- Чакайце! А нашто вы сюды прыйшлi? Пэўна ж, не з-за таго, каб спытаць, чаго мне не хапае?
- Цiкава было паглядзець, як жывуць мастакi ў сапраўднасцi, бо нядаўна бачыла iх у кiно.
- Ну, i як жывуць мастакi?
- Бедна. Як усе звычайныя "саўкi", бедна.
Шрыфтавiк засмяяўся пасля гэтага кароткага вызначэння.
- А што? Можа, няпраўда? Паглядзi ў люстэрка. Цябе нiбыта з памыйнiцы выцягнулi. Нават у камiсухах можна лепей апрануцца. А мэбля? На якiм сметнiку ты яе адшукаў? I такiя ствараюць прыгажосць? Смешна! Гэта я з цябе павiнна смяяцца, а не ты з мяне. Сонейка.
- А вы жывяце багата?
- Ды мой станiк каштуе больш, чым усё, што на табе ёсць разам з тваiм будзiльнiкам фiрмы "Прамень".
- Няўжо ваш станiк з Парыжа?
Гандлярка схапiла за рыльца пляшку з-пад гарэлкi i ўзняла над галавою.
- Маўчаць! Сонейка.
- Спакойна. А цяпер я пералiчу, што мне з-пад вас трэба. Вы ж самi хацелi. Так?
- Давай! - гандлярка апусцiла пляшку.
- Кiтайская туш, набор галандскiх пэндзляў i венгерскiя фламастэры...
- Усё? - гандлярка пазяхнула.
- Не, не ўсё, яшчэ эстонскiя лiтрасеты.
- Заўтра прыйдзеш а дзясятай ранiцы, кошт падвойны.
- Няма пытанняў, - Шрыфтавiк налiў сабе "Рыслiнгу" i спытаўся: Будзеш?
- Буду! I нефiг было ламацца, вобраз ён шукаў... Ёханы манэ.
Адказнае даручэнне Шрыфтавiк выканаў у прызначаны тэрмiн.
XIV. ТУМАННIК
Каханкi вярталiся з возера ў горад.
- Туман, - сказала яна.
- Табе халодна? - спытаўся ён.
- Нiчога не вiдаць...
- Вазьмi маю куртку.
- А мы слушна iдзем?
- Калi праз хвiлiнаў пяць выйдзем на асфальт, - слушна.
- Праваруч павiнен быць завод. Калi мы iшлi на возера, я яго добра разгледзела.
- I што ты ўбачыла?
- Звычайны вайсковы завод, я не бачыла нiводнага чалавека.
- Якая драма?! Нават калi падыдзем да завода, дык нiчога не зможам даведацца. I пiльны вартавы нас можа забiць. У такiм тумане ён нас заўважыць у самы апошнi момант i адразу, без усялякiх папярэджанняў, стрэлiць. Нехта з нас, хай гэта буду я, загiне першы... Заўсёды нехта памiрае першы...
- Можна пайсцi ў другi бок.
- Лепш пачакай.
- Ты хочаш проста на сцежцы?
- Я хачу не проста, а на сцежцы.
- Як толькi мы пачнем, адразу нехта з'явiцца.
- Гэта будзе матэрыялiзацыя страху.
- Я не баюся, толькi лепш сысцi са сцежкi.
Каханкi пайшлi па высокай жнiвеньскай траве.
- Тут балота, - расчараваўся ён.
- Давай пяройдзем на другi бок, - прапанавала яна.
- А чаму ты голiш валасы пад пахамi i на жаночым месцы?
- Каб табе спадабацца.
- Цiха. Нешта жалезнае ўпала на асфальт.
- Нiчога не чую.
- Цiшэй. Слухай. Чуеш? Крокi... Наблiжаюцца... - каханак перайшоў на шэпт. - Нехта iдзе па сцежцы.
Крокi наблiжалiся. Каханкi выразна чулi, як нехта прайшоў зусiм побач, здаецца, працягнi руку - i схопiш, але яны нiкога не ўбачылi. Над высокай жнiвеньскай травою стаяў туман.
- У мяне такое адчуванне, што гэта не чалавек i што ён не сышоў, а стаiць i назiрае. I ён нас бачыць, а мы яго не.