Potem przeturlał do Zgniatacza trzy największe orzechy kerla. Zgniatacz je rozłupał.
Kiedy Kalen zjadł, poczuł się o wiele lepiej. Dał się rozebrać Rozbierakowi z zewnętrznej powłoki. Druga skóra też była martwa, więc i tę Rozbierak rozpłatał na pół, ale trzeciej, żywej warstwy, już nie ruszył.
Kalen, jak nowy, wślizgnął się do kabiny pilota.
Teraz już miał pewność, że obcy ulegli chwilowemu szaleństwu. Inaczej nie umiał sobie wytłumaczyć, dlaczego wrócili i oddali mu statek.
A więc musi odszukać ich władze i podać im położenie planety. Niech znajdą swoich i wyleczą ich, raz na zawsze.
Kalen czuł się bardzo szczęśliwy. Nie odstąpił od zasad etyki mabogiańskiej, a to było najważniejsze. Jakże łatwo mógł im podrzucić na pokład bombę tetnitową, z precyzyjnie ustawionym zegarem. Mógł zniszczyć ich silniki. I miał takie pokusy.
Ale nie uległ im. Nie zrobił nic złego.
Sporządził tylko kilka substancji niezbędnych do ratowania własnego życia.
Kalen ożywił przyrządy i stwierdził, że wszystkie funkcjonują bez zarzutu.
Płyn akceleracyjny zaczął się wlewać do kabiny z chwilą włączenia stosów.
Victor pierwszy dopadł włazu i wskoczył do środka. Wyrzuciło go z powrotem.
— Co jest? — zapytał Barnett.
— Coś mnie uderzyło — powiedział Victor.
Ostrożnie zajrzeli do środka.
Zobaczyli misternie wykonaną śmiertelną pułapkę: wejście zagradzały połączone szeregowo przewody akumulatorów. Gdyby Victor oparł się o ścianę, zostałby momentalnie porażony prądem.
Przecięli obwód i weszli do środka.
Bałagan był nieopisany. Wszystko, co można było ruszyć z miejsca, zostało ruszone i rzucone byle gdzie. W kącie leżał zgięty łom. Silny kwas był porozlewany po podłodze, w kilku miejscach przeżarł ją na wylot. Stary kadłub “Niezłomnego” świecił dziurami.
— Kto by pomyślał, że to on nas tak załatwi! — odezwał się Agee.
Sprawdzali dalej. W pobliżu ogona tkwiła druga pułapka: drzwi do ładowni zostały zręcznie przymocowane do startera. Wystarczyło dotknąć, żeby z impetem odskoczyły na ścianę. Ktokolwiek by się tam znalazł, zostałby sprasowany na placek.
Znaleźli jeszcze szereg innych pułapek, o niejednoznacznym przeznaczeniu.
— Da się naprawić? — spytał Barnett.
Agee wzruszył ramionami.
— Większość narzędzi została na “Niezłomnym II”. Może w rok da się jako tako połatać. Ale trudno przewidzieć, czy kadłub wytrzyma.
Wyszli na zewnątrz. Obcy statek właśnie odpalał.
— Co za monstrum! — powiedział Barnett, patrząc na poprzeżeraną kwasem powłokę swojego statku.
— Z obcymi nigdy nic nie wiadomo — zgodził się Agee.
— Dobry obcy, to martwy obcy — podsumował Victor.
“Niezłomny I” był teraz równie niezrozumiały i niebezpieczny jak “Niezłomny II”.
A “Niezłomnego II” nie było.