- Зноў пра пiльнага вартавога?
- З вартавым ясна, а тут... Ёсць паданне, нiбыта ў тутэйшых мясцiнах жыве Туманнiк. Раз на год ён забiрае чалавечыя душы да сябе ў балотнае царства. Робiць злачынствы... Iшоў п'яны, упаў з моста i ўтапiўся. Машына ўрэзалася ў дрэва, i шафёр загiнуў... Але кажуць, што робiць ён гэта толькi раз на год.
- I ты верыш?
- Веру, не веру. Але цiкава.
- Давай забудзем пра гэтага Туманнiка, я ўжо забыла.
- I я забыў. У цябе такiя прывабныя каленi, - каханак пацалаваў калена сваёй каханкi.
- А чым табе падабаюцца мае каленi?
- Яны такiя круглыя i акуратныя. А яшчэ мне падабаюцца твае сцёгны i... - каханак пацалаваў каханку крыху вышэй калена.
- А чым табе падабаюцца мае сцёгны?
- Яны светлыя. А яшчэ мне падабаецца тваё жаночае месца, якое ты так чыста пагалiла...
Праз туман да каханкаў даляцеў вiск машынных тармазоў i рэзкi ўдар жалеза аб камень.
- А я забыла, што дарога зусiм побач. Давай падыдзем паглядзiм, можа, трэба дапамагчы.
- Каму дапамагчы? Туманнiку?
- Вар'ят.
- Iдзi, дапамагай. Ты што, доктарка? Як ты зможаш дапамагчы?
- Адна не пайду.
- Разумна. Пабудзь тут, я схаджу.
- Чакай. Я не хачу заставацца адна ў гэтым праклятым тумане.
- Глядзi, асфальт, значыць - мы слушна iшлi. Вунь i машына. "Хуткая дапамога". Чакай. Я адзiн. Не падыходзь.
- Што там?
- Мяне зараз выверне.
- Яны мёртвыя? Я пайду пагляджу.
- Лепей не хадзi.
- Давай разам падыдзем.
Каханкi падышлi да скарабачанай машыны.
- Якi жах! А шафёр да цябе падобны. Паглядзi. I профiль, i валасы, i нават рукi...
- Лепш пойдзем адсюль. Ты адчуваеш пах крывi? Цяжка, як на бойнi, праўда?
- Слухай, а чаму гэта дарогу бетонным плотам перагарадзiлi?
- Давай я цябе падыму, i паглядзiш, што за плотам.
- Нiчога не вiдаць. Трава, дарога i туман.
- А цяпер пайшлi адсюль. Гэты пах крывi становiцца нясцерпны. Калi iсцi шпарка, праз паўгадзiны будзем у горадзе.
Каханкi ледзь не беглi.
- А доктарка ў машыне была падобная да цябе.
- Гэта ты гаворыш, каб аспрэчыць сваё падабенства да шафёра.
- Глядзi, нехта знак "аб'езд" павалiў.
- Давай паставiм.
- Не чапай, хай ляжыць, хай усё застанецца, як было. Нiбыта нас тут няма.
- Можа, твой Туманнiк i знак павалiў?
- Вядома, Туманнiк. I да машыны не трэба было падыходзiць. Усё роўна не дапамаглi б. Ведаеш, у маiх суседзяў на мiнулым тыднi захварэла дзiця. Яно пачало плакаць сярод ночы. Яго суцяшаюць, а яно плача i плача. А я ляжу i слухаю, як плача дзiця i як мацi з бацькам яго суцяшаюць. Я магу толькi слухаць плач за сцяной.
- I чым скончылася?
- Дзiця супакоiлася, я заснуў.
- Бачыш мост, за iм бензакалонка i тэлефон-аўтамат.
Каханкi накiравалiся пад мост. Туман зрабiўся густы, што цэмент.
XV. КАДУК
Кухарка з руднянскай школы гнала самагон. Яе нават штрафавалi, ажно на чатырыста рублёў. I давялося прадаць усiх качак i гусакоў, каб заплацiць той штраф. Але i пасля гэткiх цяжкасцяў кухарка не пакiнула свой занятак. Гнала яшчэ больш, толькi прадавала праз знаёмых цi калi папярэдне дамаўлялiся. А не так, што прыйшоў пад акно, пастукаў i табе вынесуць.
А ў вёсцы суседняй якраз раскватаравалi дрэнажнiкi. Балотаў у нас мора, куды вокам нi кiнь - балота. I дрыгва ёсць, i "чортавыя вочы". А дрэнажнiкi вядома што за людзi. На такую работу бяруць - нават пашпарта не пытаюцца. Вось яны i дамовiлiся з кухаркаю, што тая ў самую глухасць ночы будзе прыносiць iм па пяць лiтраў самагону, трохлiтровы i двухлiтровы слоiкi. За што плацiлi ёй ажно 15 рублёў. Гэта ж калi было.
Аднойчы спакавала кухарка слоiкi ў валiзкi, газетамi абклала i пайшла да пакупнiкоў. Iшла яна сцежкаю каля самай рэчкi, спатыкнулася i сказала: "А каб цябе Кадук узяў", ну i пайшла далей паўз Вяллю, аж бачыць, нехта на мосце стаiць. А трэба ж на другi бок перайсцi. "Можа, якi дрэнажнiк выйшаў сустракаць?" - падумала ды на мост выйшла. Аж бачыць, што перад ёю не чалавек, не звер, а нешта страшнае з вялiзнай калматай галавою, маленькiмi свiнымi вочкамi i шырокiм горлам. А адзежа на тым страшыдле звычайная, што i ў дрэнажнiкаў - фуфайка, нагавiцы брызентавыя ды боты гумовыя з закасанымi халявамi. Хацела кухарка абмiнуць тое страшыдла, а яно дарогу заступае. Спужалася цётка, але выгляду не падае, кажа:
- Што гэта вы, мужчына, тут робiце такою парою?
А страшыдла як разявiць сваю пашчу, поўную тонкiх крывых зубоў, што ў шчупака, i як зараве. У беднай цёткi ўсё нутро пахаладзела i голас задрыжэў: