Зразумела, чаму павёў у батанічны сад. Добранькім прыкідваецца, у камізэльку плача. Думае, што паверым яму. Пляце сетку, нібы павук павуціну. Бач, як натапырыў вушы. Чакае, калі прызнаемся. Няма дурняў. Дарэмна спадзяешся.
— Мы да вашага льва і блізка не падыходзілі,— сказаў я. — Патрэбен ён нам.
— Леў сам стаў скакаць і качацца. Так яму захацелася, — дадаў Васіль.
Думаеце, што адчапіўся Таран? Прамаўчаў? Такі не адчэпіцца.
— Хлопчыкі, верце мне. Я добры чалавек. Я ніколі нікому нічога ніякага, а калі што якое, дык што там такое? Я ваш сябар. Я з вамі заадно. Шапніце мне на вуха. Лягчэй на душы стане. Ой як цяжка сакрэты насіць! Шапніце, не бойцеся. Нікому не скажу. Каб я з гэтага месца не сышоў.
«Добранькі,— падумаў я. — І лісіца пякла жука на леташнім вогнішчы ды прыгаварвала: «Спячэцца не спячэцца, а яшчэ далей звалачэцца — вазьму ды з'ем».
— Хлопчыкі, чаму маўчыце? Ці вам цяляты языкі ад'елі?
— Мы хочам па палацы пагуляць, — прамовіў Васіль. — Дазволіце?
— Я дазволіў бы, але пан Карп не дазволіць, — уздыхнуў Таран. — Пан Карп чакае вас. Хадзем да яго. Такі мой лёс, даражэнькія. Так што не крыўдуйце.
Мы зразумелі, што спрачацца цяпер — толькі язык аб зубы біць. Моўчкі папляліся ў палац, на сустрэчу з Карпам.
Карп, як і тады, сядзеў на троне. Побач, як і тады, стаяў волат-дуб генерал Курт. А вось Саўкі не было.
— Не прызналіся? — прагаварыў Карп, як толькі ўбачыў нас.
Таран, сагнуўшыся, падбег да трона.
— Пан Карп! Мой дарагі пан Карп! Яны хітрыя, што чэрці. Яны ніколі не раскажуць.
Мы з Васілём амаль не слухалі. Глядзелі то ў адзін бок, то ў другі. Што, калі дзе-небудзь у куце Мураш ляжыць?
— Круцяцца, як на патэльні,— пачуўся ледзяны голас Карпа.
Тут як тут Таран. Вырачыў вочы:
— Не круціцца! Дам дыхту.
— Вылузваецеся са скуры. Брыдка глядзець, — не сцярпеў я.
Таран, сагнуўшыся, — да трона.
— Пан Карп, яны мяне зневажаюць. Карп зірнуў на нас, як тры грошы даў.
— Закаваць у ланцугі і навечна пасадзіць у цямніцу.
«Нас нельга садзіць. Нас дома чакаюць», — хацеў крыкнуць я. Ды стрымаўся. Хіба яны зразумеюць?
— Дакруціліся? — усклікнуў Таран. — У пана Карпа слова цвёрдае. У цямніцу вас. У цямніцу! Ха-ха-ха…
— Смяецца той, хто смяецца апошнім, — прамовіў я.
— А-а-а, мае поні! — пачулася ззаду.
Мы азірнуліся. Саўка. Усміхаецца як нічога ніякага. А ў руках… У руках наш Мураш.
— Поні! Мае поні! — паўтарыла Саўка з нейкім асаблівым замілаваннем.
Мы з Васілём некалькі секунд стаялі як у здранцвенні. Не адрываючыся глядзелі на Мураша.
Саўка ўсё бліжэй, бліжэй. Усміхаецца нафарбаванымі вуснамі:
— Мае поні будуць мяне катаць. Цэлы дзень катаць. Я папрашу пана Карпа, каб ён загадаў зрабіць маленькі возік. І два маленькія хамуцікі. А яшчэ… Яшчэ пугу хачу. Калі поні не паслухаюцца, я буду іх пугай шлёг-шлёг.
— Пані Саўка, — кашлянуў у кулак Таран, — пан Карп загадаў, каб вашых поні навечна пасадзілі ў цямніцу. Ім там, пані Саўка, спакайней.
Саўка спынілася каля нас.
— Чаму спакайней?
— Яны самі просяцца ў цямніцу. Ім даспадобы там.
— Мне можна ўзяць гэтага жучка? — прамовіў Васіль, звяртаючыся да Саўкі.
— Якога жучка просіць мой поні?
— Вось гэтага, — паказаў Васіль на Мураша. Няўжо не дасць? Няўжо прыйдзецца з рук вырываць? Неяк нядобра.
Я неўпрыкметкі зірнуў на Тарана. Напяўся ўвесь. Відаць, здагадваецца, што нездарма Васіль просіць Саўку, каб Мураша аддала. Што ж будзе? Што?
Саўка, усміхаючыся, працягнула Мураша.
— Ен мне не патрэбен. На калідоры знайшла. Вазьмі. Крыху пацешышся, а пасля ў вазок запрагу.
Васіль схапіў Мураша абедзвюма рукамі.
— Дзякую.
— Забраць, — крыкнуў Таран. А генерал Курт:
— Маў-чаць!
Васіль кінуўся да дзвярэй. Таран — за ім. Дагоніць, адбярэ. Учэпіцца, што кіпцюрамі, і пішы прапала.
Доўга не думаючы я ўпаў на жывот і схапіў Тарана за нагу. Таран грукнуўся на падлогу. Ускочыў.
— Адпусці. Затапчу.
«Ага, затопчаш, — думаю. — Не ўдасца». І за другую нагу. Трымаю з усёй сілы.