— Адзін аднаму на галаву станем?
— Не на галаву, а на плечы, як акрабаты становяцца, як артысты ў цырку. Хоча з печы зваліцца і патыліцы не пабіць.
— Унізе ты станеш, а мы ўсе на цябе?
— Спярша стане Сакс, на Сакса Піліп Макаравіч, на Піліпа Макаравіча ты, а я на цябе. Вось і дастанем да самага верху сцяны.
Васіль засмяяўся:
— Ты без лесвіцы на мяне не залезеш. Дамоў па лесвіцу пабяжыш?
— Залезу. Не хвалюйся.
— Значыць, залезеш, да самага верху сцяны дастанеш. А пасля што?
— Пералезу праз сцяну.
— Ты пералезеш, а мы тут застанемся?
І праўда, я пералезу на той бок, а яны на гэтым застануцца. Што ж адзін буду рабіць? Як назад пералезу? Бегчы да валадара Карпа і прасіць: «Паночак, міленькі, перасадзі праз сцяну?» Ен перасадзіць… Так перасадзіць, што млосна стане. Цікава выходзіць: я на тым баку сцяны, а Піліп Макаравіч, Сакс і Васіль на гэтым. Не падумаў.
— Чаго стаіш? — не сунімаўся Васіль. — Камандуй. Будзем піраміду рабіць. На той бок сцяны палезеш.
— Я хацеў, каб лепей было, — кажу Васілю. — Ну, не разлічыў. Дык трэба смяяцца?
— Не буду, — прагаварыў Васіль. — Ты мяне так насмяшыў, што на тры дні хопіць. Як харчовага прэпарату, які Піліп Макаравіч вынайшаў.— І, схапіўшыся за жывот: — Ха-ха-ха… Як харчовага прэпарату… Ой, не магу…
Да мяне падышоў Піліп Макаравіч, паклаў руку на плячо.
— Малайчына Антон.
І Піліп Макаравіч з мяне смяецца. А я яму каменьчык-зорачку даў, не пашкадаваў.
— Піліп Макаравіч, я хацеў… Я галаву ламаў…
— Ведаю, што хацеў дапамагчы ўсім нам, — сказаў Піліп Макаравіч. — Малайчына.
Я з палёгкай уздыхнуў. Значыць, не смяецца. Толькі блага падумаў пра яго. Часта так бывае. Чалавек стараецца дапамагчы табе, хоча парадаваць цябе, а думаеш, што на злосць робіць.
— Э-эх! — уздыхнуў Сакс. — Няма рады. Прыйдзецца назад вяртацца. Есць яшчэ адна цясніна, якая вядзе да горада. Праўда, далекавата яна. Ды нічога не зробіш.
— Зробім, — прагаварыў Піліп Макаравіч. — Есць адна ідэя. Тады ў галаву прыйшла, калі Антона слухаў. Ен мне ідэю падказаў. Разумееце?
Я зірнуў на Васіля так, быццам выйграў у яго шахматны матч на званне чэмпіёна свету.
— Не злуйся, — паціху прамовіў Васіль. А я, знарок адвярнуўшыся:
— Піліп Макаравіч, якая ідэя прыйшла вам у галаву?
Карцела сказаць: «Якую ідэю падказаў вам я?» Ды пасаромеўся.
— Мураш нам дапаможа.
У Васіля вочы на лоб палезлі.
— Дапаможа праз гэтую сцяну пералезці?
— Дапаможа праз гэтую сцяну пералезці.
— Няўжо ён нас перанясе?
— Не перанясе, а перавязе, — паправіў я Васіля.
— І не перанясе, і не перавязе, — сказаў Піліп Макаравіч. — Мы інакш зробім.
Я штурхнуў Васіля ў бок.
— Мураша не згубіў?
— Не.
Васіль выняў з кішэні Мураша, аддаў Піліпу Макаравічу.
— Што вы задумалі зрабіць? Хутчэй расказвайце. Піліп Макаравіч падміргнуў Васілю, шчоўкнуў двума пальцамі.
— Глядзі, Васіль.
Глядзеў не толькі Васіль. Мы з Саксам таксама не спускалі вачэй.
А Піліп Макаравіч дастаў з рукзака тонкую шоўкавую вяроўку, разматаў яе, пасля выняў з кішэні цюбік, падобны на той, у якім зубная паста, узняў угору.
— Тут той клей, які трапіў на асінку. Да яе Сакс прыклеіўся. Памятаеце?
— Гэты клей асаблівай трываласці? — азваўся Васіль.
— Правільна.
Што ж збіраецца рабіць Піліп Макаравіч? Няўжо зноў Сакса прыклеіць? Глупства. Вось калі б Васілю гэтага клею на язык капнуць, то не пашкодзіла б.
— Навошта вяроўку і клей дасталі? — не выцерпеў Васіль.
— Пабачыш — здагадаешся.
Піліп Макаравіч капнуў кропельку клею Мурашу на спіну.
— Антон, патрымай, — падаў мне цюбік.