Сяк-так надзеў Косця Гноміку аброць. Не ведаю, як вытрымаў Гномік гэтую пакуту.
— Вядзіце Гноміка да воза! — крыкнула Рая. — Чаго марудзіце?
Раскамандавалася. Добра ёй здалёк крычаць. Быццам без яе не ведаем, што да воза трэба весці. Сама паспрабавала б.
Цягну я Гноміка за аброць, а ён упіраецца, не ідзе. Хіба скранеш яго з месца?
— Хлопцы, вярхом сяду, — нарэшце здагадаўся я, як прывесці Гноміка да воза. — Падсадзіце мяне.
— Максім, не трэба! — закрычала Рая. — Упадзеш! Хіба можна адступаць, калі дзяўчынка на цябе глядзіць, калі так хвалюецца за цябе?
Я стаў каля Гноміка, ухапіўся абедзвюма рукамі за грыву, падскочыў і ўскараскаўся на спіну.
— Но, но, — паціхеньку стукнуў яго па шыі. Гномік зразумеў мяне: ён няспешна пайшоў да воза.
Я сядзеў прама-прама, высока ўзняўшы галаву.
Крыху ззаду ішлі Косця, Дзяніс і Ігар. Косця ўсё прасіў:
— Максім, злезь. Я праеду. Дай праехаць.
Каля воза я саскочыў з Гноміка, сказаў Косцю:
— Можаш пакатацца. Мне не шкада.
Хацеў Косця на Гноміка залезці, ды Рая не дазволіла:
— Вы катацца прыйшлі? А па канюшыну хто паедзе?
І Дзяніс Раю падтрымаў:
— Трэба ехаць, хлопцы. Другім разам пакатаемся. Я пагладзіў Гноміка па спіне, прагаварыў:
— Абавязкова пакатаемся. Гномік разумны конь. Ён усіх нас пакатае.
— Давайце Гноміку ногі бінтам абматаем, — прапанаваў Ігар. — Я аднаго разу з татам быў на спаборніцтвах. Там у многіх коней ногі каля капытоў белыя.
Мне Ігарава задума спадабалася.
— У каго ёсць бінт? — пытаюся.
— У мяне, — сказала Рая. — Я знарок з сабою ўзяла. На полі ўсялякае можа здарыцца.
Я ўзяў у Раі скрутак бінту, разматаў яго і разарваў на чатыры роўныя кавалкі.
— На кожную нагу па кавалку, — паказваю Дзянісу.
А Дзяніс раптам заўпарціўся.
— Глупства выдумаў. Хочаш, каб Гномік табе зубы пералічыў?
Мы, напэўна, доўга спрачаліся б з Дзянісам, ад свайго я не люблю адступацца, але Рая папрасіла:
— Хлопчыкі, запрагайце. На поле не трапім.
Так я і не абматаў Гноміку ногі. Толькі скрутак бінту сапсаваў.
Мы прынеслі хамут, падсядзёлак, лейцы, дугу.
— Бяры, — паказваю Косцю на хамут.
А Косця топчацца, на Дзяніса, Ігара пазірае. Тыя ўбок адвярнуліся.
— Бяры, — цягну Косцю за рукаў.— Ты ўжо аброць надзяваў. У цябе выйдзе.
Косця, уздыхнуўшы, падняў з зямлі хамут.
— Мацней трымайце Гноміка. Надзену хамут, а ён возьме ды ўцячэ.
Ігар з Дзянісам з аднаго боку, а я з Раяй з другога боку ўзяліся за аброць.
Косця падняў хамут, стаў насоўваць Гноміку на галаву. Хамут дайшоў да вачэй. Упіраецца Косця, стараецца, а хамут далей не лезе.
— Мацней піхай! — крычыць Дзяніс.
— Давай! Давай! — падбадзёрвае Ігар.
Нарэшце кінуў Косця хамут на зямлю.
— Не надзяваецца. Рукі самлелі.
— Няўмека, — папракнула Рая. — Рукі ў яго самлелі! Глянь! Вунь у Гноміка слёзы на вачах…
Пакрыўдзіўся Косця. Адышоўся ўбок і сеў на траву.
— Давай я паспрабую, — узяўся за хамут Ігар.
Ігару ўдалося нацягнуць хамут да вушэй, зусім затуліў Гноміку вочы. Не вытрываў Гномік: трасянуў галавою і скінуў хамут на зямлю.
Ігар падняў хамут, узняў над галавою і… надзеў сабе на шыю.
Відаць, ён сам не чакаў гэтага, бо здзіўлена прамовіў:
— Пралазіць… А я:
— Запрагайце яго ў воз, пакуль на балота не ўцёк. Ігар, мусіць, спалохаўся, што ў воз запражэм, бо хуценька скінуў хамут з галавы.