I вось стаiць яна цяпер сiратлiва з кветкамi каля бочак, i стары сабака лiжа яе ногi, не ведаючы, чым дапамагчы ёй.
А людзi iдуць мiма.
Можа, вось гэта яны - трое: ён у капелюшы з блiскучым ворсам, немаладая кабета, а хлопчык высокi i худы, i наогул працiўны.
Але не. Яны iдуць мiма, не гледзячы нi на каго, не чакаючы сустрэчы.
А можа, вось гэтыя - iх таксама трое: ён тоўсты, у кепцы з грубага сукна, яна маладжавая i непрыгожая, а хлопчык быў таксама тоўсты i брыдчэйшы за першага.
Мусiць, яны.
Таня ступiла наперад. Але позiрк чалавека быў сухi i кароткi, а тоўсты хлопчык, паказваючы рукой на кветкi, спытаў:
- Прадаеш?
Калоцячыся ад крыўды, Таня адышлася ўбок. Яна прамаўчала. Яна толькi схавалася за бочкi i прастаяла там увесь час. Нiкога больш не было на прыстанi. Не грукаталi дошкi пад нагамi. Усе разышлiся. Навошта чакаць? Яны не прыехалi сёння.
Таня выйшла з-за бочак. Матросы пайшлi ў горад, i мiма прайшлi санiтары з насiлкамi. Гэта былi апошнiя пасажыры з парахода. Таня пайшла побач з iмi. На насiлках пад цёплай суконнай коўдрай ляжаў хлопчык. Твар яго гарэў ад жару. Аднак ён быў у прытомнасцi i, баючыся звалiцца, моцна трымаўся за насiлкi. Ад гэтай натугi, а можа, ад страху, на вуснах у яго блукала збянтэжаная ўсмешка.
- Што гэта з iм? - запытала Таня.
- На параходзе захварэў, малярыя, - коратка адказаў санiтар.
Заўважыўшы Таню, што iшла побач, хлопчык пабароў свой страх, лёг роўна i доўгiм позiркам паглядзеў ёй у твар.
- Ты плакала нядаўна? - спытаў ён раптам.
Таня закрыла кветкамi вусны. Яна ўткнулася ў iх тварам, быццам гэтыя бедныя саранкi мелi калi-небудзь прыемны пах. Але што мог ведаць гэты хворы хлопчык пра пахi паўночных кветак?
- Ты плакала, - упэўнена сказаў ён.
- Ну што ты! Табе здалося, - адказала Таня, кладучы да яго на насiлкi кветкi. - Я не плакала. Гэта адзiн тоўсты хлопчык сыпнуў мне ў вочы пяском.
I чалавек, якi апошнiм збег па трапе на прыстань, не ўбачыў ужо нiкога, апроч адзiнокай дзяўчынкi, што сумна падымалася ўгору.
V
Гэты першы школьны дзень, такi радасны для ўсiх дзяцей, здаваўся невясёлым для Танi. Яна ступiла на школьны двор, вытаптаны дзiцячымi нагамi.
Вартаўнiк даўно адзванiў.
Яна штурхнула цяжкiя дзверы. У калiдоры, як i на двары, было светла, пуста, цiха. Няўжо яна спазнiлася?
- Не, - адказаў вартаўнiк, - бяжы хутчэй. Настаўнiкi яшчэ не разыходзiлiся па класах.
Але яна не пабегла. Павольна, як узбiраючыся на строму, iшла яна па доўгiм нашараваным воскам калiдоры, а над яе галавой вiселi плакаты. Праз усе дзесяць вялiзных акон асвятляла iх сонца, высвечвала кожны знак прыпынку:
"Дзецi, вiншуем вас з пачаткам новага года. Заходзьце! Будзем вучыцца на "выдатна"!"
Маленькая дзяўчынка з тонкiмi коскамi, завiтымi на кончыках, прабегла мiма Танi i, бегучы, павярнулася да яе.
- Iх бiн, ду бiст, эр iст! - пракрычала яна па-нямецку i высунула язык.
Якiя тонкiя, хуткiя ногi ў гэтай маленькай дзяўчынкi! Цi не маленькая Таня, ранейшая Таня, паказала сама сабе язык?
Але дзяўчынка знiкла за паваротам, а Таня спынiлася ля высокiх дзвярэй. Тут быў яе новы клас.
Дзверы былi зачынены, i ў класе шумелi.
I гэты шум, як мiлы гоман ракi i дрэў, з раннiх год знаёмы ёй, супакоiў яе думкi.
Яна, нiбы мiрачыся сама з сабой, сказала:
- Ну, добра, забудзем, што было.
Яна адчынiла дзверы. Гучны крык сустрэў яе на парозе.
А яна ўжо ўсмiхалася. Так чалавек, увайшоўшы з марозу ў хату, не разбiраючы з холаду нi твараў, нi рэчаў, усмiхаецца загадзя цеплынi i словам, якiя яшчэ не сказаны, але якiя - ён ведае - не будуць варожымi яму.
- Таня, iдзi да нас! - крычалi адны.
- Таня, сядай з намi! - крычалi другiя.
А Фiлька зрабiў на парце стойку, цудоўную стойку, якой мог пазайздросцiць любы хлопчык, хаця выгляд яго i быў сумны.
А Таня ўсмiхалася.
Яна выбрала ў сяброўкi Жэню i села з ёю, як у лагеры ля кастра, а Фiлька прымасцiўся ззаду.
I ў тую ж хвiлiну ў клас увайшла Аляксандра Iванаўна, настаўнiца расейскай мовы.
Яна паднялася на кафедру, але адразу пакiнула яе.
"Калi чатыры фарбаваныя дошкi могуць падняць чалавека ў вачах iншых, падумала яна, - то гэты свет нiчога не варты".
I, абышоўшы кафедру, яна наблiзiлася да вучняў настолькi, што памiж iмi не стала нiякiх перашкод, акрамя ўласных недахопаў кожнага.
Яна была маладая, твар яе быў свежы, позiрк светлы i спакойны, якi мiжволi прываблiваў да сябе ўвагу самых адчайных свавольнiкаў. I заўсёды на яе чорнай сукенцы ззяла маленькая зорачка, вытачаная з уральскага каменю.
I дзiўна: яе свежасць i маладосць дзецi нiколi не прымалi за нявопытнасць, з якой яны б выбралi момант пасмяяцца. Яны нiколi не смяялiся з яе.
- Дзецi, - сказала яна, пасля доўгага летняга перапынку спрабуючы свой голас. Ён быў па-ранейшаму глыбокi i зноў прыцягваў да сябе ўвагу. - Дзецi! сказала яна. - Сёння свята - мы пачынаем вучыцца, i мне радасна, што я зноў з вамi, зноў буду вашым класным кiраўнiком - вось ужо каторы год. Усе вы падраслi за гэты час, а я трошкi пастарэла. Але вучылiся мы заўсёды на "выдатна".
I яна, вядома, сказала б усё, што гавораць дзецям перад пачаткам новага года, калi б у клас не зайшлi два новыя вучнi. Гэта былi тыя самыя хлопчыкi, якiх Таня сустрэла ранiцай на прыстанi. Адзiн - худы i высокi, другi нiзенькi, таўсташчокi, на выгляд сапраўдная бестыя.
Усе глядзелi на iх з цiкаўнасцю. Але нiхто з гэтых сарака хлопчыкаў i дзяўчынак, што неспакойна сядзелi на партах, не глянуў на iх з такiм чаканнем, як Таня. Зараз яна даведаецца, хто з iх прынёс ёй муку, яшчэ большую, чым страх. Можа быть, гэта ўсё-такi Коля.