— Z jakim doświadczeniem?
— Mam ukończony kurs podwójnego pilotażu oraz dwieście dziewięćdziesiąt solowych godzin w przestrzeni na małym tonażu, dziesięć lądowań samodzielnych, w tym cztery na Księżycu, dwa na Marsie i na Wenus.
Pirx zdawał się nie zwracać większej uwagi na tę odpowiedź.
— Burton — zwrócił się do następnego — pan jest elektronikiem?
— Tak.
— Ile rentgenów może pan znieść w ciągu godziny?
Tamtemu drgnęły wargi. Nie był to nawet uśmiech. Zaraz znikł.
— Myślę, że ze czterysta — powiedział, — Najwyżej. Ale trzeba by się potem leczyć.
— Więcej niż czterysta nie?
— Nie wiem, ale chyba nie.
— Skąd pan pochodzi?
— Z Arizony.
— Chorował pan?
— Nie. W każdym razie na nic poważnego.
— Pan ma dobry wzrok?
— Dobry.
Pirx nie słuchał właściwie tego, co mówili. Zważał raczej na dźwięk głosu, jego modulację, brzmienie, na ruchy twarzy, warg, i ogarniała go chwilami irracjonalna nadzieja, że to wszystko jest tylko jednym wielkim a głupim żartem, kpiną, że chciano pobawić się nim, zadrwić z jego naiwnej wiary we wszechmoc technologii. A może ukarać go w ten sposób za to, że tak w nią wierzył? Bo to przecież byli zupełnie zwyczajni ludzie; sekretarka mówiła od rzeczy — cóż znaczy uprzedzenie! Mc Guirra wzięła przecież także za jednego z nich…
Rozmowa była dotąd błaha — gdyby nie ów niezbyt mądry koncept z Panem Bogiem. Nie był mądry na pewno, niesmaczny i prymitywny raczej, Pirx czuł to doskonale, miał się za osobnika ograniczonego do tępoty, tylko przez nią zgodził się… Tamci patrzyli na niego jak przedtem, ale wydało mu się, że rudy, Thomson i obaj piloci przybrali wyraz twarzy aż przesadnie obojętny, jak gdyby nie chcieli dać mu do poznania, że już ze wszystkim przejrzeli jego prymitywną duszę rutyniarza, wytrąconego teraz kompletnie ze znanej sobie, zrozumiałej i bezpiecznej przez to równowagi. Chciał pytać „ich dalej, tym bardziej że milczenie, które poczęło narastać, zwracało się przeciwko niemu, stając się świadectwem jego bezradności, lecz nie mógł: po prostu nic wymyślić; już tylko rozpacz, nie zdrowy rozsądek, podszeptywała, by uczynić coś dziwacznego, na poły szalonego, ale wiedział dobrze, że nic przecież takiego nie zrobi. Czuł, że ośmieszył się, należało zrezygnować z tego spotkania; popatrzył na Mc Guirra.
— Kiedy mogę wejść na pokład?
— Ach, w każdej chwili, nawet dziś.
— Co będzie z kontrolą sanitarną?
— Proszę o tym nie myśleć. Wszystko już załatwione. Inżynier odpowiadał mu niemal pobłażliwie, tak mu się przynajmniej wydało.
— Nie umiem dobrze przegrywać — pomyślał. A głośno rzekł:
— To wszystko. Oprócz Browna wszyscy możecie się uważać za członków załogi. Brown zechce odpowiedzieć mi jutro na pytanie, które mu zadałem. Mc Guirr, ma pan przy sobie te papiery do podpisu?
— Mam, ale nie tu. Są w dyrekcji. Pójdziemy tam?
— Dobrze.
Pirx wstał. Wszyscy uczynili to samo.
— Do zobaczenia — skinął im głową i wyszedł pierwszy. Inżynier dogonił go przy windzie.
— Pan nas nie doceniał, komandorze… Całkowicie odzyskał dobry humor.
— Jak mam to rozumieć?
Winda ruszyła. Inżynier podniósł ostrożnie cygaro do ust, by nie strącić siwego stożka popiołu.
— Naszych chłopców nie da się tak łatwo odróżnić od… zwyczajnych.
Pirx wzruszył ramionami.
— Jeżeli są z tego samego materiału co ja — powiedział — to są ludźmi, a czy powstali przez jakieś sztuczne zapłodnienie w probówce, czy w sposób bardziej obiegowy — nie obchodzi mnie to wcale.
— Och, nie, nie są z tego samego materiału!
— A z jakiego?
— Proszę wybaczyć, to tajemnica produkcyjna.
— Kim pan jest?
Winda stanęła. Inżynier otworzył drzwi, ale Pirx, czekając na odpowiedź, nie ruszył się z miejsca.
— Chodzi panu o to, czy jestem projektantem? Nie. Pracuję w dziale public relations.
— I jest pan kompetentny, by odpowiedzieć mi na kilka pytań?
— Naturalnie, ale chyba nie tu?
Ta sama sekretarka wprowadziła ich do dużego pokoju Konferencyjnego.
Za długim stołem stały dwa rządy foteli w idealnym ordynku. Siedli u końca owego stołu, tam gdzie leżała otwarta teczka z umowami.
— Słucham pana — rzekł Mc Guirr. Popiół spadł mu na spodnie, zdmuchnął go, Pirx zauważył, że inżynier ma przekrwione oczy i nadmiernie równe zęby. Sztuczne pomyślał. — Udaje młodszego, niż jest.
— Czy ci, którzy… nie są ludźmi, zachowują się jak ludzie? Spożywają posiłki? Piją?
— Tak.
— Po co?
— Aby złudzenie było zupełne. Dla otoczenia; rzecz oczywista.