– Groził mi… że zabije ojca…
– Zabije go, jeśli opowiesz o wszystkim, czego się dowiedziałeś? Czyż nie tak?
Przymknął tylko oczy, niemo przytakując moim słowom. Byłem już blisko. Bardzo blisko i nie mogłem
wypuścić z dłoni tego kawałeczka nitki, dzięki której miałem nadzieję przedostać się przez labirynt.
– Ty tylko zniszczyłeś zło, Zachariaszu – stwierdziłem. – Bo widziałeś zło, prawda?
Znowu opuścił powieki.
Ta rozmowa ciągnęła się jeszcze długo, zanim dowiedziałem się o wszystkim, co wydarzyło się tamtego wieczoru. I przyznam szczerze: nie spodziewałem się, iż z pozoru niewinne śledztwo zaprowadzi mnie aż tak daleko. Próbowałem sobie wyobrazić, co czuł młody Klingbeil, obejmując, całując i przytulając tę dziewkę. Co czuł, przeżywając z nią rozkosz, słysząc jej jęki, czując jej dłonie na swym ciele i nogi, które obejmowały jego biodra? I co poczuł, kiedy z palców jej dłoni wyrosły szpony, a twarz zmieniła się w okrutną maskę? O czym myślał, widząc, jak źrenice ukochanej stają się jadowicie żółte i obracają w pion? Kiedy poczuł na obojczyku ugryzienie ostrych jak brzytwa kłów? Nie poddał się przerażeniu, nie pozwolił, by go rozszarpała. Sięgnął po sztylet. Dźgał, kłuł, ciął. Tak długo, aż znieruchomiała w jego ramionach. A martwa była już znowu tylko piękną nagą dziewczyną o anielskiej buzi. Zapewne sądziłby, że oszalał lub został opętany. Gdyby nie fakt, iż Griffo porozmawiał z nim na osobności i zagroził, że jeśli Zachariasz komukolwiek wyjawi tajemnicę Pauliny, to chłopak nigdy nie zobaczy swego ojca pośród żywych. Więc młody Klingbeil przyznał się do wszystkiego i milczał. Mogłem tylko szczerze podziwiać jego hart ducha, który dał mu siłę przetrwania wszystkich cierpień.
Zostawiłem go wycieńczonego rozmową i wiedziałem, że muszę znaleźć odpowiedzi na kilka pytań. Najważniejsze z nich brzmiało: dlaczego Fragenstein nie kazał zabić mordercy swej siostry? Dlaczego tak pilnie starał się utrzymać go przy życiu?
Nie zamierzałem opowiadać staremu Klingbeilowi u tym, co usłyszałem. Kiedy przyjdzie czas, dowie się wszystkiego. Wyjawiłem więc tylko, że Fragenstein zostanie oficjalnie oskarżony przez Święte Officjum.
– Potrzebuję ludzi – rzekłem. – Mogę posłać po moich towarzyszy do Ravensburga, ale wolę rzecz załatwić szybko. Jeszcze dzisiaj.
– Przecież jesteście inkwizytorem – powiedział.
– I owszem. – Skinąłem głową. – Lecz jeśli raczycie mi wyjawić, jak mam się wedrzeć do domu Griffa I pokonać jego straże, to zastosuję się do waszej światłej rady. Potrzebuję kilku mężczyzn z młotami i łomami. Widziałem drzwi do siedziby Fragensteinów i nie chciałbym spędzić pod nimi nocy, prosząc, by mi otworzono. A Griffa jest zdecydowany na wszystko. Nie zawaha się skorzystać z możliwości ucieczki, sądzę nawet, że nie zawaha się mnie zabić, jeśli tylko dam mu ku temu okazję. A ja dla waszych dwóch tysięcy koron mogę żyć, ale nie zamierzam dla nich umierać. Klingbeil pokiwał głową.
– Zauważyłem, że podnieśliście cenę – rzekł. – Lecz jestem uczciwym człowiekiem i kocham mojego syna.
Dam więc tyle, ile żądacie. Chociaż… – zawiesił głos -mógłbym już nic nie dać, prawda?
Zastanowiłem się nad jego słowami. W tej chwili ciążył na mnie inkwizytorski obowiązek wyjaśnienia sprawy. Nie mogłem wyjechać z miasta bez przesłuchania brata Pauliny i doprowadzenia wszystkiego do końca.
– Moglibyście – zgodziłem się.
– Dostaniecie swoje pieniądze – obiecał. – A te dodatkowe pięćset koron to moja nagroda za głowę Griffa.
– Nie otrzymacie jej.
– Ja nie. Wystarczy mi sama myśl, że zajmujecie się nim z właściwą dla Świętego Officjum pieczołowitością. – Uśmiechnął się z rozmarzeniem. – Ba, dam wam coś cenniejszego od pieniędzy, panie Madderdin. Dam wam listy polecające do mych partnerów w interesach, aby od tej pory wiedzieli, że jesteście przyjacielem przyjaciół.
– To bardzo szczodrobliwa oferta – powiedziałem. -Muszę przyznać, że miło się z panem pracowało, panie Klingbeil.
– Pamiętajcie jednak o jednym, panie Madderdin. Nie zmieniajcie reguł gry w trakcie jej trwania. Jesteście jeszcze młodym człowiekiem i wybaczę wam zapał w targowaniu się. Lecz wierzcie mi, że najważniejszym skarbem, który możecie mieć na świecie, jest zaufanie. Kiedy rozejdzie się wieść, iż go nadużywacie, stracicie wszystko.
Przemyślałem jego słowa.
– Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni z wydatku – rzekłem. – W końcu półtora tysiąca koron nie chodzi piechotą.
– Pięćset dorzucę wam jako premię – odparł. – Ze szczerego serca.
W ciągu dwóch godzin kupiec przyprowadził mi sześciu osiłków, tak jak chciałem, uzbrojonych w młoty, siekiery oraz łomy. Zgodnie z prawem i obyczajem zaprzysiągłem ich jako tymczasowych funkcjonariuszy Świętego Officjum. Miałem pewność, że będą mieli o czym gadać do późnej starości. Postanowiłem jednak, że dobrze się stanie, jeśli w ich opowieści wmiesza się nuta dramatyzmu.
– Od tej pory, jako tymczasowi funkcjonariusze Świętego Officjum, podlegacie jurysdykcji Inkwizytorium – zapowiedziałem.
Nie zrozumieli mnie. W tym zdaniu było zbyt wiele słów tak długich, że w czasie ich wymawiania można opróżnić kufel piwa. Postanowiłem więc przybliżyć im problem za pomocą języka, który być może pojmą lepiej.
– Jeśli nie wykonacie rozkazów, zostaniecie zabici -rzekłem. – Ci, którzy będą mieli szczęście, na miejscu. Pechowcy dopiero po przesłuchaniach.
Uśmiechy gasły na ich twarzach tak szybko jak płomienie świec ścinane szablą. To był efekt, którego się spodziewałem, i cieszyłem się, iż mnie nie zawiedli.
– Naprzód, panowie – rozkazałem.
Rozpoczynając akcję przeciwko Griffowi Fragensteinowi, postępowałem zgodnie z prawem. Wiedziałem jednak, iż prawni puryści mogliby doszukać się w mych działaniach pewnych nieścisłości. Oto bowiem powinienem przecież skonfrontować zeznania Zachariasza z zeznaniami Griffa. Bo czyż majaczący więzień mówił prawdę? Może tylko święcie wierzył we własne słowa, które narodziły się wskutek zwidów wywołanych gorączką i chorobą? A jeśli nawet uwierzyłem słowom syna kupca Klingbeila, to przecież powinienem udać się do burmistrza i wszcząć oficjalne dochodzenie. Dlaczego tak nie uczyniłem? Otóż po pierwsze, ufałem w prawdziwość wyznań Zachariasza. Bynajmniej nie dlatego, że byłem człowiekiem naiwnym, łatwowiernym i dobrodusznym (choć my, inkwizytorzy, jesteśmy wszak balsamem kojącym rany świata). Wierzyłem jego słowom, gdyż prawdziwy Sługa Boży musi wierzyć intuicji, ufając, że jest ona hojnym darem od Najwyższego Pana. Po drugie, wiedziałem, iż zaangażowanie burmistrza i wszczęcie administracyjnych procedur spowoduje tylko to, że Griffo zyska czas na podjęcie przeciwdziałań. Nie złamałem prawa, zaledwie je leciuteńko nagiąłem. Ale jeśli Fragenstein okaże się uczciwym obywatelem, a zeznania Zachariasza majaczeniami szaleńca, to Boże, miej w opiece biednego Mordimera.
Posiadłości Fragensteina chroniła furta w kamiennym murze, wystarczyło kilka ciosów ciężkimi młotami, by droga stanęła przed nami otworem. Wiedziałem jednak, że gorzej pójdzie z drzwiami do samego domu. Kiedy gościłem tu pierwszy raz, dostrzegłem, jak solidne są te wrota, zbudowane z grubych belek wzmacnianych żelazem. Natomiast okna na parterze, na bardzo wysokim parterze, zamykano na noc, zatrzaskując solidne okiennice. Należało więc wykazać się inteligencją, a nie ślepą siłą. Ująłem w dłoń kołatkę i zastukałem. Raz, drugi i trzeci. Wreszcie rozległo się człapanie.
– Czego tam? – usłyszałem głos kogoś, kto najwyraźniej był bardzo zaspany i bardzo niezadowolony.
– W imieniu Świętego Officjum, otwieraj! – zawołałem.
Zapanowała cisza. Nie sądziłem, by odźwierny myślał, że ktoś robi sobie głupie żarty. Fałszywe podawanie się za funkcjonariusza Inkwizytorium groziło karą kastracji, darcia pasów oraz palenia na wolnym ogniu. W związku z powyższym faktem niewielu trafiało się na szerokim świecie aż tak śmiałych dowcipnisiów.
– Spytam mojego pana – tym razem usłyszeliśmy głos, który nie był już ani zaspany, ani niezadowolony.
– Jeśli nie otworzysz drzwi, zostaniesz oskarżony o współudział w zbrodni – powiedziałem głośno. – Będziesz torturowany i spalony!
Dałem mu chwilę, by zrozumiał właściwe znaczenie tych słów.
– Liczę do trzech, po czym każę wyważyć drzwi -zapowiedziałem. – Masz rodzinę, chłopcze? – spytałem łagodniejszym tonem i odczekałem moment: – Raz!
Usłyszałem chrobot odmykanych skobli. Uśmiechnąłem się. -Dwa! Drzwi zaskrzypiały.
– Trzy!
Stałem naprzeciw siwobrodego i siwowłosego mężczyzny, który wpatrywał się we mnie z nieskrywanym przerażeniem. Przekroczyłem próg.
– Bóg z tobą, dobry człowieku. – Poklepałem go po ramieniu. – Prowadź nas do pana Griffa.
– Ależ pan tera śpią… – wyjąkał.
– Obudzimy – obiecałem łagodnie i lekko go popchnąłem. – Prowadź – rozkazałem.
Fragenstein musiał nas usłyszeć. Może stukanie do drzwi, a może, jeszcze wcześniej, wyważenie furty prowadzącej do posiadłości. W każdym razie zebrał wokół siebie kilkoro służby (słyszałem podniesione głosy) i zabarykadował się wraz z nimi w komnacie na parterze. Wiedziałem, że będą mogli się tam długo bronić, byłem też pewien, iż Griffo zdążył wysłać kogoś po pomoc. Może do burmistrza, a może do ojca. Miejskie władze nie mogłyby nic uczynić, lecz gdyby hrabia przysłał oddział żołnierzy… Teoretycznie powinni natychmiast poddać się pod rozkazy Officjum, jednak w praktyce ich przybycie oznaczałoby ogromne komplikacje. A ja nie życzyłem sobie komplikacji w tej i tak nad wyraz złożonej sytuacji. Pocieszało mnie tylko jedno: Fragenstein stawianiem oporu poświadczył swoją winę. Gdyż człowiek niemający nic na sumieniu przyjmie inkwizytorów z serdecznym uśmiechem na ustach, a nie ucieknie do kryjówki, chroniąc się zbrojnymi sługami.
– Griffo Fragenstein – zawołałem – w imieniu Świętego Officjum żądam, byś otworzył drzwi!
To nie było działanie obliczone na przekonanie gospodarza. On wiedział przecież, z kim ma do czynienia. Jednak swoim ludziom mógł wmówić, iż został napadnięty przez rabusiów lub bandę wynajętą przez któregoś z konkurentów. Nawet spokojnych ludzi łatwo nakłonić
do mordowania napastników. Dużo trudniej ich nakłonić do mordowania inkwizytorów. Zza drzwi usłyszałem szmer nerwowych rozmów.