- Каханне?
- Не прамаўляй гэтае слова брудна.
- Каханне? У тваiм узросце? Дзед, мне за цябе страшна.
- Чаму ж гэта? Баiшся, што з'еду з глузду?
- Баюся за тваю халасцяцкую свабоду... За жыццё тваё баюся!
Нябога Рэй. I праўда перапалохаўся.
- Баiшся страцiць добрага суседа?
- Як наконт страцiць - не ведаю. А вось знайсцi - дык ужо знайшоў. Суседку. Яна тут ужо, лiчы, пасялiлася.
Я якраз збiраўся на канцэрт, дык пара было канчаць гэтую гамонку.
- Добра, не бядуй, Рэйманд. Ноймем кватэру ў Ню-Ёрку, будзем цёлак мяняць кожную ноч. Усё пераспрабуем.
- Як гэта - "не бядуй"? Барэт, я ж бачу, што яна цябе абкруцiла.
- Сiтуацыя цалкам пад маiм кантролем, - адказаў я. - Супакойся.
Папраўляючы гальштук, я рушыў да дзвярэй. Але Стратан нiяк не мог суняцца:
- Олi!
- Што?
- Дык вы з ёй спiце?.. Спiце ж?
- О Божа!..
На гэтым канцэрце Джэнi не сядзела побач са мною - яна была на сцэне. Аркестр Бахаўскага таварыства выконваў у Данстэрскiм каледжы Пяты Брандэнбургскi канцэрт, i Джэнi салiравала на клавесiне. Вядома, я ўжо шмат разоў слухаў, як яна iграе, аднак нiколi - з аркестрам i на публiцы. Божа, мяне проста распiрала з гонару. Я не заўважыў у яе выкананнi анiводнае хiбы.
- Ты нават уявiць сабе не можаш, як файна ты iграла, - сказаў я ёй пасля канцэрта.
- Дужа ты разбiраешся ў музыцы, падрыхтунчык.
- Дастаткова разбiраюся.
Мы стаялi ў двары каледжа. Быў такi красавiцкi вечар, калi ўжо верыш, што нарэшце вясна дабярэцца i да Кембрыджа. Калегi Джэнi праходжвалiся паблiзу, у тым лiку i Марцiн Дэвiдсан, якi выстрэльваў вачыма ў мой бок зарады нянавiсцi, i таму я не стаў спрачацца з Джэнi наконт цяжкасцей iгры на клавiшных iнструментах.
Неўзабаве мы прайшлi цераз Мемарыяльныя прысады да берага ракi.
- Глядзi на рэчы цвяроза, Барэт, прашу цябе. Я iграю нармальна. Але не выдатна. Нават не на ўзроўнi тваёй хакейнай зборнай, калi рабiць параўнаннi. Усяго толькi нармальна. Падумай i згадзiся.
Як я мог спрачацца з ёю, калi яна цi не ўпершыню на маёй памяцi не задзiрала носа.
- Добра. Згаджаюся. Ты iграеш нармальна. Я толькi хацеў сказаць, што ты павiнна працягваць iграць.
- Божа, а хто сказаў, што я не хачу працягваць iграць? Дзеля гэтага ж я i збiраюся займацца ў Надзi Буланжэ.
Гэта яшчэ што за навiна? Па тым, як Джэнi асеклася, я адразу зразумеў, што яна прагаварылася.
- У каго? - запытаўся я.
- У Надзi Буланжэ. Гэта знакамiты педагог. Жыве ў Парыжы. - Апошнiя словы яна прамовiла даволi таропка.
- У Парыжы? - запытаўся я, але ўжо досыць павольна.
- Яна набiрае з Амерыкi вельмi мала вучняў. Мне страшэнна пашэнцiла. I стыпендыя будзе вялiкая.
- Джэнiфэр... Ты ад'язджаеш у Парыж?
- Я нiколi не была ў Эўропе. Дачакацца не магу паездкi.
Я схапiў яе за плечы. Можа, занадта груба, не ведаю.
- I даўно ты так вырашыла?
Упершыню за ўвесь час нашага знаёмства яна не змагла глядзець мне ў вочы.
- Олi, ну сам падумай, - сказала яна. - Гэта непазбежна.
- Што - "непазбежна"?
- Мы атрымлiваем дыпломы, i кожны iдзе сваiм асобным шляхам. Ты паступiш у Юрыдычную школу.
- Чакай. Ты думаеш, што ты кажаш?
Цяпер яна паглядзела мне ў вочы. Твар у яе быў сумны.
- Олi, ты будучы мiльянер, а я сацыяльны нуль.
Я ўсё яшчэ трымаў яе за плечы.
- Ну што ты раптам пра нейкiя асобныя шляхi? Мы ўжо разам, мы шчаслiвыя.
- Олi, прашу цябе зноў, падумай добра, - паўтарыла яна. - Гарвард - гэта ўсё роўна як торба з падарункамi ў Санта-Клаўса. Напхаць туды можна чаго толькi хочаш, хоць сама вар'яцкiх цацак. Але калi свята канчаецца, цябе вытрасаюць з гэтай торбы... - Яна запнулася. - ...i тады трэба сунуцца на сваё месца.
- Ты хочаш сказаць, што ты збiраешся пячы булкi ў свайго таты ў Крэнстане, штат Род-Айлэнд?
Я плёў абы-што.
- Пiрожныя, - паправiла яна. - I не трэба смяяцца з майго бацькi.