Özel haberleşme aygıtı onu zorla uyandırdığı zaman, Kumandanı Norton çok derin bir uykuda ve tatlı rüyalar içindeydi. Ailesiyle birlikte Merih’te tatil yapıyordu. Güneş Sistemi’nin en müthiş volkanı Nix Olimpica’nm karlarla kaplı zirvesinin çevresinde uçuyorlardı. Küçük Bili tam ona bir şeyler söylemek üzereydi… şimdi bunların ne olduğunu hiç öğrenemeyecekti.
Rüya yarım kalmıştı, gerçek ise gemiden onu arayan ikinci kaptanıydı. „Sizi uyandırdığıma üzgünüm Kaptan,” dedi Teğmen Jerry Kirchoff. „Genel Karargâh’tan bir mesaj aldık. Uç kat öncelikli.” „Oku bana.” „Okuyamam, şifreli. — Yalnız kumandan açabilir.” Norton artık iyice uyanmıştı. Bütün meslek yaşamı boyunca bu mesajlardan üç tane almıştı, her seferinde de bunlar dert getirmişti.
„Hay aksi,” dedi. „Şimdi ne yapacağız?” İkinci kaptan cevap vermedi, ikisi de konunun ne olduğunu biliyorlardı. Böyle bir mesajı Kumandanın açması yönetmelik uyarınca şarttı. Aslında normal olarak, bir kumandan bürosundan birkaç dakikalık uzaklıkta olurdu, bu nedenle de şifre kitabı özel dolabındaydı. Şu anda yola çıksa bitkin bir halde ancak dört veya beş saat sonra gemide olabilirdi. Bu, AAA öncelikli mesajı halletmenin doğru yolu değildi. Biraz düşündükten sonra: „Jerry” dedi. „Yayın masasında kim var?” „Kimse yok, sizi kendim aradım?” „Kayıt cihazı kapalı mı?” „Kurallara aykırı olarak evet.”
Norton gülümsedi, Jerry şimdiye kadar çalıştığı erv iyi ikinci kaptandı ve her şeyi düşünürdü.
„Çok iyi. Anahtarımın nerede olduğunu biliyorsun. Sonra beni ara.” Bunu izleyen on dakikayı olabildiği kadar sakin ve başka problemleri düşünerek geçirmeye çalıştıysa da pek başarılı olamadı. Aslında, gelen mesajın içindekileri önceden tahmin ettiğini sanıyor ve üstünde pek kafa yormak istemiyordu. Yalnız mesajı görmek istiyordu. Düşünmesi gereken diğer konuları sonraya bırakmaya karar verdi.
ikinci Kaptan onu tekrar aradığı zaman oldukça gergin bir tonda konuştuğu hissediliyordu: „O kadar acele değilmiş Kaptan — bir saat gecikmesi pek fark etmez. Bu nedenle size radyo ile bildirmemeyi tercih ediyorum. Aşağıya bir haberci ile yollayacağım.” „Fakat niçin… oh… pekâlâ… senin yargına güvenirim. Haberi hava deliğinden kim getirecek?” „Ben getireceğim. Ana girişe geldiğim zaman sizi ararım.” „Gemide yetkili olarak Laura mı kalıyor?” „En çok bir saat. Sonra hemen gemiye döneceğim.” Bir tıp subayı hiçbir zaman aktif bir gemi kumandanının gördüğü eğitimden geçmezdi. Zaten onlardan böyle bir şey de beklenmezdi. Acil durumlarda bazen onlara bu tür görevler verildiği olurdu. Fakat bu gibi olaylar Genel Karargâh tarafından istenmiyordu. Ancak… nasıl olsa bu gece kurallardan biri çiğnenmişti, ikincisi de…
„Kayıtlara göre gemiyi hiç terketmedin. Laura’yı uyandırdın mı?” „Evet, bu fırsata çok sevindi.” „İyi ki doktorlar sır tutmaya alışıktırlar. Oh — mesajın alındığını bildirdin mi?” „Evet, sizin imzanızla.” „Öyleyse bekliyorum.” Şimdi artık kaygılı bir bekleyiş başlıyordu. ‘O kadar acele değilmiş — radyo ile bildirmemeyi tercih ediyorum…’ bir şey iyice belli olmuştu. Kumandan’a bu gece artık uyku yoktu.