Złamała gołębica swe białe skrzydełko. Nie będzie śpiewać już, więc trzeba zabić ją.
Błyskawice i pioruny ogrzały go, mógł więc zatrzymać się i przez chwilę pomyśleć. Tam był smok. Ani on, ani nikt inny nie mógł nic słyszeć z powodu szalejących żywiołów. Tam był smok.
I myślę o ludziach wzdychających nad poezją, wykorzystujących ją, nie wiem, po co to robią… I — Och, oddaję ci te twoje wypociny!
Ona jest ze mną każdego wieczora. Do mego ucha spłyną wszystkie głosy, trele i szczebioty, które zdołasz sobie wyobrazić tego dnia. Ona jest ze mną każdego ranka.