Powoli, z nieskończoną cierpliwością, jaką mogą w sobie odnaleźć tylko maszyny, Tytan Alfa wydostał się z zamarzającego jeziora. Jego program biologiczny ocenił dostępne dane z czujników i uznał, że organizmy protokomórkowe w wodzie zostały unieruchomione, gdy woda zmieniła się w lód. Przekazał tę informację do programu głównego procesora. Na dziewięć miliardów nanosekund program główny wstrzymał silniki Alfy, porównując swoje cele i ograniczenia z dostarczoną informacją, a potem poddał wnioski trzykrotnej ocenie, zgodnie z programem.
Doszedł do wniosku, że organizmy nie zostały zabite — po prostu unieruchomił je lód, a ich funkcje życiowe uległy zawieszeniu, nie wygasły. Gdyby zresztą zostały zabite, Tytan Alfa już nic nie mógłby z tym zrobić. Działania, które wywołały tenekologiczny kryzys, nie były zaplanowane. Najlepszy plan działania, spójny ze wszystkimi celami i ograniczeniami programu głównego, zalecał opuszczenie obszaru przy minimalizacji szkód dla środowiska. Organizmy na głębszych poziomach jeziora będą chronione przez szkodami ekologicznymi, kiedy powierzchnia jeziora całkowicie zamarznie.
Powoli, na wstecznym biegu, Tytan Alfa wycofywał się z jeziora, nanosekunda po nanosekundzie zbierając dane z czujników. Program biologiczny wielokrotnie sprawdzał stan próbek pobranych z jeziora. Usatysfakcjonowany faktem, że próbki były bezpiecznie przechowywane, program biologiczny przełączył się w normalny, bierny tryb oceny napływających z czujników danych.
Wydostawszy się z jeziora, Tytan Alfa skręcił w prawo pod kątem czterdziestu pięciu stopni, włączył jeden z normalnych biegów i rozpoczął powolne, celowe okrążanie lodowego jeziora. Wystrzępiony otwór, jaki wyłamał w lodowej powierzchni, szybko zamarzał. Nad niskimi, okrągłymi lodowymi wzgórzami po drugiej stronie jeziora, z ciężkich brudnopomarańczowych chmur na nierówny grunt zaczęły padać tłuste krople skroplonego etanu.
Tytan Alfa brnął do przodu, zbierając dane, posuwając się z determinacją po łagodnym, gąbczastym gruncie, aż otoczyła go etanowa burza.