W pięknej, kwitnącej oranżerii Garrison siedział wygodnie na swoim elektrycznym wózku inwalidzkim i przyglądał się mężczyźnie siedzącemu naprzeciwko niego w skórzanym fotelu.
Asim al-Baszyr był członkiem zarządu Tricontinetal Oil od prawie pięciu lat. Na posiedzeniach rzadko się wypowiadał; Garrison pomyślał, że pewnie w skrytości stara się zyskać przyjaciół wśród innych członków. Nie, nie przyjaciół, pomyślał Garrison: sojuszników. Odpięciu lat pozyskiwał zwolenników, tworzył własną klikę. A teraz, na kwartalnym posiedzeniu, wyskoczył z tym pomysłem satelity energetycznego.
Przynajmniej nie jest to naftowy handlarz dywanami, pomyślał Garrison, przyglądając się al-Baszyrowi. Nie mógłbym sobie wyobrazić go w szlafroku i szmacie na głowie, jakie noszą ci podstępni Arabowie. Al-Baszyr wyglądał zupełnie normalnie w eleganckim garniturze z krawatem. Miał okrągłą twarz, ciemne włosy zaczesane do tyłu i skórę barwy jasnego tytoniu. Brodę miał starannie przystrzyżoną, nieprzypominającą w niczym niechlujnej strzechy, a spojrzenie jasne, przejrzyste, i patrzył Garrisonowi prosto w oczy.
Mimo wszystko jest z nim coś nie tak, pomyślał Garrison. Jest za bardzo zrelaksowany, za bardzo wyluzowany, jakby wiedział więcej, niż chce ujawnić.
Odkąd al-Baszyr został przyjęty do zarządu, Garrison sprawdził go na wiele sposobów. Tunezyjczyk miał wystarczającą liczbę akcji, żeby zasłużyć na miejsce w zarządzie, ale Garrison nie ufał muzułmanom. Chrześcijanom zresztą też. Pociągnął nawet za pewne sznurki w Waszyngtonie, żeby federalni zbadali jego pochodzenie. Żadnych problemów, żadnych powiązań z terrorystami ani radykalnymi ruchami islamskimi. Na tyle, na ile Garrison mógł to zbadać, Asim był tunezyjskim biznesmenem, któremu się powiodło, i niczym więcej.
Przez te kilka lat al-Baszyr nie odzywał się za dużo podczas posiedzeń zarządu, rzadko zabierając głos, zwykle głosując tak samo jak Garrison. Nie sprawiał kłopotu. Wyglądało na to, że interesuje go wyłącznie zarabianie pieniędzy. I budowanie grona zwolenników, pomyślał Garrison.
Opierając się wygodnie na swoim wózku, Garrison rzekł:
— Cóż, Randolph skosztował jabłka.
Al-Baszyr przez moment wyglądał na zdezorientowanego, co sprawiło Garrisonowi przyjemność. Dopiero po chwili odparł:
— Ach, Adam i Ewa w raju. Garrison zachichotał.
— Nic panu nie umknie, prawda?
Al-Baszyr wysunął lekko podbródek, akceptując komplement.
— Jak długo zamierza pan zostać w Houston? — spytał Garrison.
— Mam za dwa dni spotkanie w Singapurze. Ale to nic ważnego. Jeśli będzie trzeba, mogę je przełożyć. W przyszłym tygodniu jednak muszę być w Pekinie.
— Transakcja związana z węglem?
— Tak. Sądzę, że chiński rząd jest już gotowy do przyjęcia naszych warunków. W przyszłym roku będziemy sprzedawać chiński węgiel w połowie Azji.
— Nie jestem tym zachwycony — rzekł ponuro Garrison. — Będziemy sami ze sobą konkurować. Pracujemy w przemyśle naftowym; po co sprzedawać węgiel ludziom, którzy powinni kupować ropę? — Wymawiał słowo „ropa” z charakterystycznym akcentem.
— Pracujemy w przemyśle energetycznym — zaoponował al-Baszyr. — Naszym celem jest zysk. Jeśli możemy zarabiać, sprzedając węgiel, będziemy sprzedawać węgiel. Albo wielbłądzie łajno, jeśli można na tym zarobić.
— Nadal nie jestem tym zachwycony — upierał się Garrison. — Poco, skoro…
— Staruszku, nikogo nie obchodzi, czym nie jesteś zachwycony — rzucił al-Baszyr, tonem ostrym jak brzytwa.
Garrison cofnął się na swoim wózku, jakby uderzono go w twarz. Szybko jednak odzyskał panowanie nad sobą.
— Nikt tak do mnie nie mówi, synku.
— Ja będę mówił. Możesz sobie być patriarchą tej korporacji, ale przyszedł czas, żeby rządy w Tricontinental objęło nowe pokolenie.
— Rządy? Masz na myśli siebie?
— Oczywiście — al-Baszyr uśmiechnął się chłodno. — Och, możesz pozostać prezesem zarządu. Nie będę cię poniżał, eliminując w głosowaniu. Ale zrozum, jeśli będę musiał, zagłosuję przeciwko tobie, a reszta mnie poprze.
— Ty… — Garrison umilkł, zanim wyrzucił z siebie ciąg epitetów, jaki uformował mu się w głowie. Powiedział tylko: — To dzięki mnie ta firma jest tym, czym jest. Stworzyłem ją z niczego, z maleńkiej firemki wiercącej dziury gdzieś w zachodnim Teksasie…
Uśmiechając się jak grzechotnik, al-Baszyr odparł:
— Odziedziczyłeś firmę przynoszącą zyski w czasach boomu naftowego. Skorzystałeś z okazji, muszę przyznać, z niezłym skutkiem. Tylko że to nie wymagało żadnego wielkiego geniuszu.
— Gdybym tylko mógł ustać na nogach…
— Ale nie możesz i obaj dobrze o tym wiemy. Czasy się zmieniły, staruszku, i Tricontinental musi zmienić się wraz z nimi. A ja się postaram, żeby tak się stało.
Garrison patrzył na mężczyznę, pierś unosiła mu się ciężko, serce waliło jak młotem.
— Ależ daj spokój — uśmiech al-Baszyra stał się nieco cieplejszy. — Nie powinniśmy odczuwać wobec siebie wrogości. Obaj chcemy tego samego: władzy i zysków z Tricontinental Oil.
— A ty będziesz podejmował wszystkie decyzje — mruknął Garrison.
— Zapewniam cię, że w większości przypadków podjąłbyś dokładnie takie same.
— Z wyjątkiem nieszczęsnej transakcji węglowej.
— W dalszej perspektywie chiński węgiel sprawi, że nasza ropa zyska, nie straci, na wartości. Każda tona węgla, jaką w tym roku możemy sprzedać w Azji, oznacza tysiące baryłek ropy, jakie możemy sprzedać po wyższej cenie za parę lat.
— Pieprzeni ekolodzy nie przepadają za węglem.
— To bez znaczenia — odparł al-Baszyr. — Poza tym ropa ma kluczowe znaczenie dla przemysłu petrochemicznego. Jest zbyt cenna, by ją spalić.
— Jezu Chryste, gadasz jak ten nieszczęsny szach Iranu.
— Pahlavi? Tu miał rację.
— Wiele mu z tego przyszło.
Niedbałym machnięciem ręki al-Baszyr dał do zrozumienia, że temat go nie interesuje.
— Nieważne. Musimy myśleć o przyszłości.
— Na przykład o tym numerze z satelitą energetycznym?
— Tak — odparł al-Baszyr, lekko zmieniając ton. — Satelita energetyczny ma podstawowe znaczenie dla moich planów.
Dwaj mężczyźni przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu: Garrison, niemłody, słaby, pokryty zmarszczkami mężczyzna, na wózku inwalidzkim, desperacko trzymający się władzy, i al-Baszyr, elegancki, przystojny, napawający się chwilą, w której ujawnił swe prawdziwe oblicze.
Po chwili Garrison rzekł:
— Pytałem o twoje plany związane z podróżą, bo chciałem wiedzieć, czy mógłbyś być w Austin w tę sobotę.
— Po co miałbym jechać do Austin? — zdziwił się al-Baszyr wyniośle.
— Gubernator Teksasu ogłosi, że będzie kandydował na prezydenta.
— Scanwell?
— Morgan Scanwell — przytaknął Garrison. — I niezależne źródła energii mają być ważnym elementem jego programu wyborczego.
Al-Baszyr z roztargnieniem pogłaskał się po brodzie. Garrison miał wrażenie, że widzi obracające się pod jego czaszką trybiki.
— Niezależne źródła energii — mruknął. Garrison uniósł kościsty palec i rzekł:
— Chcę wiedzieć, jaki jest prawdziwy powód, dla którego mamy kupować satelitę energetycznego Randolpha.
Przez ułamek sekundy w oczach al-Baszyra coś zapłonęło. Aha! Coś się dzieje, pomyślał Garrison.
Al-Baszyr szybko jednak odzyskał panowanie nad sobą i odparł gładko:
— Moim zdaniem, dywersyfikacja jest dla Tricontinental bardzo ważna. Węgiel, energia jądrowa, gaz ziemny, nawet tak abstrakcyjny pomysł jak satelita energetyczny — powinniśmy angażować się we wszystkie formy wytwarzania energii.
— Zostaw te piękne gadki na spotkania ze specami od PR-u — warknął Garrison. — Jaka jest prawdziwa przyczyna?
Al-Baszyr uśmiechnął się, demonstrując zęby tak piękne, że musiały być efektem skomplikowanych zabiegów ortodontycznych.
— Dobrze. — Al-Baszyr pochylił się lekko do przodu, a Garrison oparł pokryte starczymi plamami ręce na stole.
— Jak już mówiłem, Tricontinental działa w branży energetycznej, nie tylko w naftowej — rzeki al-Baszyr, prawie szeptem.
— W naszym interesie leży kontrolowanie j ak największej części rynku energii. Nie tylko ropy. Musimy kontrolować wszystkich możliwych konkurentów ropy, także Randolpha i jego satelitę energetycznego.
— Kontrolować — mruknął Garrison. Al-Baszyr pokiwał ponuro głową.
— Tak. Nie tylko w nich inwestować. Nie tylko umoczyć. Musimy kontrolować zasoby energetyczne świata.
Zamknął dłoń w silną, twardą pięść.
On ma rację, powiedział sobie Garrison. Ten skurwiel ma rację. I teraz się odsłonił. Myśli, że zdoła odsunąć mnie na boczny tor, żebym stał się zwykłym pionkiem. On chce władzy, najzwyczajniej w świecie, i sprytnie się do tego zabiera. Ale bardzo się myli, jeśli uważa, że położę się i pozwolę po sobie deptać.
Jadąc limuzyną do apartamentu hotelowego, al-Baszyr zadzwonił do swojego sekretarza zajmującego się podróżami, by odwołać spotkanie w Singapurze i zorganizować weekendową podróż do Austin.
Składając telefon i wsuwając go do kieszeni marynarki, sięgnął po mikrofon interkomu. Siedzący z przodu szofer spojrzał w lusterko wsteczne.
— Roberto, należy zakończyć tę sprawę z technikiem Astro.
Szofer skinął głową.
— Mówiłeś, że Randolph podąża tropem Tenny’ego. Prędzej czy później znajdzie naszego człowieka.
— Taa. Gołąbek denerwuje się coraz bardziej, chce forsy, żeby jak najszybciej stąd wyjechać.
— Daj mu, czego chce. I załatw go, kiedy będzie się najmniej tego spodziewał.
— Zrobi się.
— I tym razem ma to wyglądać na wypadek. Żadnych eksplozji.
Al-Baszyr widział w lusterku wstecznym zaledwie ciemne oczy Roberta, ale wydało mu się, że Roberto się uśmiechnął.
— Chciał pan przekonać ludzi, że wodór jest niebezpieczny, tak? Upiekliśmy dwie pieczenie na jednym ogniu.
Ten Latynos robi się bezczelny, pomyślał al-Baszyr. Odwzajemnił jednak uśmiech.
— Żadnych eksplozji. Chcę, żeby to wyglądało na samobójstwo. Z powodu poczucia winy.
— Tak, pewnie — mruknął Roberto, wjeżdżając na ruchliwą drogę dojazdową do hotelu.