- Чаму?
- Я даў слова гонару.
- Каму?
- Вам.
- Я вяртаю яго.
Маё сэрца поўнiлася радасцю. Я не даваў слова гонару маёру Сержыну, а Сафi вызвалiла мяне.
- За вёскай вы знойдзеце капiтана Баракава, - сказала яна. - У яго вашая жарабiца i шабля. Не затрымлiвайцеся, неўзабаве развiднее.
Я ў апошнi раз глянуў на Сафi i пабег у халодную ноч. Я не мог прымусiць сябе пацалаваць ёй руку, таму што нават у самых сарамлiвых ёсць гонар. А мой гонар быў паранены яе здрадай.
За вёскай сапраўды стаяў чалавек, якi трымаў маю Фiялку.
- Вы паставiлiся прыхiльна да мяне, - сказаў ён. - Шчаслiва. Bon voyage [шчаслiвай дарогi (фр.)]! Памятайце: пароль - Палтава.
Праз два днi я нагнаў Вялiкую Армiю i зноў стаў часцiнкай жудаснай працэсii, што iшла праз Расейскую iмперыю, пакiдаючы за сабою крывавы след.
Ну, хопiць, сябры. Гэтыя ўспамiны заўсёды прымушаюць мяне плакаць. Калi мы трапiлi ў Варшаву, дык пакiнулi там усё: гарматы, намёты i тры чвэрцi сяброў. Але гонар Эцьена Жарара застаўся з iм. Некаторыя кажуць, што я парушыў слова гонару. Але няхай яны скажуць гэта мне ў твар. Тое, што я расказаў вам, чыстая праўда, i хаця я ўжо стары, але ў мяне хопiць сiлы нацiснуць курок, калi справа тычыцца майго гонару.
Пераклаў з ангельскай Алесь Кудраўцаў