– Opamiętaj się.
– Mistrz mówił… – chłopak zamrugał oczami. – Mówił, że przyjdzie. Czekaliśmy, ale…
Zaczął się jąkać. Monter położył dłoń na jego ramieniu i uniósł swoje opuchnięte oczy.
– Kapitanie… – szepnął. – Tam.
Skierowali lampy za ruchem jego brody. Z opuszczoną głową i rękoma wzdłuż tułowia siedział tam oparty o ścianę Pearson, jeszcze z kapturem w dłoni. Dopiero kiedy podeszli, wyjaśniło się, czemu zawdzięcza swoją dziwaczną pozycję. Ciemny wojskowy bagnet, który przebijał serce, musiał tkwić w jakiejś szczelinie muru.
– Tak ich zastałem – powiedział monter. – Chłopak mówił, że pilnuje ciała tego… mistrza.
Zaszeleściło, kiedy wyjmował zza kombinezonu płachtę folii.
– Trzeba ich stąd zabrać.
– Dobrze – Ashcroft machinalnie włączył lampę. Pomóżcie mu.
Lionel i Earl zaczęli rozprostowywać worek, jedynie Freddie stał bez ruchu, ze wzrokiem utkwionym gdzieś w górze. Ashcroft spojrzał tam. Na suficie widniały długie zawijasy z kopcia świeczki.
– Nie wiem! – krzyknęła Kathreen Burns. – Nie pamiętam, co się ze mną działo!
– Przypomnij sobie – powiedział Slayton.
– O Boże! Dajcie mi spokój. Ja naprawdę nic nie wiem.
– Kelly! Zrób pani zastrzyk.
– Nieee!!!
– Weź najgrubszą igłę, jaką masz. Założę się, że pani ma bardzo twarde żyły.
– Nie możecie tego zrobić. Boję się zastrzyków – w oczach Kathreen pojawiły się łzy.
– W takim razie słucham. Co masz do powiedzenia?
– Nic. Naprawdę nic.
– Kelly – Slayton zapalił papierosa i dmuchnął dymem w twarz kobiety. – A może zamontujemy jej igłę na stałe w żyle? Co o tym myślisz?
– Niezły pomysł – Kelly z uśmiechem podniósł do światła coś, co na pierwszy rzut oka przypominało kilkucalowy gwóźdź.
– Nie macie prawa tego robić! – krzyknęła Burns. – To nie przesłuchanie! Żądam kontaktu z moim adwokatem.
– Masz rację, nie jesteśmy policją – powiedział spokojnie Slayton. – Ale my cię tylko leczymy…
– Nie macie prawa!
Slayton nagle stracił panowanie nad sobą i zerwał się z krzesła.
– Wiesz, gdzie mam prawo w stosunku do takich jak ty?! – krzyknął.
– Nie, Slayton. Nie zdejmuj przy pani spodni – Kelly nachylił się nad łóżkiem, na którym leżała kobieta. – Popatrz lepiej na jej oczy. Coś mi to wygląda na niewydolność nerek.
– Myślisz o dializie?
– Tak, tylko to cholernie bolesny zabieg. Nie wiem, czy ona wytrzyma…
– Nie!!! – krzyknęła Kathreen potrząsając przymocowanymi do głowy kablami EEG. – Co chcecie wiedzieć? – chlipnęła.
– No widzisz, kotku – mruknął Slayton. – I po co było zaczynać z lekarzami?
– Co czujesz w momencie, kiedy zaczynasz działać wbrew swojej woli? – spytał Kelly.
– O Boże, nie wiem! Czuję się tak, jakbym działała zgodnie ze sobą, dopiero potem…
Przerwało jej wejście Stazziego.
– Moglibyście badać ją trochę ciszej, chłopcy? Te wrzaski słychać na całym korytarzu…
– Niech mnie pan ratuje! – Kathreen poderwała się, ale oplatające ją pasy zaciągnęły się automatycznie i rzuciły z powrotem na posłanie.
– Przecież muszą panią leczyć. Zdrowie to bardzo delikatna rzecz i trzeba o nie dbać.
– Ale to są tortury! Sam pan mówił, że wszędzie słychać moje krzyki…
– Ja mówiłem coś takiego? Musiała się pani przesłyszeć.
– To szok – powiedział Slayton. – W tym stanie mogą występować różne omamy.
Stazzi skinął głową i wyszedł zamykając drzwi. Kelly zbliżył się do łóżka zerkając na mrugające zielonymi cyferkami ekrany aparatów.
– Słuchaj, a może damy jej trochę odsapnąć? – powiedział.
– Zmiękłeś? Co, znowu obsunęła jej się koszula…
– Przestań – Kelly nachylił się nad leżącą tak, że jego krótkie włosy dotykały prawie jej czoła.
Podniósł rękę i rozcapierzając palce dość brutalnie odchylił obie powieki, na których widniały jeszcze ślady tuszu.
– No, słucham, co czujesz, kiedy… – zaczął Slayton, ale zamilkł, widząc jak kobieta nagle tężeje i po chwili potwornym zrywem własną głową uderza w czoło Kelly’ego.
Rzucił się, żeby podtrzymać kolegę, ale zawadził kolanem o kant stołu i obaj runęli na ziemię pociągając za sobą spiętrzone w stertę papiery. Ciało Kathreen trzęsło się i drgało konwulsyjnie, a z gardła wydobywał się ochrypły ryk:
– Nigdy!!! Nigdy!!! Nie dowiecie się niczego!
Drzwi otworzyły się i do pokoju ponownie wpadł Stazzi. Widząc, że jeden z krępujących kobietę pasów zaczyna puszczać, podbiegł do łóżka, ale zanim zdążył złożyć się do ciosu, ona nagle zupełnie spokojna patrzyła już w górę wzrokiem przerażonego normalnego człowieka. Stazzi rozluźnił rękę i spojrzał na leżących na podłodze Kelly’ego i Slaytona.