- А ты - не?
Я змоўк i больш ужо не сказаў нi слова да самага канца дарогi.
Вулiца, на якой жыла Джэнi, называлася Гамiльтон Авэню. Праспект гэты ўяўляў сабою доўгую чараду драўляных дамкоў, каля якiх валтузiлася дзятва. Было яшчэ колькi чэзлых дрэваў. Едучы тут i азiраючыся па баках, я адчуваў сябе ўсё роўна як на iншае планеце. Пачаць хоць бы з таго, што вакол была процьма народу. Гэта калi не лiчыць дзяцей. На верандах сем'ямi сядзелi мужчыны й жанчыны самага рознага ўзросту. Выдавала на тое, што лепшага нядзельнага занятку, нiж пазiраць на тое, як я паркую свой "МГ", iм не знайсцi.
Джэнi выскачыла з машыны першая. У сваiм родным Крэнстане яна стала жвавая, што той конiк. Калi, так бы мовiць, гледачы на верандах убачылi, каго я прывёз, дык адразу пачуўся дружны хор прывiтанняў. Гэта ж прыехала iхняя славутая Кавiлеры! Пасля ўсiх гэтых радасных крыкаў я адчуў, што мне сорамна выйсцi з машыны i паказацца на вочы землякам маёй Джэнi. Бо ж пры ўсiм сваiм жаданнi я нi ў чым не выдаваў на гiпатэтычнага Олiвэро Барэто.
- Прывiтанне, Джэнi! - зычна крыкнула нейкая матрона.
- Прывiтанне, мiсiс Кападзiлупа, - крыкнула ў адказ Джэнi.
Я выбраўся з машыны i адразу адчуў, як у мяне ўтаропiлiся дзесяткi вачэй.
- Гэй, а хто гэты хлопец? - крыкнула мiсiс Кападзiлупа.
Людзi тут, як вiдаць, не дужа цырымонныя...
- Нiхто, - азвалася Джэнi, i гэта так паддало мне ўпэўненасцi ў сабе, што далей ажно няма куды.
- Можа, i так, - крыкнула мiсiс Кападзiлупа, утупiўшыся ў мяне, - затое дзяўчына ў яго - ого-го!
- Ён гэта ведае, - адказала Джэнi.
Потым яна павярнулася на радасць суседзям насупраць.
- Ён гэта ведае, - сказала яна другому гурту сваiх фанаў.
Потым узяла мяне за руку - руку чужанiцы ў раi, i пацягнула ўверх па прыступках дома No 189 А, Гамiльтон Авэню...
Я ўвайшоў у пакой i спынiўся.
- Знаёмся, гэта мой бацька, - сказала Джэнi, i Фiл Кавiлеры, каржакаваты мацак-родайлэндзец (рост - прыкладна 5 футаў 9 цаляў, вага - фунтаў 165) падаў мне руку.
Я падаў яму сваю i адчуў ягоную сiлу.
- Як жыццё, сэр? - прывiтаў я яго.
- Фiл, - паправiў ён мяне. - Проста Фiл.
- Фiл, сэр, - сказаў я, як раптам мне давялося яшчэ i спалохацца.
Выпусцiўшы маю руку, мiстэр Кавiлеры павярнуўся да сваёй дачкi i гаркнуў штосiлы:
- Джэнiфэр!
На нейкi момант абое застылi. А потым кiнулiся абдымацца. Моцна. Дужа моцна. Пагойдваючыся з боку ў бок. I ўвесь гэты не такi i малы ўжо час мiстэр Кавiлеры паўтараў (цяпер ледзь чутна) толькi адно слова: "Джэнiфэр, Джэнiфэр, Джэнiфэр..." Адзiнае ж, што магла адказаць на гэта ягоная рэдклiфская разумнiца-дачка, было: "Фiл, Фiл, Фiл..."
Без анiякiх сумненняў, я быў тут лiшнi.
Адзiнае, што выручыла мяне таго дня, дык гэта маё вытанчанае выхаванне. З дзяцiнства мне ўбiвалi ў галаву, што есцi з поўным ротам - непрыстойна. А раз Фiл i Джэнi ўсё роўна як змовiлiся трымаць гэты самы рот набiтым, дык гаварыць мне амаль не давялося. Я з'еў рэкордную колькасць iталiйскiх пiрожных. Пазней, на радасць абаiх Кавiлеры, я даволi доўга i падрабязна разважаў пра тое, якiя з пiрожных спадабалiся мне найбольш (а пакаштаваў я кожнага гатунку, баючыся пакрыўдзiць гаспадара, па два).
- Ён о'кэй, - сказаў Фiл дачцэ.
Што б гэта магло азначаць?
Не, мне ўжо не трэба было тлумачыць, што такое "о'кэй", я толькi хацеў ведаць, якому з сваiх дужа нешматлiкiх ды асцярожных рухаў, жэстаў цi, так бы мовiць, выказванняў я абавязаны гэткай высокай адзнакаю.
Мажлiва, я сапраўды правiльна ацанiў пiрожныя? Цi досыць па-мужчынску пацiснуў яму руку? А можа, заслужыў ухвалу чым-небудзь iншым?
- Я ж казала, Фiл, што ён о'кэй, - сказала Джэнi.
- Сапраўды о'кэй, - сказаў бацька. - Але ж мне трэба было паглядзець самому. Вось i паглядзеў. Олiвэр! - звярнуўся ён да мяне.
- Слухаю вас, сэр.
- Фiл.
- А, Фiл... сэр?
- Ты о'кэй.
- Дзякую, сэр. Я вам вельмi ўдзячны. Праўда, удзячны. I вы ведаеце, як я стаўлюся да вашай дачкi, сэр. I да вас, сэр.
- Олiвэр! - перапынiла мяне Джэнi. - Перастань лапатаць, як падрыхтунчык на iспыце...
- Джэнiфэр! - перапынiў яе мiстэр Кавiлеры. - Не чартыхайся пры госцю, трасца на цябе!..
За абедам (пiрожныя былi толькi, скажам так, прынадаю) Фiл паспрабаваў завесцi са мною сур'ёзную размову - i пра што б вы думалi? Ён чамусьцi ўбiў сабе ў галаву, што зможа наладзiць нармальныя адносiны памiж Олiвэрам III i Олiвэрам IV.
- Дай мне адно пагаварыць з iм па тэлефоне, як бацьку з бацькам.
- Не трэба, Фiл, толькi час змарнуеце.
- Але ж не магу я сядзець i глядзець, як бацька ад роднага сына адмаўляецца! Не магу.
- Але я таксама ад яго адмаўляюся, Фiл.
- Каб я больш такога нiколi не чуў! - сярдзiта гаркнуў ён. - Бацьку трэба цанiць i шанаваць...
- Асаблiва ў нашай сям'i, - сказаў я.
Джэнi сноўдала памiж кухняю i сталоваю i не брала ў гутарцы анiякага ўдзелу.
- Давай набiрай яго нумар, - настойваў Фiл. - Я ўмомант зраблю ўсё о'кэй.
- Не, Фiл. Мы з iм замарозiлi зносiны.