлiва, яна ацэньвала i Олiвэра III. Цi заўважыла яна, што ён вышэйшы за мяне ростам? I цi спадабаўся ёй ягоны спартовы касцюм?
Олiвэр III, як зазвычай, скiраваў свой агонь на мяне:
- Як справы, сын?..
- Выдатна, сэр, выдатна.
Ну а мацi, ураўнаважваючы гутарку, звярнулася з пытаннем да Джэнi:
- Вы добра даехалi?
- Добра, - адказала Джэнi. - Добра i хутка.
- Олiвэр ездзiць хутка, - уставiў Стод.
- Не хутчэй за цябе, бацька, - парыраваў я.
Ну, а што ты на гэта скажаш?
- М-м... бадай, не.