- Ты-ж, мая кветка, не сказала мне, што ты рабiла й дзе была.
Алесь заглянуў у ейныя вочы-чараўнiцы, якiя, здавалася яму, неяк пасьмялелi ад таго часу, калi яе бачыў перад тымi тайнымi ўцёкамi. Але цяпер Вера, здалося яму, неяк зьбянтэжылася, можа ня ведала што яму адказаць.
- Раскажу табе неяк пасьля пра гэта. Доўгая гiсторыя.
- Усё-ж ты, вiдаць, даволi спрытная, бо цябе нават палiцыя не магла знайсьцi.
- Можа я больш спрытная, чымся ты думаў, - падмiргнуўшы Алесю, жартавала Вера. - А калi ў тую палiцыю пойдзем?
- Могуць да заўтра пачакаць. Я цяпер такi задаволены што камунiсты цябе не накрылi.
- А яны шукалi?
- Шукалi, вядома. Цяпер мусiм адразу прыняць меры, каб яны табе не адпомсьцiлi за тое, што сьветчыць маеш. Але пра гэта будзем разважаць пазьней. Цяпер-жа давай свае цудоўныя вусенкi па каторых я так зажурыўся.
У гэным гарачым абдымку новай энэргiяй i радасьцю запульсавалi два сэрцы. Сiла каханьня, нарэшце, перакрочыла апошнюю мяжу, каб зьлiць iх у адно цела.