— Антон, ты не спіш?
— Не сплю.
«І чаму мне ўсё ежа сніцца? — думаю. — Сюды ляцелі — пірагі сніліся. Мама пякла. Цяпер бульбу з татам пяклі. І тады не мог дачакацца, калі спякуцца, і цяпер не цярпелася. Чаму так? Есці не хочацца. На тры дні Піліп Макаравіч сваім харчовым прэпаратам накарміў. А яшчэ гэты Карп… Няўжо ён такі ж лысы, як і ягоны любімы леў? Лезе абы-што ў галаву».
— Антон, ты малайчына.
— Кепікі строіш? — пазяхаю я.
— Праўду кажу, — прамовіў Васіль. — Калі б не ты, то мы не прачнуліся б.
— Чаму?
— Ты як засвістаў носам, дык я адразу падхапіўся. Думаў, што міліцыянер свішча. Мяне ў горадзе аднаго разу, калі вуліцу няправільна пераходзіў, міліцыянер хацеў аштрафаваць. Ледзь я адгаварыўся.
— Табе міліцыянер прысніўся? — пытаюся ў Васіля.
— Не памятаю, — прызнаўся Васіль.
— А мне прыснілася, што на выгане з татам бульбу пяклі. Расказаць?
— Пасля раскажаш. Некалі тары-бары разводзіць. Лесвіцу падымай.
— Цёмна. Галаву можна скруціць.
— Пратры вочы, — параіў Васіль. — Прывыкнуць да цемры.
Я працёр кулаком вочы. Сапраўды, у сутарэнні нібы пасвятлела.
Мы з Васілём паклалі на лесвіцу цюфякі, узяліся за лескі (Васіль спераду, я ззаду) і, спатыкаючыся, панеслі.
На вуліцах — ні ліхтарыка. Цемра ахутвае горад. Ціха-ціха. Толькі мы з Васілём ідзём, нясём лесвіцу, на ёй — матрацы. Крыху смешна, калі паглядзець збоку.
Але мне, прызнаюся, было не да смеху. Я раз-пораз азіраўся. Вось-вось, здавалася, выскачыць Таран-тарантул, галёкне на ўсю вуліцу: «Куды лесвіцу цягнеце?»
Вось і гмахі палаца. Я стараўся ступаць нячутна, што кот, нават дыханне стрымліваў. Мінулі вароты. Уф, пранесла. Цяпер і ўздыхнуць можна.
— Пранесла, — шапчу Васілю. — Спяць як забітыя.
— Кладзі лесвіцу, — скамандаваў Васіль.
— Гэта можна, — кажу. — Рукі анямелі. Васіль зноў камандуе:
— Здымай матрацы.
Хуценька знялі матрацы, прыставілі лесвіцу да сцяны. Першым палез Васіль. Я падаў яму адзін матрац, другі, трэці, чацвёрты.
— Паклаў на сцяну? — цікаўлюся.
— Паклаў.
— І ўніз кінуў?
— Кінуў. Давай за мною.
Васіль стаў на сцяну і скокнуў уніз. Знік, быццам і не было яго. Непрыемна, скажу вам, заставацца ў цемры, калі вакол ні душы.
Я хуценька палез па лесвіцы, ускарабкаўся на матрацы. Мякка, хоць кладзіся ды спі. Хітра прыдумалі.
— Васіль, дзе ты? — пазваў я ціха.
— Тут, — азваўся знізу Васіль.
— Не пакалечыўся?
— Не пакалечыўся, не пакалечыўся. Хоча з лаўкі зваліцца, ды не ўдарыцца.
— Куды мне скакаць?
— Прама, як стаіш. Хутчэй.
Я ўдыхнуў паветра і скокнуў уніз. На шчасце, трапіў якраз на матрацы.
— ідзі сюды, — паклікаў Васіль.
— А матрацы хай застаюцца?
— Хай застаюцца. На плячах будзем цягаць? Хопіць і балончыкаў.
Так-то яно так, але не думае пра тое, што легіянеры раніцай заўважаць. Тады яны ўсё наваколле ператрасуць. Нідзе схованкі не знойдзем.
— Васіль, легіянеры раніцай заўважаць.
— Мы гэтай жа ноччу пастараемся назад выбрацца.
— А лесвіца? Мы яе на тым баку пакінулі.
— А-а-а, — у роспачы прамовіў Васіль. — На гэты бок трэба было перацягнуць. Зусім забыліся.
— Дык што рабіць?
— Піліпа Макаравіча вызвалім. Ён нешта прыдумае.
— Прыдумае, — як рэха, азваўся я.
Рушылі наперад. Ні травы, ні ямінак пад нагамі. Роўна-роўна. Значыць, і тут, як і ў горадзе, гліна.