- Там цяпер поўна, кажаш?
- Ага. Калi мы апошнi раз заехалi, усё было занята.
- Вялiкiя, пэўна, грошы бяруць, - прамовiла мацi.
- Так. Але калi грошай няма, дазваляюць адпрацоўваць - па дзве гадзiны ў тыдзень: на ўборку пасылаюць, скрынкi для смецця чысцiць. Ну, усякае такое. А вечарам музыка iграе, людзi пагутарыць збiраюцца, а гарачая вада дык проста па трубах бяжыць. Вы такога лагера нiколi не бачылi.
- Хацела б я паехаць туды, - сказала мацi.
Тут Руцi ўжо не стрымалася i са злосцю выпалiла:
- А ў нас бабка памерла проста на грузавiку. - Дзяўчынка здзiўлена паглядзела на яе. - Так, так, проста на грузавiку, i следчы яе забраў. - Руцi моцна сцяла губы i наламала яшчэ невялiкую кучку сухiх сучкоў.
Уiнфiлд заморгаў вачамi, уражаны смелым выпадам Руцi.
- Проста на грузавiку, - паўтарыў ён за ёю. - А следчы запiхнуў яе ў вялiкi кош.
- Сцiхнiце вы абое, - умяшалася мацi, - а то шугану вас адсюль, - i падкiнула ў агонь сучча.
На другiм канцы лагера Эл падышоў паглядзець на прыцiрку клапанаў.
- Бачу, канчаеш ужо, - сказаў ён.
- Яшчэ два засталiся.
- А дзяўчаты тут ёсць?
- У мяне жонка, - адказаў малады чалавек. - На дзяўчат у мяне часу не хапае.
- А ў мяне заўсёды хапае, - сказаў Эл. - На што iншае - няма, а на гэта ёсць.
- А ты пагаладай, тады другое запяеш.
Эл засмяяўся:
- Усё можа быць. А пакуль што ў мяне такi настрой.
- Я тут разгаварыўся з адным. Ён з вамi прыехаў?
- З намi.. Гэта мой брат, Том. Ты з iм глядзi, не надта. Ён чалавека забiў.
- Забiў чалавека? За што?
- Мiж iмi бойка была. Той пырнуў яго нажом. А Том яму па галаве рыдлёўкай.
- Праўда? А суд быў?
- Быў. Адпусцiлi, бо здарылася гэта ў бойцы.
- На задзiраку ён не падобны.
- Ды не, якi ён задзiрака. Але Том нiкому не спусцiць. - У голасе Эла прагучаў гонар. - Том чалавек спакойны. I ўсё-такi будзь з iм асцярожны.
- Што ж... Мы з iм пагаварылi. Мне здалося, ён не зласлiвы.
- Не, не зласлiвы. Ён цiхi, пакуль яго не давядуць, а тады ўжо сцеражыся! - малады чалавек узяўся за апошнi клапан. - Давай дапамагу паставiць клапаны, i галоўку надзенем.
- Ну памажы, калi табе больш рабiць няма чаго.
- Някепска было б паспаць, - сказаў Эл, - ды толькi варта мне ўбачыць разабраную машыну, i рукi самi цягнуцца да яе. Не магу ўтрымацца.
- За дапамогу буду табе вельмi ўдзячны, - сказаў малады чалавек. - Мяне завуць Флойд Ноўлс.
- А я Эл Джоўд.
- Вельмi рады пазнаёмiцца.
- Я таксама. Пракладку пакiнеш старую?
- Давядзецца, - адказаў Флойд.
Эл дастаў з кiшэнi складны ножык i паскроб iм блок рухавiка.
- Эх, - сказаў ён, - нiчога на свеце так не люблю, як пакапацца ў машыне.
- А дзяўчат?
- О, i дзяўчат! Вось каб разабраць "ролс-ройс", а потым зноў сабраць! Адзiн раз удалося зазiрнуць пад капот шаснаццацiцылiндравага "кадылака", i, божа мой, такога цуду ты ў жыццi не бачыў! Iду я па вулiцы ў нас, у Салiса, i бачу - стаiць шаснаццатка каля рэстарана, i я падняў капот. I тут выходзiць з рэстарана нейкi дзядзька i кажа: "Ты што тут робiш?" А я яму: "Проста гляджу. Цудоўная машына, праўда?" А ён стаў побач са мной i стаiць. Пэўна, сам нiколi ў яе не заглядаў. Стаў i стаiць. Багаты такi, у саламяным капелюшы. Кашуля ў палоску, акуляры. Нiчога адзiн аднаму не гаворым. Проста глядзiм. А потым ён раптам пытаецца: "Хацеў бы павадзiць?"
Флойд сказаў:
- Так я табе i паверыў!
- Далiбог, праўда. "Хацеў бы павадзiць?" А я ў джынсах, у брудных. Кажу яму: "Запэцкаю сядзенне". А ён: "Садзiся. Аб'едзем квартал". I, павер, я сем цi восем разоў вакол квартала аб'ехаў. Божа, што за машына!
- Шык?
- Яшчэ якi! Разабраць бы яе ўсю на частачкi... я за гэта... не ведаю, што аддаў бы.
Рука Флойда перастала тузацца ўзад i ўперад. Ён выняў апошнi клапан з гнязда i агледзеў яго.
- Ты лепш прывыкай да драндулетаў, - сказаў ён. - Шаснаццатку табе наўрад цi калi прыйдзецца вадзiць. - Флойд паклаў корбу на падножку i пачаў счышчаць стамескай нагар на галоўцы блока.
Дзве прысадзiстыя жанчыны, проставалосыя, босыя, прайшлi паўз iх, несучы ўдзвюх вядро мутна-белай вады. Яны ледзь валаклi ногi пад цяжарам сваёй ношы i не падымалi вачэй ад зямлi. Сонца хiлiлася на захад.
Эл сказаў: