- О'кэй.
I я сказаў гэта самому Богу, хто б ён нi быў, дзе б нi знаходзiўся, што я з радасцю згаджуся, каб усё засталося, як ёсць. Няхай я буду пакутаваць, сэр Усявышнi, я зусiм не супраць, няхай я буду ведаць усё, толькi каб не ведала гэтага "ўсяго" Джэнi. Ты чуеш мяне, сэр Усявышнi? Назавi сваю цану.
- Олiвэр!
- Слухаю, мiстэр Джонас.
Ён выклiкаў мяне да сябе ў кабiнет.
- Ты знаёмы з справаю Бэка?
Ведама ж, знаёмы! Робэрт Бэк працаваў фатографам у "Лайфе". Калi ён спрабаваў зняць масавыя хваляваннi ў Чыкага, "выжлы" ледзь духi з яго не выбiлi. Джонас лiчыў гэтую справу адной з найважнейшых для фiрмы.
- Я ведаю, што палiцэйскiя страшэнна яго аддубасiлi, сэр, - адказаў я...
- Я хачу, каб ты заняўся гэтай справаю, Олiвэр, - сказаў мiстэр Джонас.
- Я адзiн?
- Можаш узяць з сабою каго-небудзь з маладзейшых, - адказаў ён.
Маладзейшых? Маладзейшага за мяне ў фiрме нiкога не было. Але я, вядома, зразумеў падтэкст: "Олiвэр, нягледзячы на твой узрост, у нашай фiрме ты ўжо адзiн з старэйшых. Адзiн з нас, Олiвэр".
- Дзякуй, сэр, - сказаў я.
- Калi ты зможаш выехаць у Чыкага? - спытаўся ён.
Ад самага пачатку я вырашыў нiкому нiчога не гаварыць, вынесцi ўвесь гэты цяжар на сваiх плячах. Таму давялося вярзцi старому чалавеку ўсялякую лухту (не памятаю нават, што менавiта) - маўляў, нiяк не магу паехаць цяпер з Ню-Ёрка, сэр. Я спадзяваўся, што ён зразумее. Але мiстэр Джонас быў вiдавочна засмучаны такiм маiм адказам на выключны давер з боку фiрмы. О, Божа, дарагi мiстэр Джонас, каб толькi вы ведалi праўду!..
Парадокс, аднак цяпер Олiвэр Барэт IV, калi яму здаралася пайсцi з офiса раней як звычайна, вяртаўся дамоў пазней.
Я займеў звычку доўга стаяць перад вiтрынамi магазiнаў на Пятай авеню, разглядваючы ўсялякiя дарагiя экстравагантныя забаўкi, якiя я мог бы купiць Джэнiфэр, калi б мне не трэба было рабiць выгляд, што ўсё ў нас... нармалёва.
А яшчэ мне, вядома, было страшна iсцi дамоў. Бо праз некалькi тыдняў пасля таго, як я даведаўся праўду, Джэнi пачала худзець. Не, пахудзела яна зусiм не нашмат i, можа, нават сама нiчога не заўважыла, але я, ведаючы, што адбываецца, прыкмецiў гэта.
Разглядваў я i вiтрыны авiякампанiй: Бразiлiя, Карыбы, Гаваi ("Кiньце ўсё - ляцiце да сонца!") i гэтак далей...
Таго дня "Трансуорд Эрлайнз" рэкламавала Эўропу ў мiжсезонне: "У Лондан па пакупкi!", "Парыж - горад закаханых!"...
I згадалася:
"- А як жа мая стыпендыя? Як Парыж, якога я нiколi ў жыццi не бачыла?
- А як жа нашае вяселле?
- А хiба мы калi-небудзь гаварылi пра вяселле?
- Я пра яго кажу. Я. Цяпер.
- Ты хочаш ажанiцца са мною?
- Хачу.
- Чаму?.."
Я лiчыўся ў банку фантастычна перспектыўным клiентам i ўжо меў крэдытную картку "Дайнэр Клаб". Так, распiсваемся ўздоўж пункцiрнай лiнii. Раз! I ў руках у мяне два бiлеты першага класа (гуляць дык гуляць!) на самалёт у Горад Закаханых.
Калi я прыйшоў дамоў, Джэнi была вельмi бледная i нездаровая, але я спадзяваўся, што мая адмысловая iдэя верне на яе шчокi румянец.
- Угадайце, мiсiс Барэт, што ў мяне за сюрпрыз вам.
- Ты вылецеў са службы, - "угадала" мая жонка-аптымiстка.
- Не вылецеў, а лячу. I разам з табою, - паказаў я ёй бiлеты. - Уверх, уверх - i далёка. Заўтра ўвечары ў Парыж.
- Лухта, Олiвэр, - сказала яна цiха. Аднак мякка, без звычайнае насмешкi. Нават з нейкай пяшчотаю:- Лухта, Олiвэр.
- Эй, што гэта значыць - "лухта"? Растлумач, калi ласка.
- Гэта значыць, Олi, - зноў цiха сказала яна, - што ўсё будзе зусiм iнакш.
- Што - будзе iнакш?
- Я не хачу ў Парыж. Мне не патрэбны Парыж. Мне патрэбны адзiн ты...
- Ну, гэта табе гарантавана, крошка, - перапынiў я яе з прытворнай весялосцю.
- А яшчэ мне патрэбны час, - прадоўжыла яна, - якога ты не можаш мне даць.
Тады я паглядзеў ёй у вочы. У iх была невыразная роспач. Зразумелая мне аднаму. Яна нiбыта прабачэння прасiла. Прасiла ў мяне.
Мы стаялi моўчкi, абняўшыся. Божа, калi нехта з нас заплача, няхай тады заплача i другi! Аднак лепш, каб нiхто.
Неўзабаве Джэнi расказала, што адчула сябе "зусiм пагана" i зноў пайшла да доктара - не парады прасiць, папытацца: "Скажыце мне нарэшце, што са мною адбываецца, скажыце дзеля ўсяго святога!"
I ён сказаў.
У мяне з'явiлася дзiўнае пачуццё вiны за тое, што не я першы зрабiў гэта. Яна здагадалася i наўмысна пачала вярзцi нейкую лухту.
- Ён з Ейла, Олi.
- Хто - ён, Джэн?
- Акерман. Гематолаг. Самы сапраўдны ейлец. Такiх толькi там сустрэнеш.
- А-а, - працягнуў я, разумеючы, што яна хоча неяк аблегчыць гэтую жудасную хвiлю. I ў тон ёй папытаўся: - Але чытаць i пiсаць ён, прынамсi, умее?