XXXVII. СПЯВАЧКА
У Спявачкi быў слабы голас. Яна мела фiласофскую адукацыю i густ. Выкшталцонасць дапамагала выбiраць тэксты песень, а густ маскаваў слабiну вакальных даных. Таму Спявачка даволi паспяхова запiсвала кампазiцыi на радыё. Музыку яна прыдумвала сама, а вось iграць запрашала музыкаў з рок-гуртоў i кансерваторыi.
Музыкаў прыходзiла шмат - хто пайграць, хто паслухаць, а хто i папiць гарбаты. На адной з рэпетыцый адбылася сварка. Спявачка не пагадзiлася з партыяй, што прапаноўвала вiяланчэлiстка. А тая, не - каб саступiць, пачала ўпiрацца i настойваць на сваiм варыянце. На бок вiяланчэлiсткi стала яшчэ i скрыпачка. Тады Спявачка папрасiла iх пайсцi з кватэры. Калi вiяланчэлiстка са скрыпачкай сыходзiлi, дык нагадалi ўсiм, што ў Спявачкi слабы голас. I яшчэ запэўнiлi, што больш рэпецiраваць i запiсвацца на радыё ў такой падвязцы яны не будуць. Спявачка таксама нагаварыла шмат рознага на музыкантак, пакуль тыя чакалi лiфта.
Музычны крытык, якi тым часам пiў гарбату, вырашыў суцешыць пакрыўджаную. Ён дастаў з валiзкi дый паставiў на стол бутэльку вiна. Спявачка i крытык выпiлi партвейн. Яна супакоiлася, а ён узбудзiўся, бо захацеў перайсцi ад тэарэтычнага суцяшэння да практычнага. Крытык пагладзiў сваё зарослае рыжай шчэццю падбароддзе i сказаў:
- У цябе выдатны густ.
- У мяне слабы i не пастаўлены голас, - сумна вымавiла Спявачка.
- У цябе выбiтная пастава i доўгiя ногi, ты цудоўна выглядаеш на сцэне.
- А ў жыццi я выглядаю блага? - iранiчна пацiкавiлася яна.
- Калi ты побач, дык ногi мне падабаюцца ўдвая больш, чым на сцэне...
- А што табе падабаецца ў маiх нагах? - Спявачка пасунула спаднiцу i агалiла каленi.
Крытык укленчыў каля спяваччынага крэсла i зашаптаў:
- Мне падабаецца ўсё, што вышэй калень.
- Табе падабаюцца сцёгны? - удакладнiла жанчына.
- Сцёгны i... - крытык пацалаваў спяваччына сцягно каля самага краю ўзнятае спаднiцы.
- Якi ты колкi! Чаму ты не пагалiўся?
Крытыкавы вушы пачырванелi, i ён пачаў апраўдвацца:
- У iнтэрнаце другi дзень няма гарачай вады.
Раптам застракатаў дзвярны званок. Спявачка абсунула спаднiцу i пабегла адчыняць. Крытык падняўся з калень i сеў за стол. Ягоны няголены твар азмрочвала расчараванне. У кватэру ўляцела запыханая круглавокая жанчына менеджэр Спявачкi.
- Ты прагнала скрыпачку i вiяланчэлiстку?! Яны патэлефанавалi i заявiлi, што не будуць выступаць з табой. Я месяц шукала iх, а ты парэпецiравала тыдзень i прагнала. Нават са мной не параiлася. Дзе я новых знайду? - прагаварыла менеджэр на адным дыханнi.
- Яны ўпартыя, тупыя i няздатныя да iмправiзацыi, - упэўнена баранiлася Спявачка.
- У цябе ўсе тупыя i няздатныя нi на што. Але я табе дарую...
- Што ты даруеш? Хiба я нешта кепскае зрабiла?
- Праз тыдзень запiс, дзе мы возьмем музыкаў?
- Ты прынесла выпiць? - уклiнiўся ў спрэчку музычны крытык.
- Як ты здагадаўся? - здзiвiлася менеджэр.
- Убачыў у тваiх круглых вачах, - крытык падышоў да менеджэра, запусцiў руку ў яе валiзку i дастаў пляшку гарэлкi, не раўнуючы, як чараўнiк дастае труса з цылiндра.
- Рыльца тырчала, - Спявачка сапсавала фокус.
Менеджэр, крытык i Спявачка пiлi да дзвюх гадзiн ночы. Бо як скончылася пiтво, дык крытык схадзiў на таксовы прыпынак i прынёс яшчэ. Нарэшце Спявачка сказала, што хоча пайсцi легчы. Музычны крытык шырока пазяхнуў i таксама выказаў жаданне паспаць. Менеджэр нiчога не казала, адно хiтнула галавою ў знак згоды. Леглi на канапе ўтраiх - менеджэр каля сцяны, крытык пасярэдзiне, а Спявачка ўладкавалася з краю.
- Не люблю мужчын, - гучна прашаптала менеджэр.
- I я не люблю, - азвалася Спявачка.
Музычны крытык хацеў быў сказаць, што i ён не любiць мужчын, але змаўчаў.
Спявачка выцягнула з-пад коўдры руку i пачала пяшчотна лашчыць валасы менеджэра. Крытык ляжаў нерухома i не ведаў, што казаць i што рабiць. Тым часам менеджэр прытулiлася да яго ўсiм целам, але толькi дзеля таго, каб зручней было лашчыць Спявачку.
- Можна палашчыць твой нос? - спыталася Спявачка ў менеджэра.
- Вядома. Табе падабаецца мой нос?
- I нос, i вочы, i спiна, i грудзi... Але я не магу дацягнуцца з-за гэтага крытыкана.
Музычны крытык скiнуў з сябе жаночыя рукi i злез з канапы.
- Вычварэнкi, мачалкi, лесбiянкi, iдыёткi... - мармытаў ён.
- Пайшоў прэч! - надзiва цвяроза крыкнула Спявачка.
Крытык запалiў святло i пачаў апранацца. Жанчыны селi на канапе. Спяваччына рука ляжала памiж сцёгнаў менеджэра.
- Можа, i яго дарма выганяю? - пацiкавiлася Спявачка ў сваёй партнёркi.
- Ты ўсё правiльна робiш, i я цябе люблю.
Музычны крытык гучна ляснуў дзвярыма.
Ён крочыў па пустых вулiцах i абдумваў зласлiвы артыкул пра Спявачку. Крытык меў музычную адукацыю i абсалютны слых. Таму ён быў перакананы, што мае права напiсаць пра слабы вакал. А ў падтэксце ён вырашыў адзначыць лесбiянскiя схiльнасцi так званай зоркi сучаснай сцэны. Крытыку давялося доўга грукаць у замкнёныя iнтэрнацкiя дзверы, якiя так i не адчынiлiся. Тады ён намерыўся залезцi ў свой пакой на пятым паверсе па балконах. Ён лез, як лазiў шмат разоў з балкона на балкон, i думаў пра артыкул.
Калi б ён сарваўся i ўпаў на асфальт, дык апошнiя словы былi б такiя: "У Спявачкi слабы голас!"
Бо менавiта так пачынаўся ягоны зласлiвы артыкул: у Спявачкi...
XXXVIII. ЭКСКУРСАНТКА
Гiд правёў групу ў двор Мiрскага замка. Экскурсанты вышнуравалiся паўколам. Гiд пачаў дундзiць завучаны тэкст пра каштоўнасць старажытнага помнiка дойлiдства. Нават iнтанацыйная амплiтуда i акцэнтацыi ў гiдавым дундзеннi былi завучаныя. Адна з экскурсантак адышла ад групы i праз незачыненыя дзверы апынулася ў велiзарнай залi. Экскурсантка азiрнулася, а потым хуценька пашыбавала праз усю залю да цёмнага прагалу ў сцяне.
Замак стаяў на рэстаўрацыi, якая цягнулася больш за дзесяцiгоддзе, i па стану помнiка было вiдаць, што да заканчэння яшчэ далёка.
Праз прагал Экскурсантка трапiла ў невялiкi пакой без вокнаў, з яго - у доўгi калiдор, на якi выходзiла шмат дзвярэй. Тут яна спынiлася, нiбыта выбiрала, у якi бок лепш пайсцi. Выбар спынiўся на сходах у самым канцы калiдора. Засыпаныя друзам сходы вывелi на другi паверх, у прасторную залю з растрыбушаным камiнам. Па залi гулялi скразнякi - Экскурсантка знiзала плячыма, яе пачала бiць дрыготка. Раптам яна схапiлася за жывот i скурчылася, нiбыта лялька, зламаная напалам. Трымаючыся сцяны, Экскурсантка прасунулася з камiннае залi ў невялiчкi светлы пакой, дзе спешкам зрабiла тое, што называюць малой i вялiкай патрэбамi. Замест гiгiенiчных сурвэтак яна скарыстала навюткую насоўку. Экскурсантка таропка ўсцягнула майткi i калготкi, аправiла спаднiцу, зiрнула на зробленае, уздыхнула з палёгкаю i пакiнула светлы пакой. З кожным крокам да Экскурсанткi вяртаўся яе заўсёды ўпэўнены i разам з тым крышачку меланхалiчны выгляд.