- Гэ-э-эй! Хто там лiфт трымае?! - разляцелася па пад'ездзе.
Жанчына пазнала нахабны голас суседкi з кватэры 345.
- Пазнаеш голас? - пачула яна за спiнаю задаволены шэпт.
- Пазнаю...
- А зараз я далiчу да трох, i забрэша яе сабака. Раз... Два...
- Не трэба.
- Позна! Тры!
Злосны брэх разляцеўся на ўвесь пад'езд.
- Што Вам трэба? - вымавiла жанчына праз слёзы.
- Крышачку пяшчоты...
Прахалодныя дужыя рукi ўзляцелi па жаночых сцёгнах. Пераступаючы з нагi на нагу, жанчына зняла майткi. Яна падпарадкавалася ўпэўненым рукам, развяла ногi, нахiлiлася i ўбачыла, як мыскi яе пантофляў адрываюцца ад падлогi.
Лiфтавая кабiна хiстанулася, заскрыгаталi тросы, рытмiчны грукат заскакаў па пад'ездзе.
На першым паверсе каля сiнiх паштовых скрынак стаяла кабета з кватэры 345. У яе на руках сядзеў лупавокi сабачка. Побач, пры самых лiфтавых дзвярах, курыў мужчына з зямлiстым тварам. Ён трымаў за руку дзяўчынку-школьнiцу.
- Зноў Лiфтавiк гуляе, - мужчына выкiнуў цыгарэту.
- Пры дзецях мог бы i памаўчаць, - важна кiўнула кабета ў зямлiсты твар.
Дзяўчынка-школьнiца запытальна паглядзела на мужчыну, той схаваў вочы.
XLII. ПАЖАДНIК
Юнак стаяў на тралейбусным прыпынку пад лiхтаром. У шырокаадкрытых вачах плыла смуга алкагольнай асалоды.
З цемры да юнака наблiзiўся Пажаднiк у светлым плашчы.
- Прабачце, малады чалавек, цi не пачастуеце Вы мяне цыгарэтай?
Юнак са шкадаваннем дастаў пачак арабскiх цыгарэт "Клеапатра".
- I запалкi, калi Вам не цяжка...
Шчодры юнак затулiў далонямi агеньчык ад уяўнага ветру. Пажаднiк прыпалiў цыгарэту i пяшчотна правёў рукою па юнаковаму сцягну. Той адхiнуўся i натапырыўся.
- Што Вы так палохаецеся? - Пажаднiк выпусцiў дым праз ноздры, - у мяне ёсць цiкавая прапанова. Пойдзем да мяне. У кватэры чакае жанчына. Гэта яна паслала мяне па цыгарэты. Ведаеце, так здараецца: ёсць жанчына, жаданне i няма цыгарэт. I даводзiцца iсцi на вулiцу i прасiць. Я ўпэўнены, што яна ўзрадуецца, калi я прыйду з Вамi. I калi Вы дасце згоду, гэтая ноч абяцае быць прыемнай...
Халодны недавер блiснуў у асмужаных алкаголем вачах юнака.
- А можа Вы яшчэ не ведаеце, што такое жанчына?
- Ведаю, - паспешлiва адказаў юнак.
- Тут зусiм побач...
Пажаднiк i юнак зайшлi ў цемнаваты пад'езд старога будынка.
- Другi паверх, - зусiм цiха ўдакладнiў Пажаднiк.
На пляцоўцы памiж паверхамi ён злавiў у цемры юнакову руку. Той паспрабаваў вызвалiцца, але намаганнi былi марныя. Пажаднiк моцна трымаў яго.
- Адну хвiлiначку... Вы, як бачу, зусiм не спрактыкаваны ў жаночым пытаннi. I таму ў мяне ёсць прапанова. Трэба хуценька зняць напружанне, iнакш Вы можаце патрапiць у малапрыемную сiтуацыю, калi развiтаецеся з патэнцыяй перад самым адказным момантам. Дазвольце Вам дапамагчы...
Пажаднiкавы пальцы хутка расшпiлiлi гузiкi на юнаковых нагавiцах.
- О, выдатна! Напятасць, як у струны. Даўно такога не бачыў. Выдатна...
Пажаднiк укленчыў перад юнаком. Таму зрабiлася млосна, i ён заплюшчыў вочы.
- А цяпер можна i да жанчыны пайсцi, - Пажаднiк выцер насоўкаю вусны.
Юнак пачаў было запраўляць кашулю i ў гэты момант атрымаў моцны ўдар кастэтам у падбароддзе.
Пажаднiк зашпiлiў светлы плашч, пераступiў праз непрытомнага юнака i выйшаў з пад'езда ў цёплую ноч.
XLIII. ПАЖАРНIК
Пажарнiк хроп на раскiрэку-тапчане. Поўня асвятляла сыты твар.
Фуражка з неблiскучай кукардай ляжала побач з тэлефонным апаратам. Тэлефон раптоўна ўскiнуўся траскучым звонам.
Пажарнiк ускочыў так, нiбыта яму ўсадзiлi з размаху шыла ў бок.
- Пажарная! - пракашляўся ён у слухаўку.
- Я вячэру сабрала. Можна прынесцi? - прапанаваў цёплы голас.
- Нясi! Магла б i не тэлефанаваць...
- А раптам ты на выездзе...
- Кiнь, дурная. Яшчэ накаркаеш... Нясi хутчэй, а то кiшкi марш iграюць.
На далёкiм канцы паклалi слухаўку.
Пажарнiк надзеў фуражку, запалiў настольную лямпу i прамармытаў у пракураныя вусны: