- Слухаю вас, сэр.
- Скажы, Крэнстан гэтак далёка ад вас, што вы не можаце пад'ехаць да мяне ў нядзелю? Цi, можа, я да вас падскочу?
- Не, Фiл, не трэба. Мы самi да цябе выберамся.
- Калi?
- Калi-небудзь у нядзелю.
- Толькi не трэба пудрыць мне мазгi. Добрыя дзецi не кажуць: "Калi-небудзь у нядзелю". Яны кажуць: "У гэтую нядзелю". У гэтую нядзелю, Олiвэр.
- Добра, сэр. У гэтую нядзелю.
- Чакаю вас у чатыры. Толькi не ганi, добра?
- Добра.
- I наступным разам тэлефануй за мой кошт...
Ён павесiў слухаўку.
Я застаўся стаяць на астраўку святла ў цемрадзi Гарвард-сквера, не ведаючы, куды iсцi i што рабiць. Нечакана да мяне падышоў нейкi чорны i папытаўся, цi не хачу я "ўкалоцца". Я абыякава адказаў: "Не, дзякуй, сэр".
Больш я ўжо нiкуды не бег. Якi сэнс вяртацца ў пусты дом? Было вельмi позна, i я ўсё роўна як зледзянеў - не так ад холаду, хоць i надвор'е было не дужа цёплае, як ад страху за Джэнi. За некалькi ярдаў да дзвярэй дома мне здалося, што на прыступках нехта сядзiць. Прымроiлася, падумаў я спярша постаць была зусiм нерухомая.
Але гэта была Джэнi...
Сядзела яна на сама верхняй прыступцы.
Я надта стамiўся, каб кiнуцца да яе, надта ўзрадаваўся, каб вымавiць хоць адно слова. Я толькi думаў, што было б добра, калi б у яе знайшлася пад рукою якая-небудзь цяжкая рэч i яна заехала мне ёю ў лоб.
- Джэн.
- Олi.
Мы гаварылi так цiха, што зразумець iнтанацыю было немагчыма.
- Я забылася ключ, - сказала Джэнi.
Я застыў на першай прыступцы, баючыся папытацца, колькi часу праседзела яна тут. Ведаў адно, што страшэнна пакрыўдзiў яе.
- Джэнi, даруй мне... Мне вельмi шкада...
- Стоп! - рэзка перапынiла яна мяне, а потым ужо спакойна i цiха сказала: - Каханне - гэта калi нi аб чым не трэба шкадаваць.
Я падняўся па прыступках i спынiўся побач з ёю.
- Я лягу зараз спаць. О'кэй? - спыталася яна.
- О'кэй.
Мы ўвайшлi ў кватэру. Калi мы раздзявалiся, яна ласкава паглядзела на мяне:
- Я думаю пра тое, што сказала.
I гэта было ўсё.
14
Лiст прыйшоў у лiпенi.
Яго пераслалi з Кембрыджа ў Дэнiс-Порт, так што вестка дайшла да мяне са спазненнем на дзень цi два. Я адразу кiнуўся туды, дзе сядзела Джэнi, назiраючы за тым, як яе дзятва ганяе мяч на траве.
- Хадзем, - сказаў я з найлепшай з маiх богартаўскiх iнтанацый.
- Што?
- Хадзем, - паўтарыў я гэтак важка, што яна адразу паднялася i пайшла за мною да вады.
- Олiвэр, можа, ты ўсё-такi зробiш ласку: скажаш, што адбываецца?
Я па-ранейшаму хутка iшоў па прычале.
- На судна, Джэнiфэр, - скамандаваў я, махнуўшы рукою з лiстом у бок яхты.
Але Джэнi не заўважыла канверта.
- Олiвэр, мне ж трэба глядзець дзяцей, - усё яшчэ пратэставала яна, нават ступiўшы на борт. - Олiвэр, ты растлумачыш урэшце, што здарылася?!
Мы ўжо адплылi ад берага на некалькi сотняў ярдаў.
- Мне трэба табе нешта сказаць.
- А не ў моры ты гэтага не мог сказаць? - выкрыкнула яна.
- Не мог, разумееш, не мог! - крыкнуў я ў адказ. (Мы зусiм не сварылiся крычаць даводзiлася з-за моцнага ветру.) - Я хацеў сказаць табе гэта сам-насам. Глядзi, што ў мяне ёсць.
Я памахаў перад ёю лiстом. Яна адразу пазнала фiрмовы канверт.
- Гарвардская юрыдычная школа! Цябе што, выгналi?
- Не ўгадала, аптымiстачка, - крыкнуў я. - Паспрабуй яшчэ.
- Ты стаў першым на курсе?! - амаль здагадалася яна.
Цяпер мне было ўжо цi не сорамна сказаць ёй пра тое, што гэтак узрадавала-ўсхвалявала мяне.