І я, трымаючыся за шчаку, сказаў:
— Піліп Макаравіч, у мяне зуб вылецеў. Вельмі зубы ляскацелі.
Цяпер Піліп Макаравіч адкрыў рот ад здзіўлення:
— Што-о-о?
— Антон, — паклікаў Васіль, — хадзі сюды. Пакамандуеш.
Забыўшыся пра ўсё, я паляцеў да Васіля. Калі б аж сем удаўчыкаў з пяску вылезлі, то ўсё роўна ляцеў бы, пераскочыў бы праз іх.
— Сеанс закончаны, — прамовіў Васіль.
Мураш, як добра абучаны конь, спыніўся. Я схапіў яго ў руку. Які цёплы, як нагрэты сонцам! Нібы жывы. Не марудзячы націснуў на кнопку, паднёс да рота:
— Мураш, які ты добранькі! Ты ні мяне, ні Васіля ніколі не казычы.
— Хопіць, — сказаў Васіль. — Вось-вось заплачаш. Я апусціў Мураша на пясок.
— Уперад!
Пабег! Мяне паслухаўся і пабег! Якое дзіва!
— Направа!
І направа бяжыць!
— Кругом!
Кругом павярнуўся, нібы сапраўдны салдат!
— Налева!
Бяжыць. Прыгожа бяжыць, спрытна лапкамі перабірае.
— Антон, хопіць, — пачуўся голас Піліпа Макаравіча. — Так мы і за тыдзень да гліняных гор не дабярэмся.
— Сеанс закончаны, — уздыхнуўшы, прамовіў я. А Васіль (ну й Васіль!) схапіў Мураша, прытуліў да грудзей.
— Піліп Макаравіч, няхай Мураш у мяне пабудзе.
Хітранькі! Ой хітранькі! І на гэты раз мяне апярэдзіў. І на гэты раз з носам застануся. Што ж скажа яму Піліп Макаравіч?
— Васіль, не згубіш?
— Піліп Макаравіч, не згублю. У мяне кішэнь вялікая. У маю кішэнь пяць такіх Мурашоў па месціцца.
Хвалько! Ну й хвалько! Пяць Мурашоў у яго кішэнь памесціцца! У мяне не меншая, а пяць не ўлезла б.
— Піліп Макаравіч, калі ласка.
Прычапіўся, як клешч да сабачага хваста. Не адчэпіцца, пакуль свайго не даб'ецца.
— Бяры, — здаўся Піліп Макаравіч.
— Ура! — падскочыў Васіль. — З Мурашом мне нішто не страшна. Я цяпер на голым пяску пераначую, калі прыйдзецца.
— Калі прыйдзецца, пераначуем у палатцы, — сказаў Піліп Макаравіч. — І зробім так. Загадаем Мурашу, каб вакол палаткі бегаў.
— Будзе вартаваць? Як сабака? — здзівіўся я.
— Нікога і блізка не падпусціць.
— А не стоміцца, бегаючы цэлую ноч?
— Гэта ж супер-камп'ютэр, — сказаў Піліп Макаравіч.
— А-а-а… — працягла вымавіў я.
Васіль падміргнуў мне і схаваў Мураша ў кішэнь.
Гляніныя горы, пра якія расказваў Сакс, мы ўбачылі яшчэ здалёку. Высока ўздымаліся рознакаляровыя вяршыні: чырвоныя, блакітныя, белыя, карычневыя, ружовыя. Рознага колеру гліна — рознага колеру вяршыні.
— Казка, — сказаў Васіль.
— Млосна ад гэтай казкі,— прамовіў Сакс. Я шапнуў Васілю:
— У Сакса, як сказала б наша настаўніца малявання, няма пачуцця прыгожага.
— Пажывём — пабачым, — прагаварыў Васіль. Пяскі засталіся ззаду. Мы ступілі на цвёрдую, што ток, гліну. Паглядзелі б вы на гэты гліняны ток, які цягнуўся да самых гор. Здавалася, хтосьці пырснуў на паверхню гліны, перад гэтым змяшаўшы розныя фарбы: сінія, блакітныя, белыя, чырвоныя, ружовыя, карычневыя.
Што яшчэ здзівіла нас? Гліняны ток быў падзелены на кавалачкі рознай формы. Нібы паркет. Праўда, паркет робяць з роўных плітак, аднолькавай, правільнай формы. Тут жа нібы хто абы-як, для смеху, вялізнымі нажамі рэзаў.
— Хоць танцуй, — тупнуў я.
— З балончыкам за плячыма не вельмі патанцуеш, — заўважыў Васіль.
Няма што казаць: не патанцуеш. Ох і надакучыў мне гэты балончык! Горш, чым муляк на назе. Быццам скула.
— Чаму тут гліна? — звярнуўся я да Піліпа Макаравіча.
— З гор дажджы змылі,— растлумачыў Піліп Макаравіч.
— А чаму яна такімі кавалачкамі? — пацікавіўся Васіль.
— Мокрая гліна высахла і пад сонцам патрэскалася. Сонца лепіць форму як прыходзіцца.