Я нетаропка прыняў душ, стараючыся не мачыць твару. Дзеянне навакаiну пачало слабець, але адчуванне болю было мне нават прыемнае. Я хачу сказаць: я ж сапсаваў усю справу. Першынство мы завалiлi, нашую бяспройгрышную серыю таксама (усе, хто быў цяпер на апошнiм курсе, не прайгравалi нiколi), не кажучы ўжо пра сямiгадовую серыю Джонстана. Мажлiва, не толькi я быў у гэтым вiнаваты, але цяпер мне здавалася: толькi я.
Раздзявальня была пустая. Хлопцы, мабыць, ужо ў матэлi. Мяркуючы па ўсiм, нiхто не хацеў мяне бачыць або размаўляць са мною. З гаркатою ў роце - мне было так пагана, што я нават адчуваў гэта на смак - я запхнуў свае шмоткi ў валiзку i выйшаў на двор. Жменька гарвардскiх заўзятараў мерзла на ледзяным ветры, якi прадзiмаў пустэльны завулак.
- Як скула, Барэт?
- Дзякуй, нiчога, мiстэр Джэнкс.
- Табе, бадай, не зашкодзiў бы цяпер сыры бiфштэкс, - сказаў другi знаёмы голас.
Так мовiў Олiвэр Барэт III. Наколькi гэта ў ягоным стылi - прапанаваць бабулiн сродак ад сiняка пад вокам.
- Дзякуй, бацька, - сказаў я. - Доктар ужо пра ўсё паклапацiўся. - Я паказаў на марлевую нашлёпку, пад якой была схаваная доктарава работа.
- Я хацеў сказаць, табе трэба падсiлкавацца, сын.
За абедам памiж намi адбылася адна з нашых звычайных "антыразмоў", як я iх называю. Усе яны пачынаюцца тым самым пытаннем: "Ну, як ты, сын?" - i тым самым пытаннем заканчваюцца: "Я магу для цябе што-небудзь зрабiць?"
- Ну, як ты, сын?
- Выдатна, сэр.
- Што, балiць? - кiўнуў ён на маю разбiтую шчаку.
- Не, сэр.
Боль рабiўся пякельным.
- Я скажу Джэку Ўэлсу, каб ён паглядзеў цябе ў панядзелак.
- Не трэба, бацька.
- Ён добры спецыялiст...
- Корнэлскi доктар таксама не ветэрынар, - заўважыў я, спрабуючы прыцiшыць снабiсцкi энтузiязм, з якiм бацька заўсёды гаварыў пра ўсялякiх спецыялiстаў, экспертаў ды iншых "найлепшых людзей".
- Шкада, - сказаў Олiвэр Барэт III, спрабуючы, як я спачатку падумаў, пажартаваць. - Рана ў цябе проста зверская.
- Маеце рацыю, сэр. - (Можа, тут трэба было засмяяцца?)
I раптам мне прыйшла ў галаву думка: цi не хацеў ён сваiм квазiжартам перадаць мне сваю незадаволенасць маiмi дзеяннямi на лёдзе?
- Цi ты хацеў сказаць, што я паводзiў сябе сёння як звер?
На твары ў яго адбiлася нешта накшталт задавальнення з прычыны таго, што я пацiкавiўся ягонай думкаю на гэты конт. Аднак ён проста сказаў:
- Ты сам загаварыў пра ветэрынараў.
Тут я вырашыў заняцца вывучэннем меню. Калi прынеслi гарачае, Стод пачаў адно з сваiх даўно ўжо абрыдлых мне казанняў: гэтым разам, калi я правiльна памятаю (а запамiнаць я не стараўся), адносна перамог i паражэнняў. Ён зазначыў, што мы страцiлi чэмпiёнскi тытул (брава, тата, глыбокае назiранне!), аднак галоўнае ў спорце - не выйгрыш, а сама гульня. Апошняе меркаванне падазрона нагадала перафразаваны алiмпiйскi дэвiз, i я адчуў, што гэта толькi ўверцюра i што зараз ён пусцiцца разважаць пра тое, якое, па сутнасцi, смяхоцце - гэтае ўнiверсiтэцкае першынство. Аднак я не збiраўся пракладваць яму сцяжынкi да алiмпiйскiх успамiнаў. Выдаўшы належную партыю маiх: "Але, сэр" - я змоўк.
Потым мы прайшлiся па ўсiм дыяпазоне ўлюбёнай Стодавай антытэмы, якая называецца "мае планы".
- Скажы мне, Олiвэр, што ў цябе з юрыдычнай школаю?
- Пакуль яшчэ, бацька, я цвёрда не вырашыў наконт юрыдычнай школы.
- Я хацеў бы ведаць iншае: цi вырашыла юрыдычная школа наконт цябе?
Яшчэ адзiн досцiп? Можа, мне трэба ўсмiхнуцца ў адказ на гэтыя рытарычныя практыкаваннi?
- Пакуль што не ведаю, сэр.
- Я мог бы патэлефанаваць Прайсу Цымерману...
- Не трэба! - перапынiў я, падпарадкоўваючыся iмгненнаму рэфлексу. Прашу, не трэба, сэр.
- Не дзеля таго, каб паўплываць на некага, - з годнасцю сказаў О.Б.III. Проста навесцi даведкi.
- Бацька, я хачу, каб мне адказалi лiстом, як усiм астатнiм. Калi ласка.
- Але. Натуральна. Выдатна.
- Дзякуй, сэр.
- I яшчэ, цябе ж амаль напэўна прымуць i так, - дадаў ён.
Не ведаю, як гэта атрымлiваецца, але О.Б.III умее прынiзiць мяне, нават калi не шкадуе ўхвальных слоў.
- Хто ведае, - адказаў я. - У рэшце рэшт, хакейнай каманды ў iх там няма.
Не ведаю, чаму я пачаў прынiжаць сябе сам? Можа, таму, што ён пра мяне ўсё-такi высокае думкi?
- У цябе ёсць iншыя вартасцi, - заявiў Олiвэр Барэт III, але развiць гэтую тэму не пажадаў. (Зрэшты, не думаю, што гэта ў яго выйшла б.)
Ежа ў рэстарацыi была не лепшая ад нашае размовы, з адной хiба што рознiцай: што булачкi будуць чэрствыя, я мог сказаць яшчэ да таго, як iх прынеслi, а вось угадаць, якую тэму будзе мець ласку прапанаваць мне бацька, мне нiколi не ўдаецца.
- Апрача таго, ты заўсёды можаш уступiць у Корпус Мiру, - сказаў ён раптам нi з таго нi з сяго.
- Сэр? - Я не зусiм зразумеў, што гэта - пытанне цi сцвярджэнне?
- Па-мойму, Корпус Мiру - выдатная рэч. А ты як думаеш?
- Ну, - адказаў я, - ва ўсякiм разе, гэта лепш за Корпус вайны.
Нiчыя. Я не ведаў, што хацеў сказаць ён, i наадварот. Цi азначала гэта, што тэма вычарпаная i што зараз мы пяройдзем да абмеркавання iншых важных, сапраўды ўрадавых праграм? Не. Я зусiм забыўся, што найгалоўнейшая наша тэма гэта заўсёды мае планы.
- Я быў бы зусiм не супраць, каб ты ўступiў у Корпус Мiру, Олiвэр.