А Фiлька дадаў:
- Гэта табе не аўстралiйскi сабака дзiнга.
- Я добра ведаю такiх сабак, - сказала Таня. - Але ж гэта не дзiкi сабака дзiнга. Калi ласка, запражыце iх.
Паляўнiчы быў крыху азадачаны. Запрэгчы сабак улетку? Гэта была такая неразумная забава. Але i сын папрасiў. I паляўнiчы вынес з хлява лёгкую нарту i вупраж i падняў сабак на ногi. Забурчаўшы, сабакi паднялiся.
А Таня залюбавалася iх прыгожай вупражжу, зробленай з сукна i скуры. Султанчыкi на галовах сабак развявалiся, як белыя мяцёлкi павейнiка.
- Якi багаты падарунак, - сказала Таня.
Паляўнiчы быў рады пахвале сваёй бацькоўскай шчодрасцi, хаця выказала яе ўсяго толькi дзяўчынка.
Яны пасядзелi ў нарце, i Таня патрымала каюр - доўгую палку з ясеню, акаваную на канцы жалезам.
Сабакi круцiлiся, налягаючы на заднiя ногi, - збiралiся бегчы, цягнуць нарту па голай зямлi. Паляўнiчы даў iм за старанне юколу. Ён дастаў з-за пазухi яшчэ дзве сушаныя рыбкi, дзве маленькiя карушкi, зiхоткiя на сонцы, працягнуў iх сыну i Танi. Фiлька пачаў гучна грызцi, а Таня адмовiлася. Але скончылася тым, што i яна з'ела сваю рыбку.
Паляўнiчы пачаў збiрацца ў дарогу. Пара было пакiнуць гэты горад, дзе яго алень цэлы дзень стаяў някормлены. Ён загнаў сабак у хлеў i распрог там нарту. Потым адвязаў ад плота аленя i даў яму з далонi солi. Паклажа была гатова даўно.
За варотамi паляўнiчы развiтаўся з дзецьмi.
Ён падаў Танi руку, спачатку адну, потым другую, як падаюць на развiтанне суседу, i запрасiў па снезе прыехаць на сабаках у госцi.
Сына абняў за плечы.
- Будзь, калi зможаш, добрым паляўнiчым i вучоным, - сказаў ён. - I, вiдаць, успомнiўшы скаргi начальнiка на сына, дадаў задуменна: - I насi сваю хустку на шыi, як гэта трэба.
Вось ён падышоў да павароту, ведучы аленя за повад, i павярнуўся яшчэ раз. Яго цёмны твар, нiбыта зроблены з дрэва, i здалёк здаваўся прыветным. I Танi стала шкада, што ён так хутка знiк.
- Добры ў цябе бацька, Фiлька, - сказала яна ў роздуме.
- I я яго люблю, калi не б'ецца.
- Хiба ён бiў цябе калi-небудзь?
- Вельмi рэдка, i толькi тады, калi п'яны.
- Вось як! - Таня пакiвала галавой.
- А твой бацька хiба цябе нiколi не бiў? I дзе ён? Я нiколi яго не бачыў.
Таня паглядзела яму ў вочы - цi няма там цiкавасцi альбо ўсмешкi. Яна нiколi не гаварыла з iм пра свайго бацьку.
Але Фiлька глядзеў ёй проста ў твар, i ў вачах яго была адна прастадушнасць.
- Нiколi, - сказала яна, - ён мяне не бiў.
- Ты, мусiць, вельмi любiш яго.
- Не, не люблю, - адказала Таня.
- Вось як, - прамовiў у сваю чаргу Фiлька. I, памаўчаўшы крыху, крануў Таню за рукаў: - Чаму?
Таня нахмурылася.
I адразу ж у Фiлькi скончылiся ўсе словы, быццам яму адрэзалi язык. Здавалася, нiколi ўжо ён нiчога не запытае ў яе.
Але раптоўна Таня пачырванела.
- Я яго не ведаю зусiм.
- Хiба ён памёр?
Таня павольна пакiвала галавой.
- Дык дзе ж ён?
- Далёка, вельмi далёка. Можа, нават за акiянам.
- Значыць, у Амерыцы?
Таня кiўнула галавой.
- Я ўгадаў!.. У Амерыцы? - паўтарыў Фiлька.
Таня моўчкi павяла галавой справа налева.
- Дык дзе ж ён? - спытаў Фiлька.
Тоўстыя губы Фiлькi адтапырылiся. Па праўдзе кажучы, Таня здзiвiла яго.
- А ты ведаеш, дзе Алжыр i Тунiс?
- Ведаю. У Афрыцы. Значыць, ён там?
Таня зноў адмоўна закiвала галавой, гэтым разам з большым сумам, чым раней.
- Не, Фiлька. Ведаеш, ёсць такая краiна - Марасейка.
- Марасейка? - паўтарыў за ёй задуменна Фiлька. Гэтая назва спадабалася яму. - Вiдаць, прыгожая краiна - Марасейка.
- Так, Марасейка, - цiха прамовiла Таня, - дом нумар сорак, кватэра пяцьдзесят тры. Ён там.
I яна знiкла ў сваiм двары.
А Фiлька застаўся адзiн на вулiцы. Ён усё больш дзiвiўся з Танi. Калi казаць праўду, ён быў зусiм збiты з панталыку.