Чырвоная акаймоўка воблакаў, што сабралiся на захадзе, цяпер ужо пагасла, i асяродак у iх пачарнеў. Эл пачухваў ногi i пазiраў у вячэрняе неба.
Праз некалькi хвiлiн да яго падышла бялявая дзяўчына, мiлавiдная, з выразнымi рысамi твару. Яна моўчкi апусцiлася на траву побач з Элам. Ён абняў яе за талiю, i пальцы яго пачалi забiрацца крыху вышэй.
- Кiнь, - сказала дзяўчына. - Козытна.
- Заўтра мы едзем, - сказаў Эл.
- Заўтра? Куды? - Дзяўчына спалохана паглядзела на яго.
- Далей, на поўнач, - безуважна прамовiў Эл.
- Але ж мы збiралiся пажанiцца, цi ж не так?
- Ну i пажэнiмся, калi-небудзь.
- Ты ж казаў, што зусiм хутка! - занервавалася дзяўчына.
- Хутка бывае па-рознаму.
- Ты ж абяцаў! - Пальцы яго забралiся яшчэ вышэй. - Адчапiся, - крыкнула дзяўчына. - Ты казаў, што пажэнiмся.
- Ну i пажэнiмся.
- Але ж ты едзеш.
- Што ты захвалявалася так? Цябе на кiсленькае пацягнула?
- Не.
Эл засмяяўся:
- Выходзiць, я марна час патрацiў, га?
Дзяўчына задрала падбародак, ускочыла на ногi.
- Iдзi прэч, Эл Джоўд! I бачыць цябе больш не хачу.
- Ды кiнь ты. Што з табой?
- Уявiў сябе ўдальцом залётным!
- Ды пачакай хвiлiнку.
- Думаеш, я пайду з табой? А як жа! Быццам у мяне iншых няма.
- Ну пачакай!
- Не, сэр! Iдзi прэч!
Раптам Эл iрвануўся наперад, злавiў яе за шчыкалатку i пацягнуў да сябе. Дзяўчына ўпала, ён схапiў яе, моцна абняў i зацiснуў рукою яе скажоны злосцю рот. Яна спрабавала ўкусiць руку, але ён выгнуў далонь, а другой рукой прыцiснуў яе да зямлi. I праз момант дзяўчына зацiхла, а яшчэ праз момант яны ўжо хiхiкалi, лежачы ў сухой траве.
- Мы хутка вернемся, - гаварыў Эл. - У мяне будуць поўныя кiшэнi грошай. Паедзем з табой у Галiвуд, у кiно будзем хадзiць.
Яна ляжала на спiне. Эл нахiлiўся над ёю. I ўбачыў у вачах у яе адбiтак яркай вячэрняй зоркi, i ўбачыў у вачах у яе адбiтак чорных воблакаў.
- Мы паедзем на цягнiку, - сказаў ён.
- А калi, ты думаеш, гэта будзе? - запыталася яна.
- Ну, можа, праз месяц, - адказаў ён.
Апусцiўся вячэрнi змрок. Бацька i дзядзька Джон сядзелi на кукiшках каля канторы разам з iншымi галовамi сем'яў. Перад вачамi ў iх была ноч i невядомая будучыня. Маленькi адмiнiстратар у пацёртым бездакорна белым касцюме стаяў, абапёршыся локцямi на парэнчы ганка. Твар у яго быў зямлiсты, асунуты.
Хастан глянуў на яго i сказаў:
- Вы пайшлi б трохi паспалi, мiстэр.
- Ага, не шкодзiла б. Мiнулай ноччу ў трэцiм аддзяленнi былi роды. Яшчэ трохi, i я сапраўднай павiтухай стану.
- Гэта таксама трэба ўмець, - зазначыў Хастан. - Жанатаму чалавеку ўсё трэба ўмець.
Бацька сказаў:
- Заўтра рана мы едзем.
- Ужо? Куды?
- Думаем падацца крыху далей на поўнач. Магчыма, якраз паспеем на збор бавоўны. Тут без працы сядзiм. Есцi няма чаго.
- Вы дакладна ведаеце, што там ёсць праца? - запытаўся Хастан.
- Не. Але ж тут яе ўжо напэўна няма.
- Будзе. Крыху пазней будзе, - сказаў Хастан. - Мы вырашылi чакаць.
- Не хочацца ехаць адсюль, - сказаў бацька. - Народ тут добры... i туалеты, i ўсё такое. Але ж ехаць трэба. У нас цэлы бак бензiну. Куды-небудзь дабяромся. Тут мы кожны дзень мылiся пад душам. Я ў жыццi нiколi такi чысты не хадзiў. Дзiўная рэч - раней мыўся раз на тыдзень, i ад мяне нiчым не пахла. А цяпер - дзень прапусцiш, i ад цябе смярдзiць. Што, гэта ад частага мыцця так?
- Раней вы, можа, не заўважалi, - сказаў адмiнiстратар.
- Магчыма, i так. Вельмi хочацца тут астацца.
Маленькi адмiнiстратар сцiснуў скронi далонямi.
- Па-мойму, сёння ноччу ў нас тут будзе яшчэ адзiн нованароджаны, - сказаў ён.
- У нас у сям'i таксама неўзабаве чакаецца, - сказаў бацька. - Лепш бы тут раджала. Тут было б лепш.