— Што азначае «в» у квадраце? — не зразумеў Косця.
— Два выйгрышы. Твой і мой. Авечка і нутрыя. Косця моўчкі паціснуў мне руку.
Аўтобус спыніўся непадалёку ад рынку. Рынак гудзеў, як патрывожаны вулей. Куды ні глянь — усюды людзі. Цэлае мора людзей. Усюды гамонка, усюды шум.
__Дзе білеты прадаюць? — пытаюся ў Косці.
— А хто яго ведае. Мо там, а мо там, — Косця паказаў спачатку направа, а потым налева.
— А можа, там? — перадражніў я яго, падымаючы палец угору.
— Вы хочаце латарэйныя білеты купіць? — пачулася побач.
Мы азірнуліся. Дзяўчынка перад намі. У руках трымае прыгожа сплецены кош, паўнюткі агністых астраў. Твар у яе расчырванеўся, свеціцца радасцю.
— Бачыце, якую прыгажосць выйграла, — пахвалілася дзяўчынка.
— А яшчэ ёсць латарэі, не разабралі? — захваляваўся Косця.
Дзяўчынка засмяялася.
— Вам хопіць. Вунь да таго зялёнага павільёнчыка ідзіце. Бачыце?
Дзяўчынка яшчэ штосьці казала, але мы ўжо не слухалі яе. З усіх ног кінуліся да зялёнага павільёнчыка.
Каля павільёнчыка стаяла гаманкая чарга. Мы прымасціліся ззаду, пачалі прыслухоўвацца да гаворкі.
— Што ў цябе? — пыталіся ў кагосьці.
— Кілаграм яблыкаў выйграў!
— Забірай гарбуз, забірай, — чулася недзе за спінамі.
— Не занясу я яго. Вунь ён які вялікі! Не, не занясу, — аднекваўся жаночы голас.
— Забірай. Усю зіму будзеш семкі лушчыць.
— А цялё яшчэ не выйгралі? — усё турбавалася бабуля, што стаяла перад намі.
— Пра цялё пытаецца… Значыць, і авечкі ёсць, — шапнуў Косця.
— Не выйгралі цялё? — старалася перакрычаць гаманлівую грамаду бабуля.
— Павялі цялё! Лысенькае! — крыкнуў на ўсю моц нейкі хлапец.
Чарга закалацілася ад смеху.
— Трэба самой праверыць, — сказала бабуля і пасунулася ў натоўп.
Праз хвіліну яна вярнулася.
— Стаіць цялятка, стаіць… — задаволена прамовіла яна.
Нарэшце мы наблізіліся да павільёна. За прылаўкам стаяла маладая жанчына і прадавала латарэйныя білеты.
Косця падаў два рублі.
— Мне на ўсе.
Жанчына адлічыла чатыры білеты.
Трымай. Наступны. Не затрымлівайце чаргу. Наступным, які затрымліваў чаргу, быў я.
— Калі ласка, вазьміце. На ўсе… — падаў я жанчыне скамечаныя рублі.
— Трымай.
Мы адышліся ўбок.
Талерка, ты першы правярай.
— Боязна, — сказаў я.
— І мне боязна, — прызнаўся Косця. — Давай разам праверым.
— Давай, — пагадзіўся я.
Мы, спяшаючыся, разгарнулі білеты, скручаныя ў некалькі столак.
— Клінковы сыр… — ніякавата ўсміхнуўся Косця.
— І ў мяне клінковы сыр…
Стаіўшы дыханне, зноў раскручваем білеты.
— Клінковы сыр! — усклікваю ў роспачы.
— Клінковы сыр, — збянтэжана мармыча Косця. — Ну й парадачкі ў іх! Мабыць, задумалі абкарміць клінковымі сырамі.
— Мабыць, — пагадзіўся я з ім. — Цяпер ты адзін правярай, а я пачакаю.
Косця асцярожна, быццам баючыся, каб не ўзарваўся, разгортвае латарэйны білет.
— А-а… — нарэшце вымаўляе, заікаючыся.
— Авечка? — аж падскочыў я.