Азірнуліся — побач легкавушка. Таран зубы скаліць:
— Ад мяне яшчэ ніхто не ўцёк. Каб я так жыў. Заварочвайце аглоблі.
Мы спыніліся. Спынілася і легкавушка на курыных лапах. Надзьмутыя, што індыкі, сядзяць легіянеры, а Таран усміхаецца. Здаецца, вось-вось вылезе і расцалуе.
— Знайшоў! Ах, жэўжыкі! Ах, даражэнькія! Знайшоў!
— Мураш вас не заказытаў? — прамовіў Васіль.
— Мы вашаму Мурашу лапкі адарвалі. Хі-хі-хі,— захіхікаў Таран.
Няма Мураша. Знішчылі. Болей не пабяжыць ні направа, ні налева, не павернецца кругом… На мае вочы навярнуліся слёзы.
— Радуецеся?
— Чаму не! Цяпер вам ніхто не дапаможа.
— Невядома, дапаможа ці не дапаможа, — праз зубы працадзіў я.
— Ай-я-яй! Якія нядобрыя хлопчыкі! — з дакорам прамовіў Таран. — У цямніцу садзіць не хацелася б, а прыйдзецца.
— Расце! На пяску нешта расце! — галёкнуў легіянер, які сядзеў з краю.
— Расце! — крыкнуў Васіль. — Лес расце! Сапраўды, з пяску падымаліся маленькія кволыя парасткі. Як мы раней іх не заўважылі! Значыць, прайшло паўгадзіны, як насенне кінулі.
— Прайшло-о-о! — не вытрываў я.
А Таран, стараючыся перакрычаць мяне:
— Павырываць! Патаптаць!
— Лес расце! — крыкнуў Васіль. І я на ўсю сілу:
— Ле-е-с!
З легкавушкі выскачылі легіянеры, сталі таптаць парасткі нагамі. А яны, нашы парасткі, раслі, падымаліся проста на вачах. Іх станавілася болей і болей.
— Ура-а-а! — крыкнуў Васіль і давай скакаць. І я скакаў, стараючыся не зачапіць дрэўцы.
— Ура-а-а!..
Да нас падскочыў Таран.
— Схапіць! Звязаць! — загадаў легіянерам. Легіянеры падбеглі, звязалі нам рукі, упіхнулі ў
легкавушку. Таран сеў на сядзенне, націснуў на нейкую кнопку. Легкавушка падскочыла і пабегла на сваіх курыных лапах.
— Дасмяяўся? — гукнуў я ў самае вуха Тарану.
— Чыя ўзяла? — прагаварыў Васіль. Твар у Тарана перасмыкнуўся.
— Вы яшчэ паплачаце ў мяне, даражэнькія. Усё-ўсё пану Карпу раскажу. Па галоўцы не пагладзіць.
Легкавушка на курыных лапах імчалася ў горад. А тут, сярод пяскоў, рос, падымаўся лес. Лес, які павінен быў даць жыццё планеце Сіз. Жыццё, якое нясе радасць, шчасце.
На гэты раз дзверы, якія вялі ў залу, былі адчынены. Таран спыніўся.
— Каб ціха стаялі. Пан Карп і пані Саўка не ў гуморы.
Так, не ў гуморы. Яны бегалі па зале і спрачаліся. А генерал Курт, што слуп, стаяў каля трона і, вылупіўшы вочы, глядзеў на іх. Ен, відаць, анічога не разумеў. Затое мы з Васілём добра разумелі.
— Хачу, каб яны былі маімі поні,— лапатала Саўка, наступаючы на Карпа.
Карп стараўся ўцячы ад яе, кідаючыся то ў адзін бок, то ў другі. Пэўна, так даняла, што ў пяты закалола.
— У цямніцу іх трэба, у цямніцу, — казаў, як агрызаючыся, Карп.
— Не, поні.
— У цямніцы ім будзе лепей.
— Будзе лепей, калі ў вазок запрагу.
Дзіўныя ў іх разважанні. Можна падумаць, што яны мне і Васільку стараюцца прафесію выбраць, якая дапаможа па жыцці крочыць. А разабрацца? Адзін з агнём, а другі з полымем.
— Дзе Таран? Дзе той валацуга бадзяецца? — тупнуў нагою Карп.
— Я тут, мой любімы пан Карп, — убег у залу Таран.
— Хлопчыкаў злавіў?
— А як жа. Я і мурашку злавіў бы, калі б вы загадалі. Я за вас і ў агонь і ў ваду, — лістам слаўся Таран.
Курт раптам:
— Маў-чаць!
— Не гарлапань, — паморшчылася Саўка. — Надакучыў ты мне.
— Хлопчыкаў,— загадаў Карп.
— Хлопчыкаў,— гукнуў Таран. Мы ўвайшлі ў залу.
— Поні! Мае поні з'явіліся! — аж запляскала ў далоні Саўка.
— Дзе ты іх злавіў? Дзе яны хаваліся? — ледзяным голасам прагаварыў Карп, звяртаючыся да Тарана.