- Толькi не як я, - сказаў Эл. На пляцоўцы зноў зайгралi, i ён пачаў прытупваць у такт нагой. - Пойдзем, - сказаў ён.
З палаткi высунула галаву таўшчэзная жанчына i глянула на яго грозным вокам.
- Iдзi сваёй дарогай, праходзь, - зласлiва сказала яна. - Дачка мая даўно заручаная. Яна замуж выходзiць - хутка жанiх прыедзе.
Эл гарэзлiва падмiргнуў дзяўчыне i пайшоў далей, прытупваючы на хаду пад музыку, паводзячы плячамi i памахваючы рукамi. Дзяўчына пазiрала яму ўслед.
Бацька паставiў талерку на скрыню i ўстаў.
- Ну, хадзем, Джон, - сказаў ён i растлумачыў мацi: - Хочам пагаварыць тут з аднымi людзьмi, даведаемся, можа, дзе работа ёсць. - Разам з Джонам ён пайшоў да домiка адмiнiстратара.
Том падабраў кавалкам куплёнага хлеба рэшткi мяснога соўсу на талерцы i адправiў яго ў рот. Тады падаў талерку мацi, i тая апусцiла яе ў вядро з гарачай вадой, памыла i дала выцерцi Ружы Сарона.
- А ты хiба на танцы не пойдзеш? - запыталася ў Тома мацi.
- А як жа, пайду, - адказаў Том. - Мяне выбралi ў камiсiю дзяжурыць. Трэба пазабаўляць сяго-таго з гасцей.
- У камiсiю ўжо выбралi? - здзiвiлася мацi. - Гэта, вiдаць, таму, што ты работу маеш?
Ружа Сарона нахiлiлася, каб пакласцi талерку ў скрыню. Том, паказваючы на яе, сказаў:
- А божа, як яна таўсцее!
Ружа Сарона залiлася чырванню i ўзяла ў мацi яшчэ адну талерку.
- Чаму ж ёй не таўсцець, - сказала мацi.
- I прыгажэе, - дадаў Том.
Ружа Сарона яшчэ гусцей пачырванела i апусцiла галаву.
- Сцiхнi ты, - прашаптала яна.
- Чаму ж ёй не прыгажэць, - сказала мацi. - Маладзенькiя, што носяць дзiця пад сэрцам, заўсёды прыгажэюць.
Том засмяяўся:
- Калi яна i далей будзе так пухнуць, ёй давядзецца жывот на тачцы вазiць.
- Ды сцiхнi ты, - сказала Ружа Сарона i схавалася пад брызентам.
Мацi ўсмiхнулася:
- Не дражнi яе.
- Ёй гэта даспадобы, - сказаў Том.
- Я ведаю, што ёй даспадобы, i ўсё-такi гэта яе трывожыць. Яна i так па Конi тужыць.
- Ну, на Конi даўно пара рукой махнуць. Ён не iначай як на прэзiдэнта Злучаных Штатаў вучыцца.
- Пакiнь яе, не чапай. Яе доля i так незайздросная.
Да палаткi, шырока ўсмiхаючыся, падышоў Уiлi Iтан.
- Ты Том Джоўд? - запытаўся ён.
- Я.
- Я старшыня святочнай камiсii. Ты нам будзеш патрэбны. Мне пра цябе гаварылi.
- Што ж, мы з табой разам пацешымся, - сказаў Том. - Пазнаёмся, гэта мая ма.
- Добры вечар, - сказаў Уiлi.
- Вельмi прыемна, - адказала мацi.
Уiлi сказаў:
- Мы паставiм цябе спачатку каля варот, а потым пяройдзеш на танцпляцоўку. Прыглядайся да тых, хто ўваходзiць, i, можа, адразу i высачыш iх. З табой будзе яшчэ адзiн хлопец. А крыху пазней пойдзеш танцаваць i будзеш пiльна прыглядацца.
- Добра, гэта я магу, - пагадзiўся Том.
- А хiба можа што здарыцца? - устрывожылася мацi.
- Не, мэм, - адказаў Уiлi. - Нiчога такога.
- Зусiм нiчога, - сказаў Том. - Ну пайшлi. Убачымся з табой, ма, на танцах. - Том i Ўiлi шпарка пакрочылi да галоўных варот.
Мацi паставiла памыты посуд на скрыню.
- Выходзь! - крыкнула яна i, не пачуўшы адказу, паўтарыла: - Выходзь, Разашарна.
Ружа Сарона выйшла з-пад брызенту i зноў узялася выцiраць талеркi.
- Том проста жартаваў, - сказала мацi.
- Ведаю. Няхай сабе. Толькi мне непрыемна, калi на мяне глядзяць.
- Ну, тут ужо нiчога не зробiш. Глядзець будуць. Людзям прыемна ж палюбавацца на маладзенькую, калi яна дзiця чакае - прыемна i весела. А ты на танцы не збiраешся?
- Збiралася... А цяпер не ведаю. Хачу, каб Конi вярнуўся. - Ружа Сарона гучна паўтарыла: - Я хачу, ма, каб Конi вярнуўся. Больш так я не магу.
Мацi пiльна паглядзела на яе.
- Я разумею. Толькi глядзi, Разашарна, не асарамацi сям'ю.