Zjednoczenie „EMBRIOMECHANIKA”
Dyrektoriat.
Ziemia, region Antarktyczny.
Erebus A 18/03 62
Indeks O/T: KC 946239
Łączność: SKU-76
Burgermeier Adolf-Anna Dyrektor Generalny
S-283 7 maja 99 roku
KOMKON-2 Ural-Północ. NW łączność: SRZ-23
Do naczelnika wydziału NW Maksyma Kammerera
Treść: odpowiedź na pismo z dnia 6 maja 99 roku
Drogi Kammerer!
W związku z interesującymi pana właściwościami embrioforów stwierdzam co następuje:
1) Łączna masa powstających mechanizmów — do 200 kg. Maksymalna liczba — 8 sztuk. Maksymalny rozmiar egzemplarza może pan obliczyć według programu 102 ASTA (M, R, Rq, K), gdzie M — masa materiału wyjściowego, R — gęstość materiału wyjściowego, Rq — gęstość środowiska, K — ilość powstających mechanizmów. Ten stosunek ze znaczną dokładnością zachodzi w rozpiętości temperatury od 200 do 4000 i w rozpiętości ciśnienia od O do 200 SE.
2) Czas rozwoju embriofora — to wielkość niecharakterystyczna, zależna od bardzo wielu parametrów, które całkowicie znajdują się pod kontrolą inicjatora. Dla najszybciej działających embrioforów istnieje dolna granica czasu rozwoju i wynosi około l min.
3) Czas trwania znanych mi obecnie biomechanizmów zależy od ich indywidualnej masy. Masa krytyczna biomechanizmu wynosi M° = 12 kg. Biomechanizmy, których masa nie przekracza M°, teoretycznie mogą żyć w nieskończoność. Czas zaś istnienia biomechanizmów o większej masie zmniejsza się wraz ze wzrostem nadmiaru masy według eksponenty tak, że czas istnienia egzemplarzy o największej masie (rzędu 100 kg) nie może przewyższać kilku sekund.
4) Problem stworzenia embiofora, który mógłby się całkowicie rozessać, istnieje już od dawna, lecz — niestety — jest jeszcze daleki do rozwiązania. Nawet najdoskonalsza technika nie potrafi jeszcze skonstruować otoczki, która by w pełni mogła się włączyć w cykl rozwoju.
5) Mikroskopijne biomechanizmy ogólnie mówiąc posiadają znaczną ruchliwość (do tysiąca własnej długości na minutę). Jeżeli zaś chodzi o prototypy polowe, to za rekordowy uważa się na razie model KS-3 „Pasikonik”, który może rozwijać prędkość w określonym kierunku do 5 m/sek.
6) Można stwierdzić ze stuprocentową pewnością, że każdy ze zrealizowanych obecnie biomechanizmów ostro i jednoznacznie (negatywnie) reaguje na naturalne biopole. Jest to zakodowane w systemie genetycznym każdego biomechanizmu — i nie z etycznych, jak wielu sądzi, powodów, tylko dlatego, że każde naturalne biopole o intensywności przewyższającej 0,63 GD (biopole kota) emituje zakłócenia nie do skompensowania w systemie sygnalnym biomechanizmu.
7) W związku z bilansem energetycznym. Ukształtowanie przez embiofora biomechanizmu o parametrach opisanych w pańskim piśmie musiałoby doprowadzić do gwałtownego wyzwolenia się energii (eksplozja), w razie gdyby opisane przez pana wydarzenie było w ogóle możliwe. Jednakże wszystko wskazuje na to, że opisane wydarzenie, jak wynika z wszystkiego, co stwierdziłem powyżej, a także jeśli wziąć pod uwagę możliwości nauki i techniki, na obecnym poziomie rozwoju, jest płodem czyjejś fantazji.
Z poważaniem
Dyrektor Generalny Burgermeier
(koniec Dokumentu 7)