- Вельмi ўжо далёка, - сказаў Том. - На бензiн не хопiць. Не дабяромся. Вось ты, ма, кажаш - думайце. А я толькi i раблю, што думаю. Увесь час думаю.
Дзядзька Джон сказаў:
- Тут адзiн гаварыў, быццам хутка пачнуць бавоўну збiраць у Туларэ. Ад лагера, кажа, недалёка.
- Трэба ехаць адсюль, i як мага хутчэй. Хоць лагер добры, а я тут усё роўна больш не застануся. - Мацi падхапiла вядро i пайшла ў санiтарны блок па гарачую ваду.
- Мацi ў нас зусiм нейкая незгаворлiвая стала, - сказаў Том. - Даўно ўжо яе такой злоснай не бачыў. Аж кiпiць.
Бацька з палёгкай уздыхнуў:
- Што ж, яна хоць начыстую загаварыла. Я ўжо колькi начэй не сплю, галава разрываецца. А цяпер можна ўсё адкрыта абмеркаваць.
Мацi вярнулася з поўным вядром вады, ад якой iшла пара.
- Ну што, падумалi? - патрабавальна запыталася яна.
- Усё яшчэ вырашаем, - адказаў Том. - А што, калi i праўда на поўнач рушыць - туды, дзе бавоўна? Тут мы ўжо ўсё абшнарылi. Нiчога тут не знойдзеш, гэта ясна. Давайце, можа, адразу i пагрузiмся, паедзем на поўнач. Якраз паспеем да самага збору. Мне так i карцiць ужо адчуць пад рукой бавоўну. Бак у цябе поўны, Эл?
- Амаль поўны - дзвюх цаляў не хапае да верху.
- Думаю, даедзем.
Мацi занесла талерку над вядром.
- Ну дык як? - запыталася яна.
Том сказаў:
- Тваё ўзяло, ма. Здаецца, едзем. Так, тата?
- Трэба, думаю, ехаць, - адказаў бацька.
Мацi перавяла на яго позiрк.
- Калi?
- Марудзiць нельга. Можна i заўтра рана.
- Ранiцай i паедзем. Я ж сказала вам, колькi ў нас засталося.
- Ты, ма, не думай, што я не хачу. Я ўжо два тыднi дасыта не еў. Жывот набiваць - набiваў, ды толку ад такой яды мала.
Мацi акунула талерку ў вядро.
- Ранiцай едзем, - сказала яна.
Бацька хмыкнуў.
- Вось якiя часы насталi, - з'едлiва сказаў ён. - Раней мужчына ўсiм распараджаўся. А цяпер жанчыны камандуюць. Вiдаць, самая пара прызапасiць дручок.
Мацi паставiла на скрыню талерку, з якой яшчэ сцякала вада, i, не падымаючы галавы, усмiхнулася:
- Што ж, бацька, прызапась. Вось будзем сытыя, займеем дах над галавой, тады, можа, палка табе i згадзiцца, будзеш пеўнем хадзiць. А цяпер ты сваёй справай не займаешся, не думаеш, не працуеш. Было б так, што ж, мог бы ўзяцца i за дручок, а жанчыны толькi насамi шморгалi б i хавалiся па кутках, як мышы. Думаеш, вось зараз возьмеш палку i наб'еш жанчыну? Не, даражэнькi! Табе давядзецца ўступiць з ёю ў бойку, бо ў мяне таксама палка прыхаваная.
Бацька атарапела ўхмыльнуўся.
- Ты хоць пры дзецях такога не гаварыла б, iм такiя словы карысцi не прынясуць.
- А ты спярша накармi iх, а пасля разважай, што iм на карысць, а што не, адрэзала мацi.
Бацька абурана падняўся i пайшоў ад палаткi, дзядзька Джон паплёўся за iм.
Рукi мацi ўсё яшчэ плюхалiся ў вадзе, але позiрк яе скiраваўся ў спiны мужчын, i яна з гордасцю сказала Тому:
- Ён малайчына. Трымаецца яшчэ. У яго рукi свярбяць даць мне лупцоўкi.
Том засмяяўся:
- Ты што ж гэта - наўмысна яго раз'ятрываеш?
- А што ж ты думаў? Мужчына iншы раз мучыцца, мучыцца, усе пячонкi сабе выгрызае, потым кладзецца i памiрае з тугi. А калi яго як след раззлаваць, тады ўсё добра. Бацька слова грубага не вымавiў, але аж ашалеў ад злосцi. Цяпер ён мне пакажа.
Эл падняўся са скрынi:
- Пайду крыху прайдуся па лагеры.
- Лепш машыну праверыў бы перад дарогай, - напомнiў яму Том.
- Ужо ўсё праверана.
- Калi не так, маму на цябе напушчу.
- Ну праверыў я яе. - Эл пакрочыў мiж палатак.
Том уздыхнуў:
- А я нешта стамiўся, ма. Можа, i мяне ты раззлуеш?
- Ты разумнейшы, Том. Злаваць цябе без толку. Ты мая апора. Астатнiя... што тыя госцi... усе, акрамя цябе. А ты не здасi, Том.
Увесь цяжар клаўся на яго плечы.
- Не па нутры мне гэта, - сказаў ён. - Я пагуляць хачу, як Эл. I ўзлавацца хачу, як тата, альбо напiцца, як дзядзька Джон.
Мацi пакруцiла галавой: