— A więc to tak wygląda jego sposób! — powiedział cicho Barnett. — Dobrze wiedzieć.
— Sposób na co? — spytał Agee, czując, że Barnett traktuje całą sprawę zbyt lekko.
— Sposób na to, żeby wytrzymać przyspieszenie przy starcie. To mnie dręczyło. Przecież na pokładzie nie ma nic na kształt łoża czy leżanki. Nawet krzeseł nie ma — do czego tu się przypasać? Dlatego on pływa sobie w oleistej kąpieli, której kurki włączają się automatycznie z chwilą gotowości maszyny do lotu.
— Ale dlaczego drzwi nie dawały się otworzyć? — pytał dalej Agee.
— To przecież oczywiste — uśmiechnał się Barnett. — Nie chciał, żeby nu olej zalał cały statek. Albo żeby przypadkiem nie spłynął z pokładu.
— Nie możemy startować — zawyrokował Agee.
— A to dlaczego?
— Ponieważ nie jestem szczególnie mocny w oddychaniu olejem. Dopływ oleju włącza się automatycznie razem z mocą i nie ma siły, żeby go wyłączyć.
— Rusz głową — poradził mu Barnett. — Wystarczy, że zablokujesz otwarty odpływ: co się naleje, to natychmiast spłynie.
— Rzeczywiście, to mi nie przyszło do głowy — przyznał ze skruchą Agee.
— No to do roboty.
— Chciałbym się najpierw przebrać.
— Nie. Oderwij ten cholerny statek od ziemi.
— Ale, kapitanie…
— Ruszaj — rozkazał Barnett. — Zdaje mi się, że ten obcy coś kombinuje.
Agee wzruszył ramionami, wrócił do kabiny pilota i zapiął pasy.
— Gotowi?
— Tak, ruszaj wreszcie.
Agee zablokował odpływ i olej rozpoczął bezpieczną cyrkulację, nie wznosząc się ponad poziom butów pilota. Bez dalszych komplikacji Agee uruchomił resztę przyrządów.
— Jazda.
Nastawił na minimalne przyspieszenie i dmuchnął w opuszki palców — na szczęście.
Wcisnął start.
Kalen z głębokim żalem patrzył na swój oddalający się statek. Bombę tetnitową nadal trzymał w ręku.
Zdążył dojść do statku, przez parę sekund nawet pod nim stał. Po czym odczołgał się z powrotem do wraku obcych. Nie zdobył się na podłożenie bomby.
Parę godzin nie wystarczyło na pokonanie kilkusetletnich uwarunkowań.
Uwarunkowań — owszem, ale i czegoś jeszcze.
Nieliczni przedstawiciele każdej rasy mordują dla przyjemności. Z drugiej strony, istnieje szereg powodów usprawiedliwiających zabójstwo, i to takich, które uznałby każdy filozof.
Jeżeli się je jednak raz zaakceptuje, takich powodów natychmiast rodzi się więcej, i coraz więcej. Morderstwo raz zaakceptowane staje się nie do powstrzymania. Nieuchronnie prowadzi do wojny, i dalej, do unicestwienia.
Kalen czuł, że to morderstwo wpłynęłoby w jakiś sposób na los jego rasy.
Powstrzymanie się od zabójstwa wydało mu się nieomal kwestią jej przetrwania.
Mimo wszystko, nie poprawiło mu to samopoczucia.
Patrzył, jak jego statek zmienia się w kropkę na niebie. Obcy oddalali się w śmiesznie powolnym tempie. Nie widział po temu żadnego usprawiedliwienia — chyba że chcieli mu dokuczyć.
Bez wątpienia mieli w sobie dość sadyzmu na coś takiego.
Kalen wrócił na statek. Wola życia była w nim silniejsza niż kiedykolwiek.
Nie miał zamiaru się poddawać. Postanowił za wszelką cenę czepiać się życia, w nadziei — jednej na milion — że kiedyś ktoś jeszcze odwiedzi planetę.
Rozejrzał się i uznał, że może sprokurować namiastkę powietrza ze środka czyszczącego oznakowanego czaszką. Wystarczy na dzień, możę dwa. A gdyby jeszcze zdołał otworzyć orzech kerla…
Zdawało mu się, że słyszy coś na zewnątrz. Skoczył sprawdzić. Niebo było puste. Statek zniknął. Kalen był sam.
Znów wrócił na obcy statek i podjął żmudne zadanie utrzymania się przy życiu.
Odzyskawszy przytomność, Agee stwierdził, że tuż przed omdleniem zdołał zredukować przyspieszenie do połowy. Tylko to uratowało mu życie.
Nawet obecne przyspieszenie, oscylujące tuż nad punktem zero, było nieznośnie ciężkie! Agee odpieczętował drzwi i przeczołgał się do sąsiedniego pomieszczenia.
Barnetta i Victora przy starcie wystrzeliło z pasów. Victor właśnie odzyskiwał przytomność. Barnett podnosił się ze sterty pogniecionych skrzyń.
— Co ty sobie myślisz, że w cyrku jesteś? — zrzędził Barnett. — Mówiłem przecież: przyspieszenie minimum.
— Startowałem z przyspieszeniem minimum — poinformował go Agee. — Idź, sam sobie poczytaj zapis.
Barnett pomaszerował do kabiny pilota. Zaraz wrócił.
— Kiepska sprawa. Nasz przyjaciel podróżuje tym statkiem z przyspieszeniem trzykrotnie wyższym od naszego.
— Na to wygląda.
— Nie pomyślałem o tym — zasępił się Barnett. — W takim razie on musi pochodzić z ciężkiej planety, z takiego miejsca, gdzie trzeba startować błyskawicznie, żeby się w ogóle odczepić od podłoża.
— Coś mnie uderzyło — poskarżył się Victor, rozcierając głowę.
W ścianie coś pstryknęło. Statek ożył na całego, urządzenia automatycznie wkraczały do akcji.