- Лухта, - сказала яна.
- Што? - З мяне хутчэй вырваўся хрып, чым слова.
- Ты не ведаеш, што гэта такое - падаць у прорву, падрыхтунчык, - сказала яна. - Ты нiколi нiчога такога не адчуваў...
- Ведаю, - аднекуль узялiся ў мяне сiлы загаварыць. - Гэтак было, калi я сустрэў цябе.
- Але, - сказала яна, i на твары ў яе прамiльгнула ўсмешка. - "О, што гэта было за падзенне!" Хто гэта сказаў?
- Не ведаю, - адказаў я. - Шэкспiр, напэўна.
- Але, Шэкспiр, толькi якi персанаж? - спыталася яна з смуткам у голасе. Не магу нават згадаць, з якой п'есы. Я ж скончыла Рэдклiф, павiнна памятаць. Некалi я ведала слова ў слова ўвесь Кёхелеўскi ўказальнiк Моцарта.
- Ну i ну! - усклiкнуў я.
- Вядома - ну i ну! - Яна зморшчыла лоб, потым папыталася: - Якi нумар у домiнорнага канцэрта?
- Я пагляджу, - сказаў я.
Я нават ведаў дзе. У нас дома. На нотнай палiцы каля фартэпiяна. Пагляджу i заўтра адразу ёй скажу.
- А я ж ведала, - сказала Джэнi. - Ведала... Праўда, ведала...
- Паслухай, - сказаў я ў сваiм богартаўскiм стылi, - ты хочаш пагаварыць пра музыку?
- А ты што - хочаш пра пахаванне?
- Не, - выцiснуў я, пашкадаваўшы аб сваiх словах.
- Я ўжо абмеркавала гэта з Фiлам. Ты мяне слухаеш, Олi?
Я адвярнуўся:
- Але, слухаю, Джэнi.
- Я сказала яму, што ён можа запрасiць каталiцкага святара. Ты згодзiшся? О'кэй?
- О'кэй.
- О'кэй, - сказала яна.
Я адчуў пэўную палёгку: пра што б нi загаварылi мы далей, сама цяжкае ўжо мiнула. Аднак я памылiўся.
- Паслухай, Олiвэр, - сказала Джэнi вельмi цiха, але голасам, якi бывае ў яе, калi яна сярдуе. - Олiвэр, ды перастань ты мучыць сябе! Ты ж проста хворы!
- Я?
- Гэты вiнаваты выраз твайго твару, Олiвэр, гэта нешта хваравiтае.
Я паспрабаваў змянiць гэты кляты выраз, але твар у мяне ўсё роўна як скамянеў.
- Тут няма нiчыёй вiны, дурненькi ты падрыхтунчык! - сказала яна. - Прашу цябе, перастань мучыць сябе!
Я хацеў глядзець i глядзець на яе, хацеў нiколi не адрывацца ад яе вачыма, але ўсё-такi апусцiў iх. Мне было сорамна, што Джэнi так лёгка чытае мае думкi.
- Паслухай, гэта адзiнае, аб чым я цябе прашу, Олi. А так, я ўпэўнена, усё ў цябе будзе о'кэй.
У мяне зноў захрас камяк у горле, i я не змог нават сказаць у адказ "о'кэй". Я моўчкi глядзеў на Джэнi.
- К чорту Парыж! - сказала яна раптам.
- Што?
- К чорту Парыж, к чорту музыку, к чорту ўсю гэтую лухту! Думаеш, ты што-небудзь украў у мяне? Мне пляваць на ўсё гэта, чуеш, сукiн ты сын! Можаш ты ў гэта паверыць?
- Не, - шчыра прызнаўся я.
- Тады iдзi адсюль прэч! Я не хачу, каб ты сядзеў ля майго клятага ложка i глядзеў, як я аддаю канцы!
Яна не жартавала. Я заўсёды адчуваў, калi яна гаварыла ўсур'ёз. I я купiў хлуснёю дазвол застацца:
- Я табе веру.
- Так лепш, - сказала яна. - А зараз, можна я цябе аб чымсьцi папрашу?
Усярэдзiне ў мяне ўсё зноў здрыганулася ад невыноснага жадання заплакаць. Але я пераадолеў яго. Я не заплачу. Я толькi скажу Джэнiфэр, адным кiўком галавы скажу, што буду шчаслiвы зрабiць усё, што яна папросiць.
- Мiлы, абдымi мяне моцна-моцна, - сказала яна.
Я паклаў ёй руку на плячо - Божа, такое худзенечкае! - i сцiснуў яго слаба-слаба.
- Не, Олiвэр, - сказала яна, - абдымi мяне па-сапраўднаму. Ляж побач са мною.
Я быў вельмi, вельмi асцярожлiвы - з-за гэтых трубак i ўсялякiх iншых клятых прычындалаў. Лёг побач з ёю i абняў па-сапраўднаму.
- Дзякуй, Олi.
Гэта былi яе апошнiя словы.
22
Калi я выйшаў, Фiл палiў у салярыi невядома якую па лiку цыгару.
- Фiл! - цiха сказаў я.
- Што? - ён узняў вочы, i мне здалося, што ён ужо ўсё ведае.