Мацi, якая заўсёды, у любой сiтуацыi, была на ягоным баку, перавяла размову на больш агульную тэму - на музыку, жывапiс. Праўда, пра што яна больш гаманiла, сказаць не магу: я не надта прыслухоўваўся.
Нарэшце пачалi пiць гарбату.
- Дзякуй, - сказаў я, дапiўшы свой кубак, i дадаў: - Мы ўжо хутка паедзем.
- Што? - спыталася ў мяне Джэнi.
Яны, здаецца, гаварылi тым часам пра Пучынi, а можа, пра некага iншага, i мае словы здалiся iм крыху нечаканымi. Мацi зiрнула на мяне (рэдкая падзея).
- Але ж на абед вы застаняцеся? - папыталася яна.
- М-м... мы не можам, - сказаў я.
- Вядома, мы застанемся, - амаль адразу сказала Джэнi.
- Мне час ужо вяртацца, - сказаў я сама сур'ёзным тонам.
Джэнi кiнула на мяне хуткi позiрк, i я выразна прачытаў у яе вачах: "Што ты вярзеш?"
Тады сваё важкае слова сказаў Стод:
- Вы застаяцеся абедаць. Гэта загад.
Фальшывая ўсмешка на ягоным твары анiяк не змякчыла каманднага тону. Але не той я чалавек, каб мною кiравалi. Нават алiмпiйскiя фiналiсты.
- Мы не можам, сэр, - паўтарыў я.
- Мы павiнны застацца, Олiвэр, - сказала Джэнi.
- Чаму? - спытаўся я.
- Таму што я згаладалася, - адказала яна.
Скарыўшыся волi Олiвэра III, мы сядзелi за абедзенным сталом. Ён схiлiў галаву, мацi i Джэнi таксама. Ну i я зрабiў нешта падобнае.
- Блаславi ежу нашую i нас у служэннi Табе i наставi заўжды памятаць пра патрэбы i жаданнi блiзкiх нашых. За гэта молiмся ў iмя Сына Твайго Iсуса Хрыста. Амiн.
Божа лiтасцiвы, гэтым Стод мяне даканаў. Няўжо хоць раз нельга было абысцiся без дэманстрацыi набожнасцi? Што падумае Джэнi? Цёмнавечча нейкае, дальбог.
- Амiн, - сказала матулька (i Джэнi, дарэчы, таксама, толькi вельмi цiха).
- Душою з вамi, - паспрабаваў пажартаваць я.
Але жарт нiкога не развесялiў. А менш за ўсiх Джэнi.
Яна адвяла ад мяне вочы. Олiвэр III холадна зiрнуў на мяне:
- Я вельмi хацеў бы, Олiвэр, каб ты калi-нiкалi быў з намi душою.
Абед не прайшоў у невыносным маўчаннi дзякуючы адно фенаменальнай матчынай здольнасцi весцi свецкую гутарку.
- Дык вашыя бацькi з Крэнстана, Джэнi?
- Толькi тата. Мацi з Фол-Рывэра.
- Барэты маюць заводы ў Фол-Рывэры, - заўважыў Олiвэр III.
- Дзе яны эксплуатавалi пакаленнi беднякоў, - дадаў Олiвэр IV.
- У дзевятнаццатым стагоддзi, - парыраваў Олiвэр III.
Мацi ўсмiхнулася, вiдавочна, задаволеная, што ў гэтым сэце мяне перайграў яе Олiвэр. Але, як кажуць, яшчэ не вечар.
- А як наконт планаў аўтаматызаваць гэтыя самыя заводы? - нанёс я ўдар у адказ.
Зноў запала маўчанне. Зараз ён сцебане якой-небудзь рэплiчкай.
- А як наконт кавы? - спыталася Элiсан Форбс Барэт.
Мы вярнулiся ў бiблiятэку на апошнi раўнд. Абавязкова апошнi: заўтра нам трэба iсцi на заняткi, Стода чакаў банк, дый мацi пэўна ж збiралася зранку ажыццявiць нейкую запланаваную годную акцыю.
- Табе з цукрам, Олiвэр? - папыталася яна.
- Олiвэр заўсёды п'е каву з цукрам, дарагая, - сказаў бацька.
- Але не сёння, дзякуй, - сказаў я. - Без малака i без цукру, мама.
Кожны ўзяў свой кубак, i мы ўселiся ў фатэлi, адчуваючы, што нам абсалютна няма чаго сказаць адно аднаму. Але раптам я знайшоў тэму.
- Скажы, Джэнiфэр, што ты думаеш пра Корпус Мiру? - пацiкавiўся я.
Яна змрочна зiрнула на мяне i змаўчала.
- Ты што, Олiвэр, яшчэ не сказаў iм? - здзiўлена спыталася мацi ў бацькi.
- Цяпер не час, дарагая, - сказаў Олiвэр III з фальшывай сцiпласцю, у якой, аднак, выразна чулася: "Спытайцеся ў мяне, спытайцеся!"
- Пра што гаворка, бацька?
- Нiчога асаблiва важнага, сын.
- Не разумею, як ты можаш так гаварыць, - сказала мацi i павярнулася да мяне, каб з пыхаю паведамiць навiну. (Я ж кажу: яна заўсёды на ягоным баку.) Твайго бацьку прызначаюць дырэктарам Корпуса Мiру.
- О! - усклiкнуў я.
Джэнi таксама ўсклiкнула: "О!" - толькi зусiм iнакш, голасам нашмат больш радасным.