Simon miał właśnie spytać, w jaki sposób mogła trafić gorzej, kiedy właściciel wychylił się nad kontuarem mówiąc coś poufnym szeptem.
— Popatrz no, koleś. Popatrz, co ja tu mam.
Simon spojrzał przez kontuar i zobaczył pistolet automatyczny.
— Za śmiesznie niską cenę — powiedział właściciel pozwolę ci się pobawić tym karabinem maszynowym. Możesz polecieć po całym tym pomieszczeniu, postrzelać meble, porozwalać ściany. Kaliber 45, a kopie jak muł. Jak sobie z tej spluwy postrzelasz, to przynajmniej poczujesz, że sobie postrzelałeś.
— Mnie to nie interesuje — odparł Simon stanowczo.
— Mam też parę granatów — zaproponował właściciel. Rozpryskowe oczywiście. Mógłbyś naprawdę…
— Nie!
— Za pewną cenę — powiedział właściciel — mógłbyś strzelić i do mnie, gdybyś miał takie upodobania, chociaż nie wyglądasz na to. No i co powiesz?
— Nie! Nigdy! To okropne!
Właściciel spojrzał na niego bez wyrazu.
— Dziś nie w humorze? Okay. Jesteśmy otwarci dwadzieścia cztery godziny na dobę. Do zobaczenia, bracie.
— Nigdy! — odparł Simon odchodząc.
— Czekam na ciebie, kochasiu! — zawołała za nim jedna z kobiet.
Podszedł do stoiska z napojami i zamówił małą szklaneczkę coca-coli. Stwierdził, że trzęsą mu się ręce. Uspokoił je z trudem i wypił zamówiony napój. Uświadomił sobie, że nie powinien oceniać Ziemi według własnych standardów. Jeżeli ludzie na Ziemi lubią się nawzajem zabijać, a ofiarom to nie przeszkadza, to co to kogo może obchodzić?
A może jednak powinno?
Rozważał właśnie ten problem, kiedy usłyszał koło siebie:
— Hej, chłopcze!
— Simon obrócił się i zobaczył spoglądającego ukradkiem, zasuszonego człowieczka w za dużym płaszczu.
— Nietutejszy? — zagadnął człowieczek.
— Owszem — odparł Simon. — Skąd pan wie?
— Buty. Zawsze patrzę na buty. Jak ci się podoba nasz mały światek?
— Jest dziwny — powiedział Simon ostrożnie. — To znaczy nie przypuszczałem, że…
— Oczywiście — rzekł mały człowieczek. — Jesteś idealistą. Wystarczyło mi jedno spojrzenie na twoją uczciwą twarz, przyjacielu. Przyjechałeś na Ziemię w określonym celu. Chyba się nie mylę, prawda?
Simon skinął głową. Mały człowieczek oświadczył:
— I nawet wiem, w jakim. Poszukujesz wojny, która uczyni świat bezpiecznym i trzeba powiedzieć, że dobrze trafiłeś. Mamy sześć poważnych wojen, toczących się jednocześnie non-stop. Zdobycie w którejś z nich jakiejś poważniejszej pozycji z reguły nie wymaga czekania.
— Przykro mi, ale…
— Właśnie w tej chwili — ciągnął nieustępliwie mężczyzna — wyzyskiwani robotnicy Peru podjęli rozpaczliwą walkę przeciwko skorumpowanej, upadającej monarchii. Jeden człowiek mógłby przesądzić o losach walki! Tym człowiekiem mógłbyś być ty, przyjacielu! Ty mógłbyś zapewnić zwycięstwo socjalistom.
Obserwując pilnie wyraz twarzy Simona mały człowieczek dodał szybko:
— Chociaż można wiele dobrego powiedzieć i na rzecz oświeconej arystokracji. Stary mądry monarcha Peru (król-filozof w najgłębszym, platońskim tego słowa znaczeniu) pilnie potrzebuje twojej pomocy. Jego skromny sztab, składający się z uczonych, humanistów, Gwardii Szwajcarskiej, szlachty i podległego chłopstwa znajduje się pod silnym naciskiem socjalistycznego spisku, popieranego przez zagranicę. Jest to moment, kiedy jednostka…
— To mnie nie interesuje — odparł Simon.
— W Chinach anarchiści…
— Nie.
— A może wolisz komunistów w Walii? Albo kapitalistów w Japonii? Chyba że są ci bliższe takie ruchy jak feministyczny, prohibicjonizm, monetaryzm i tym podobne, to moglibyśmy ci pewnie załatwić…
— Nie chcę żadnej wojny — powiedział Simon.
— Czy można ci się dziwić? — powiedział mały człowieczek gwałtownie skinąwszy głową. — Wojna to piekło. Wobec tego przyszedłeś na Ziemie po miłość.
— Skąd wiesz? — zapytał Simon.
Mały człowieczek uśmiechnął się skromnie.
— Miłość i wojna — odparł — to dwa główne artykuły Ziemi. Od zarania dziejów mamy w tej dziedzinie rekordowe zbiory.
— A czy o miłość jest bardzo trudno? — zapytał Simon.
— Wystarczy przejść dwie przecznice w stronę przedmieścia — wyjaśnił żwawo mały człowieczek — i nie sposób się na nią nie natknąć. Powiesz, że Joe cię przysyła.
— Ależ to niemożliwe! Nie można przecież tak po prostu sobie iść i…
— A co ty wiesz o miłości — rzekł Joe.
— Nic.
— No właśnie, a my jesteśmy ekspertami w tej dziedzinie.
— Wiem tyle, ile było w książce — powiedział Simon. Namiętność pod szalonym księżycem…
— Jasne, i ciała splecione na ciemnej plaży, opętane namiętnością i ogłuszone hukiem fal.
— Czytałeś te książkę?
— To standardowa broszura reklamowa. No, ale muszę już iść. Dwie przecznice. Z pewnością znajdziesz.
I z miłym skinieniem Joe wmieszał się w tłum.